Κόκκινα Αυγά και Έθιμο Πάσχα

»Ενα από τα έθιμα της εορτής του Πάσχα είναι τα κόκκινα αυγά, τα οποία βάφονται κάθε χρόνο την Μ. Πέμπτη. Η παράδοση τα θέλει κόκκινα, όμως τα τελευταία χρόνια η τάση της μόδας άφησε κι εδώ τα σημάδια της, μεταμορφώνοντας τα αυγά σε χρωματική παλέτα διαφόρων αποχρώσεων.

Εκτός από το έθιμο της βαφής, υπάρχει και το έθιμο του τσουγκρίσματος των αυγών. Μάλιστα σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας – όπως και στην Πιερία – διοργανώνονται τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα, οι γνωστές «Αυγομαχίες», με νικητή εκείνον που μένει τελευταίος με ένα γερό αυγό.

Το έθιμο

Το βάψιμο των αυγών γίνεται την Μ. Πέμπτη, όπου κορυφώνεται σε όλες τις Εκκλησίες η κατάνυξη και ο πόνος των Χριστιανών για τη Σταύρωση του Χριστού. Το πρωί η νοικοκυρά έβγαζε ένα κόκκινο πανί, ύφασμα ή ρούχο στο μπαλκόνι. Αυτό συμβόλιζε το αίμα του Χριστού και αποτελούσε ένδειξη ότι ξεκίνησε η βαφή αυγών. Πολλοί λένε, ότι τα αυγά έπρεπε να βαφτούν κόκκινα πριν από τη Θεία Λειτουργία για να είναι γερά και να μην σπάνε εύκολα. Το έθιμο ήθελε την κατσαρόλα που θα έβαφαν τα αβγά να είναι καινούρια και ο αριθμός των αυγών ορισμένος. Την κόκκινη μπογιά έπρεπε να τη διατηρήσουν  σαράντα μέρες και να μην την πετάξουν έξω από το σπίτι.

Παλαιότερα δεν υπήρχε σχεδόν κανένα σπίτι, το οποίο εκείνη την ημέρα δεν είχε κρεμασμένο στο μπαλκόνι ή στο παράθυρο ένα κόκκινο πανί. Σε κάποιες περιοχές και ένα μαύρο ταυτόχρονα για να συμβολίζουν το αίμα του Χριστού και το πένθος αντίστοιχα. Αργότερα, είτε γιατί κάθε νοικοκυριό τα αγόραζε βαμμένα, λόγω έλλειψης χρόνου, είτε γιατί η μόδα ήθελε τα αυγά ακόμη και πολύχρωμα, το κόκκινο πανί εξαφανίστηκε. Το έθιμο εξακολουθεί να παραμένει αναλλοίωτο στο χρόνο.

Το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών

Το έθιμο του τσουγκρίσματος των αυγών ξεκίνησε μάλλον στη Βόρεια Αγγλία ως παιχνίδι. Ο κάτοχος του πιο γερού αυγού, ήταν ο νικητής.

Πολλοί κρατούν και δεν τσουγκρίζουν το πρώτο αυγό που βάφεται, γιατί ανήκει στην Παναγία και δεν πρέπει να πειραχτεί. Πολλοί, μέχρι σήμερα, το φυλούν στο εικονοστάσι τους μέχρι  την εορτή της Αναλήψεως.

Κόκκινα Αυγά ?

Τα αυγά αποτελούσαν από αρχαιοτάτων χρόνων, αφετηρία για δεκάδες μύθους, έθιμα και παραδόσεις. Θεωρούνταν σύμβολο της γονιμότητας, αλλά και της έναρξης ενός νέου κύκλου ζωής.

Tο βάψιμο των αυγών είναι ένα έθιμο που ξεκίνησε στην ανατολική Ευρώπη. Πολλοί λαογράφοι λένε ότι το έθιμο του αυγού έχει τις ρίζες του στην αρχαία Αίγυπτο και την Περσία, όπου φίλοι και συγγενείς αντάλλαζαν αυγά κάθε εαρινή ισημερία. Είναι γεγονός πως τα χρωματιστά αυγά τα συναντάμε στην αρχαιότητα, στη Ρώμη, στην Ελλάδα, στην Κίνα, στην Αίγυπτο, ως δώρα στις ανοιξιάτικες γιορτές μαζί με κουνέλια τα οποία είναι το σύμβολο της γονιμότητας.

Σήμερα το Πασχαλινό αυγό συμβολίζει, εκτός των άλλων, και τον τάφο από τον οποίο εξήλθε ο Θεάνθρωπος.

Σε ό,τι αφορά τους συμβολισμούς του αυγού, ο λαογράφος Γιώργος Μπόντας εξηγεί ότι «το βρασμένο αυγό συμβολίζει τον θανατωμένο Χριστό, που με το τσούγκρισμα κατά την Ανάσταση ανασταίνεται και μας γεμίζει με ελπίδα για νέα ζωή, πιο χαρούμενη και ευτυχισμένη. Το τσόφλι συμβολίζει τον τάφο του Κυρίου και το σπάσιμό του, το άνοιγμα του τάφου, την μετακίνηση της πέτρας που το σκεπάζει και την έξοδο του Χριστού. Το αυγό προσφέρεται εύκολα, είναι τόσο μικρό και δίνει τόσα πολλά. Μεταφέρει παντού την αγάπη, τη θυσία, την Ανάσταση, την ενότητα, την ανθρωπιά», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Κόκκινα Αυγά

Ο αρχιμανδρίτης Βενέδικτος Ιωάννου, μόνιμος αντιπρόσωπος του Πατριαρχείου στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών εξηγεί ότι η «Εκκλησία αναγνωρίζει και επικροτεί τα παραδοσιακά έθιμα που συνδέονται με τη γιορτή του Πάσχα όπως είναι το βάψιμο των αυγών. Αυτά συνδέονται με το Πάσχα και το μήνυμα που θέλει να στείλει αυτή η γιορτή. Το Πάσχα συμβολίζει το ξεκίνημα μιας νέας ζωής. Η ανάσταση, η άνοιξη, τα χρώματα αποτυπώνονται στον πλούσιο εθιμικό ρόλο των πασχαλινών αυγών”, δηλώνει.

Για το κόκκινο χρώμα του πασχαλινού αυγού, ο λαογράφος Μπόντας επισημαίνει πως παραπέμπει στους προχριστιανικούς θανάτους θεών. Το αίμα του εβραϊκού προβάτου και το αίμα του Χριστού. Έδωσε, μάλιστα, την ονομασία του και στη Μεγάλη Πέμπτη, η οποία στη Δυτική Μακεδονία ονομάζεται επίσης και «Κόκκινη Πέμπτη» ή «Κόκκινη Πέφτη».

Βέβαια οι εξηγήσεις – ερμηνείες για το κόκκινο χρώμα, εκτός από το ότι συμβολίζει τη Θυσία και το Αίμα του Χριστού, είναι ακόμη περισσότερες.

Μία δεύτερη εκδοχή υποστηρίζει  ότι το κόκκινο χρώμα οφείλεται στο γεγονός ότι η Παναγία πήρε ένα καλάθι αυγά. Τα πρόσφερε στους φρουρούς Του Υιού της, ικετεύοντάς τους να μην τον βασανίσουν. Όταν τα δάκρυά της έπεσαν πάνω στα αυγά, τότε βάφτηκαν από άσπρα σε κόκκινα.

Μία άλλη προσέγγιση συνδέει το κόκκινο χρώμα με τη Μαρία Μαγδαληνή.  Όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας ενημερώθηκε για την Ανάσταση του Χριστού, θεώρησε τόσο απίθανο το γεγονός, «όσο και το να βαφτούν τα αυγά κόκκινα». Η Μαρία Μαγδαληνή τότε, χρωμάτισε μερικά αυγά κόκκινα και του τα πήγε για να του επιβεβαιώσει το γεγονός.

Τρόποι βαφής

Στη χώρα μας, υπάρχουν πολλοί τρόπο βαψίματος των αυγών, πέραν των σύγχρονων βιομηχανοποιημένων βαφών. Αρκετοί χρησιμοποιούν οικολογικές βαφές, μη τοξικές, ώστε τα αβγά να βαφτούν με όσο το δυνατόν πιο φυσικό τρόπο. Μερικές από τις βαφές που κυριαρχούν μέχρι και σήμερα αποτελούνται από εκχυλίσματα φυτών, λαχανικών, φρούτων, όπως παντζάρια, φύλλα τριανταφυλλιάς, φλούδες των κρεμμυδιών, κόκκινο λάχανο, βατόμουρα, πορτοκάλια, κουρκουμά, σπανάκι, μαϊντανό, τσουκνίδα…

Πηγή: http://dionolymposguide.gr

 

Βάψιμο αυγών με χαρτοπετσέτες πολύχρωμες

Χρησιμοποιείστε ένα πινέλο για να αλείψετε το βρασμένο αυγό σας με ασπράδι αυγών και στη συνέχεια τυλίξτε το με την χαρτοπετσέτα. Μην φοβάστε ότι θα το τυλίξετε άτσαλα, οι ζάρες προσθέτουν χαρακτήρα στη διακόσμηση! Κόψτε τα κομμάτια της χαρτοπετσέτας που περισσεύουν με ένα ψαλίδι. Τα αυγά σας είναι έτοιμα!

Βάψιμο με χρώματα ζαχαροπλαστικής

Ετοιμάζεις τα μπολάκια με τις βαφές σου. Σε κάθε μπολάκι βάλαμε για κάθε φλιτζάνι νερό, 2 κ.γ. ξύδι. Ανακατεύεις. Μετά ρίξαμε το χρώμα. Είχαμε μόνο τα βασικά χρώματα αλλά φτιάξαμε 5 μπολάκια. Ένα κίτρινο, ένα ροζ, ένα γαλάζιο, ένα μοβ (μπλε και κόκκινο) και ένα πράσινο (κίτρινο και μπλε). Όσο πιο πολύ χρώμα ρίξεις στο μπολάκι, τόσο πιο έντονο θα είναι και το χρώμα του αυγού σου. Εμείς κάναμε πρώτα δοκιμές σε λίγο χαρτί κουζίνας για να κρίνουμε αν το χρώμα μας άρεσε.

Όταν είναι έτοιμες οι βαφές σου, ρίχνεις τα αυγά μέσα στα μπολάκια και τα αφήνεις. Προσοχή να είναι τελείως σκεπασμένα. Αφού περάσει αρκετή ώρα, τα βγάζεις από τα μπολάκια με την τρυπητή κουτάλα (χτυπώντας παλαμάκια) και τα αφήνεις επάνω σε ταψάκια με απλωμένο χαρτί κουζίνας για να στεγνώσουν.

Όταν είναι τελείως στεγνά μπορείς να τα περάσεις και με λίγο λάδι για να γυαλίσουν.

πηγή: https://ftiaxto.gr/2013/05/bapsimo-aygwn-me-xrwmata-zaxaroplastikhs/

Βάψιμο αυγών με χρώματα ζαχαροπλαστικής και ρύζι

  • 10 βρασμένα λευκά αυγά
  • 1 πακέτο ρύζι νυχάκι
  • 1 μπουκαλάκι 28ml βρώσιμο* ΧΡΩΜΑ ζαχαροπλαστικής ΣΑΜΟΥΡΗ (κόκκινο, πράσινο, μπλε, κίτρινο) η άλλη μάρκα
  • 4-5 μικρά πλαστικά δοχεία με καπάκι.

Εκτέλεση:

  1. Παίρνουμε 1 πλαστικό δοχείο με καπάκι, για κάθε ένα χρώμα που θέλουμε να βάψουμε τα αυγά μας. Τα γεμίζουμε μέχρι τη μέση, με ρύζι νυχάκι και τοποθετούμε το βρασμένο αυγό στη μέση.
  2. Με ένα πουάρ ή σύριγγα ρίχνουμε το χρώμα σε αυγό και ρύζι. Κλείνουμε το καπάκι, χτυπάμε και περιστρέφουμε προσεκτικά το δοχείο, ώστε το χρωματισμένο ρύζι να ακουμπήσει σε όλα τα σημεία του αυγού και να αφήσει το αποτύπωμα του.
  3. Το κάθε δοχείο με ρύζι μπορεί να βάψει 1 αυγό. Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία για κάθε αυγό συμπληρώνοντας μόνο λίγο χρώμα. Αφήνουμε να στεγνώσουν. Για γυαλιστερή όψη, ρίχνουμε λίγο ελαιόλαδο σε ένα βαμβάκι και αλείφουμε.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ:

Για να γίνει πιο έντονο το κόκκινο χρώμα καλό είναι να είναι καφέ το αυγό που θα χρησιμοποιήσουμε για βάψιμο.

Για τα υπόλοιπα χρώματα καλό είναι να χρησιμοποιήσουμε λευκά αυγά.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Τσουρέκι Πασχαλινό έθιμο ή Λαμπροκουλούρα

Τσουρέκι Πασχαλινό έθιμο ή Λαμπροκουλούρα

Λαμπροκουλούρα είναι το πασχαλινό ψωμί ή το τσουρέκι, σε διάφορα σχήματα, με ένα  κόκκινο αυγά ή παραπάνω στο πάνω μέρος τους. Το ψωμί παρασκευάζεται με προζύμι. Το τσουρέκι με αλεύρι, γάλα, αβγά, βούτυρο, ζάχαρη και αρωματικές ουσίες. Συχνά επαλείφεται με φυτικό κρόκο, διαλυμένο μέσα στο περιεχόμενο αβγού.

Η Λαμπροκουλούρα επιβίωσε παλαιότατου εθίμου. Έγινε στοιχείο της χριστιανικής παράδοσης και συνδέθηκε με τη γιορτή του Πάσχα. Όπως και τα κόκκινα αβγά, η λαμπροκουλούρα δεν λείπει από κανένα πασχαλινό τραπέζι. Το έθιμο αυτό το συναντάμε σε όλο τον ελληνικό χώρο.

Τη Μεγάλη Πέμπτη ή το Μεγάλο Σάββατο σε κάποιες περιοχές, οι νοικοκυρές πλάθουν και ψήνουν με ξεχωριστή φροντίδα τις λαμπροκουλούρες. Για το δικό τους σπίτι, άλλα και για να τις στείλουν ως δώρο σε συγγενείς τους.

Η Λαμπροκουλούρα μαζί με την πασχαλινή λαμπάδα και τα κόκκινα αβγά είναι ένα από τα καθιερωμένα δώρα, που οι νονοί προσφέρουν στους αναδεξιμιούς και τις αναδεξιμιές τους. Παλαιότερα, Λαμπροκουλούρα έστελναν και οι αρραβωνιαστικοί στις αρραβωνιαστικές τους το πρωινό του Μεγάλου Σαββάτου.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles

Πασχαλινό Τσουρέκι και Έθιμο

Το τσουρέκι είναι ένα αγαπημένο γλύκισμα που το τρώμε όλο το χρόνο. Το όνομα του προέρχεται από την τουρκική λέξη «corek», που δηλώνει οποιοδήποτε ψωμί είναι φτιαγμένο με ζύμη που περιέχει μαγιά.

Οι Τούρκοι φτιάχνουν τόσο γλυκά όσο και αλμυρά τσουρέκια σε διάφορα μεγέθη και σχήματα. Ειδικότερα οι κάτοικοι της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν, φτιάχνουν ένα στρογγυλό επίπεδο ψωμί πασπαλισμένο με σουσάμι που το ονομάζουν «churek».

Πιθανότατα η λέξη υιοθετήθηκε στα ελληνικά κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας. Οι ελληνικοί πληθυσμοί έφτιαξαν τη δική τους εκδοχή του γλυκού προσθέτοντας γάλα, βούτυρο και αβγά.

Στη χριστιανική παράδοση, το τσουρέκι συμβολίζει την ανάσταση του Χριστού. Το αλεύρι ζωντανεύει και μεταμορφώνεται σε ψωμί. Το ζύμωμα σε σχήμα πλεξούδας συμβολίζει την απομάκρυνση των κακών πνευμάτων.

Το σχήμα των Πασχαλινών ψωμιών ποικίλλει ανάλογα με τις τοπικές παραδόσεις. Το πιο γνωστό είναι φυσικά η πλεξούδα, με ή χωρίς κόκκινο αβγό. Οι πλεξούδες και οι κόμποι προέρχονται από τους ειδωλολατρικούς χρόνους ως σύμβολα για την απομάκρυνση των κακών πνευμάτων.

Πρωί-πρωί τη μεγάλη Πέμπτη, σε όλη την Ελλάδα, οι γυναίκες καταπιάνονται με το ζύμωμα. Ζυμώνουν με μυρωδικά τις κουλούρες της Λαμπρής και τις στολίζουν με λουρίδες από ζυμάρι και ξηρούς καρπούς. Ανάλογα με το σχήμα που τους έδιναν παλιότερα είχαν και διάφορα ονόματα. «Κοφίνια», «καλαθάκια», «δοξάρια», «αυγούλες», «κουτσούνες», «κουζουνάκια». Παρόμοιες κουλούρες έφτιαχναν και στα βυζαντινά χρόνια, τις «κολλυρίδες» και ήταν ειδικά ψωμιά για το Πάσχα, σε διάφορα σχήματα, που είχαν στο κέντρο ένα κόκκινο αυγό.

Πηγή: https://www.nanouris.gr

Τι αλεύρι χρησιμοποιούμε για το τσουρέκι μας?

Αλεύρι κατηγορίας Π, το λεγόμενο πολυτελείας ή δυνατό ή extra δυνατό για Τσουρέκι

Είναι το άλευρο εκείνο το οποίο προέρχεται από σιτάρια υψηλής ποιότητας, ενισχυμένα με γλουτένη ώστε να είναι πολύ δυνατό. Το αλεύρι αυτό για Τσουρέκι είναι αλεύρι από επιλεγμένα μαλακά σιτηρά, ιδανικά για την παραγωγή αρτοσκευασμάτων πολυτελείας. Οι ζύμες που δίνει το δυνατό αλεύρι ή extra δυνατό αλεύρι είναι πολύ ελαστικές και έτσι μπορούν και αφομοιώνουν τα υψηλά ποσοστά ζάχαρης και λιπαρών που έχουν οι αγαπημένες μας συνταγές. Πλούσιο σε φυτικές ίνες και πρωτεΐνες. Το κατάλληλο αλεύρι για ελαστική ζύμη & εύκολο πλάσιμο. Ιδανικό για τσουρέκια, γλυκά ψωμιά και κρουασάν. Πρωτεΐνη: 14%

Θα το βρείτε στα σούπερ μάρκετ που οι συσκευασίες του γράφουν αλεύρι για τσουρέκι ή σε χύμα αγορά από τον φούρνο της γειτονιάς σας!

Τσουρέκι υπέροχο Ειρήνης, το δικό μου τσουρέκι που προτείνω να το φτιάξετε. Στις γιορτές αλλά και κάθε μέρα. Αν δεν το πλέξουμε το κάνουμε στρόγγυλη βασιλόπιτα.

ΣΥΝΤΑΓΗ ΕΔΩ…

Συμβουλή!

Μην στριμώχνετε πολλά τσουρέκια σε ένα ταψί! Καλύτερα να ψήνουμε κάθε τσουρέκι μόνο του για να έχει χώρο να φουσκώσει όπως πρέπει και να ψηθεί από όλες τις πλευρές. Επίσης να είναι χαλαρό το πλέξιμο του τσουρεκιού ώστε όταν θα φουσκώσει κι άλλο στον φούρνο να έχει περιθώριο να γίνει ομοιόμορφο γιατί αν είναι σφιχτά πλεγμένο θα σκάσει από επάνω και δεν θα φαίνεται πλέον η πλέξη του.

 

Κυριακή των Βαίων και έθιμα

Κυριακή των Βαίων και έθιμα

Η Κυριακή των Βαΐων, ανάμεσα στη μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής και την αυστηρή νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας, είναι η μία από τις δύο μέρες που επιτρέπεται να σπάσει η νηστεία και οι πιστοί να φάνε ψάρι. Η άλλη μέρα είναι του Ευαγγελισμού, που, όπως γνωρίζετε, ο μπακαλιάρος έχει την τιμητική του. Η Κυριακή των Βαΐων είναι μέρα γιορτής, είναι η μέρα που ο Ιησούς έφτασε θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα και σε ανάμνηση του γεγονότος όλοι ο ναοί στολίζονται με φυτά που συμβολίζουν τη νίκη. Λόγω της σπουδαιότητάς της, επιτρέπεται η παρουσία του ψαριού στο τραπέζι μας.

Από την Κυριακή των Βαΐων αρχίζει ουσιαστικά η Μεγάλη Εβδομάδα ή Εβδομάδα των Παθών. Κατά την σημερινή ημέρα εορτάζεται η ανάμνηση της θριαμβευτικής εισόδου του Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα όπου, κατά τους Άγιους Ευαγγελιστές, οι Ιουδαίοι Τον υποδέχθηκαν κρατώντας βάια ή βάγια (κλάδους φοινίκων) και απλώνοντας στο έδαφος τα φορέματά τους ζητωκραύγαζαν «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».

Ήθη και Έθιμα

Σε ανάμνηση της θριαμβευτικής εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, όλοι οι Ναοί στολίζονται με κλαδιά από βάγια, από φοίνικες δηλαδή ή από άλλα νικητήρια φυτά, όπως δάφνη, ιτιά, μυρτιά και ελιά.
Μετά τη Λειτουργία μοιράζονται στους πιστούς. Στις φωτό από την Εκκλησία της Παναγίας στο Ναύπλιο όπου από νωρίς του Σαββάτου του Λαζάρου κυρίως γυναίκες ετοιμάζουν τα βάγια μέσα σε καλάθια για να είναι έτοιμα την Κυριακή.

Η Εκκλησία μας καθιέρωσε ήδη από τον 9ο αιώνα το έθιμο αυτό μια και όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης «όχλος πολύς…έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ».

Σημειώνεται ότι στις πρώτες Εκκλησίες εορτάζονταν η μνήμη αυτή με αναπαράσταση του γεγονότος. Συγκεκριμένα στους Αγίους Τόπους

κατά τον 4ο αιώνα ο Επίσκοπος ξεκινώντας με πομπή από το Όρος των Ελαιών εισέρχονταν στα Ιεροσόλυμα επί «πώλου όνου» περιστοιχιζόμενος από τον κλήρο ενώ οι πιστοί προπορεύονταν κρατώντας κλάδους φοινίκων.
Στους βυζαντινούς χρόνους τελούνταν ο λεγόμενος «περίπατος του Αυτοκράτορα» όπου η πομπή ξεκινούσε από τα ανάκτορα στην οποία συμμετείχε ο αυτοκράτορας κρατώντας την Εικόνα του Χριστού πλαισιωμένος από το ιερατείο όπου και κατέληγε στην Αγιά Σοφιά. Της αυτοκρατορικής αυτής πομπής προηγούνταν ο λαμπαδάριος ο οποίος έψελνε «Εξέλθατε έθνη και θεώσασθε σήμερον τον βασιλέα των ουρανών…».

Σύμφωνα με την μαρτυρία του Βαλσαμώνα στο τέλος της Εορτής ο μεν Αυτοκράτορας διένειμε ιδιόχειρα βάγια και Σταυρούς, ο δε Πατριάρχης κεριά για την Μεγάλη Εβδομάδα.

Τα παλιότερα χρόνια τους τα προμήθευαν τα νιόπαντρα ζευγάρια της χρονιάς ή και μόνο οι νιόπαντρες γυναίκες, για το καλό του γάμου τους. Πίστευαν πως η γονιμοποιός δύναμη που κρύβουν τα φυτά αυτά θα μεταφερόταν και στις ίδιες και η μια χτυπούσε την άλλη με τα βάγια. Τα «βαγιοχτυπήματα» σιγά-σιγά άρχισαν να γίνονται και από τις άλλες γυναίκες και τα παιδιά τις μιμούνταν και όπως χτυπιούνταν μεταξύ τους εύχονταν: «Και του χρόνου, να μη σε πιάν’ η μυίγα».
Κατά την λειτουργική τελετουργία, την Κυριακή των Βαΐων τελείται η Θεία Λειτουργία του Χρυσοστόμου.
Στην Θράκη, την Κυριακή των Βαΐων συνηθίζονται τα «βαγιοχτυπήματα». Οι γυναίκες χτυπούν με βάγια τις έγκυες, ώστε να είναι ανώδυνος για αυτές ο τοκετός. Σε πολλά χωριά επίσης, τα κορίτσια έκαναν στεφάνια από τα βάγια που τους έδινε ο παππάς στην εκκλησία και τα έριχναν στο ρέμα. Η κάτοχος του στεφανιού που θα έφτανε πρώτο στη ρεματιά, φιλοξενούσε τις υπόλοιπες στο σπίτι της, όπου διασκέδαζαν χορεύοντας με τραγούδια.

Τα «βαγιοχτυπήματα»

Ένα σπάνιο και μοναδικό σε όλη την Ελλάδα έθιμο που πραγματοποιείται το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων.
Με την είσοδο στο τριώδιο τα παιδιά των δύο μεγάλων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου χωρίζονται σε δύο ομάδες. Με κοινή συναίνεση ο πιο καλός και άξιος μαθητής μπαίνει αρχηγός της ομάδας και οι δύο ομάδες στην συνέχεια μοιράζονται το χωρίο. (μισό χωρίο η μία και μισό χωρίο η άλλη ομάδα)
Τα χαράματα του Σαββάτου του Λαζάρου τα αγόρια των δύο ομάδων ξεκινούν με γαϊδουράκια σε χωράφια του χωριού μας όπου υπάρχουν πολλές βάγιες. Εκεί αφού κόψουν πολλά κλαριά τα φορτώνουν στα συμπαθέστατα τετράποδα και τραγουδώντας γίνεται η είσοδος στο χωριό και στην εκκλησία πράγμα που συμβολίζει την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα.
Στην Εκκλησία του χωριού δένονται πολλά κλαδιά μαζί σε σχήμα κυπαρισσιού και στην συνέχεια στολίζονται με τα βαλάντια δηλ. κορδέλες και κουρέλια που φέρνουν στην εκκλησία οι κοπέλες των δύο ομάδων. Τα βαλάντια συμβολίζουν τα ενδύματα που έστρωναν οι πιστοί στον Χριστό κατά την είσοδο στα Ιεροσόλυμα.

 

Πάνω στις Βάγιες τοποθετούνται ξύλινοι μικροί σταυροί που δίνονται στα νιόπαντρα ζευγάρια του χωριού.
Με την αύριο, ανήμερα των Βαΐων και μετά το τέλος της θείας λειτουργίας οι βάγιες βγαίνουν στο προαύλιο της εκκλησίας όπου θα τραγουδηθούν από τα μέλη των ομάδων με τον ύμνο «σήμερον έρχεται ο Χριστός..» το τραγούδι αυτό δεν υπάρχει στην υμνολογία της εκκλησίας καθώς όπως λέγεται είναι τοπικός ύμνος. Αποτελείται από 20 και πλέον στοίχους που ψάλλονται εναλλάξ από τις δύο ομάδες και εξιστορεί το χρονικό της ανάστασης του Λαζάρου.

Στην συνέχεια η κάθε ομάδα φορτώνεται την βάγια της και ξεκινά για το γύρισμα του χωριού. Η βάγια σταματάει στις πόρτες όλων των σπιτιών του χωριού και τα παιδιά ψάλλουν την καινήν Ανάσταση. Οι νοικοκυραίοι στο άκουσμα του ύμνου εξέρχονται του σπιτιού, κόβουν από την βάγια ένα κλώνο και ένα κομμάτι κορδέλα (την οποία τοποθετούν στο εικονοστάσι) δίνουν στα παιδιά τον όβολό και απαραίτητα αυγά τα οποία μαζεύουν τα παιδιά μέσα στα καλάθια τους.

Στα σπίτια που έχουν νιόπαντρους

δίνεται ο μικρός ξύλινος σταυρός που έχει φτιαχτεί από τα παιδιά. Ο σταυρός είναι σύμβολό δύναμης και δίνει στους νιόπαντρους δύναμη ώστε να παρευρεθούν στον δρόμο του νέου τους βίου.
Αφού οι βάγιες περάσουν από όλα τα σπίτια του χωριού στην συνέχεια καταλήγουν στους φούρνους του χωριού όπου θα γίνουν το άγιο καύσιμο για το ψήσιμο του ψωμιού της Λαμπριάτικης κουλούρας.

Στο τέλος οι δύο ομάδες ανταμώνουν σε προκαθορισμένο μέρος, ενώνουν τις εισπράξεις και τα αυγά και αφού τα μοιράσουν επακριβώς εύχονται ο ένας στον άλλο καλή ανάσταση και αποχωρούν χαρούμενοι που οι ίδιοι έγιναν προάγγελοι του μηνύματος της αναστάσεως του Χριστού.
Ένα έθιμο που μας έρχεται από την Αλησμόνητη Πατρίδα Ίμβρο, και αναβίωνε κάθε χρόνο την Κυριακή των Βαΐων.

Την Κυριακή τω Βαγιώ, όλοι έβγαιναν απ’ την εκκλησιά με μια αγκαλιά βάγια.

Χαιρετούσαν ο ένας τον άλλο, χτυπώντας ελαφρά την πλάτη με τα πράσινα κλαδιά, και εύχονταν: ” Και του χρόνου και καλό Πάσχα”. Μετά τον χαιρετισμό, οι πρώτοι που δέχονταν την χαρά του “Ωσαννά” ήταν οι νεκροί.

Όλοι επισκέπτονταν τους τάφους των δικών τους και άφηναν επάνω στο “σταυρό” ή την “ταφόπλακα” ένα κλαδί βάγιας.
Στο σπίτι έκαναν ένα σταυρό με βάγια και τον κάρφωναν στο ανώφλι της πόρτας. Εκεί θα έμενε όλο το χρόνο φυλαχτό από το κακό μάτι και την κακιά ώρα. Ένα κλαδί κρέμαζαν επίσης στην πόρτα του στάβλου, της μάντρας, του κήπου.

Kούνιες

Δεν ήταν νοητό να υπάρξει Κυριακή των Βαίων δίχως τις κούνιες. Σε κάθε γειτονιά, όπου υπήρχε μεγάλο δένδρο στήνονταν μια κούνια. Σε ένα γερό κλώνο περνούσαν ένα μακρύ σχοινί και μέ διάφορους τρόπους έφτιαχναν μια κούνια.
Κάθιζαν με τη σειρά ο ένας μετά τον άλλον. Προηγούνταν τα κορίτσια και τ’ αγόρια έκαναν το χρέος του καβαλιέρου. Στις κούνιες που έκαναν τα παιδιά γινόταν πόλεμος. Ποιος θα ανέβει, πόση ώρα θα καθίσει.

Τα παλιά χρόνια τω Βαγιώ οι δάσκαλοι και οι παπάδες έστελναν τα παιδιά του σχολείου στο χωριό να μαζέψουν αυγά για το Πάσχα. Τα παιδιά έπαιρναν ένα ραβδί που τό έλεγαν “ρουμάνι’, στην κορυφή του έδεναν βάγιες ( μυρσίνες), ένα κουδούνι και κόκκινες μεταξωτές κλωστές. Μαζί τους είχαν και ένα καλάθι για να βάζουν τα αυγά.

Όταν έρχονταν σε κάθε σπίτι, στέκονταν μπροστά στην πόρτα και ανεβοκατεβάζοντας το ραβδί για να χτυπά το κουδούνι τραγουδούσαν ένα τραγούδι για να τους δώσει η νοικοκυρά αυγά. Έτσι με αυτά και με αυτά ξεκινούσε η Μεγάλη Εβδομάδα.

Κέρκυρα

Η λιτανεία της Κυριακή των Βαΐων τελείται σε ανάμνηση της απαλλαγής του νησιού από την Πανώλη, (θανατικό) από την οποία κινδύνευσε ο πληθυσμός του νησιού, που η φθοροποιός νόσος καταμάστιζε τα νησιά του Ιονίου και την Ιταλία, από την οποία και μεταδόθηκε ο βάκιλος της Πανώλης τον Οκτώβριο του 1629 μ.Χ. Μετά από πάνδημη δέηση στην έκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος ο λοιμός σταμάτησε όταν φως σαν λυχνάρι ξεπρόβαλε πάνω από το καμπαναριό του Αγ. Σπυρίδωνος.
Έτσι, η ημέρα των Βαΐων που έπαυσε ολοσχερώς η νόσος, καθιερώθηκε μετά από αίτηση των συνδικων (εγχώρια αρχή) και θεσπίσματος του Βενετού Βάϊλου Ιωάννη Πριούλη στις 21 Ιουνίου 1630 μ.Χ. , σαν ημέρα λιτάνευσης του Ιερού λειψάνου.

 

 

Μαγειρίτσα και Έθιμο

Μαγειρίτσα και Έθιμο

Η μαγειρίτσα είναι το παραδοσιακό θεσπέσιο έδεσμα που τρώμε το βράδυ της Ανάστασης. Οι περισσότεροι γνωρίζουν από τι αποτελείται και πως φτιάχνεται η μαγειρίτσα. Όμως ξέρετε τι ακριβώς συμβολίζει και πως προέκυψε σαν έθιμο;
Το βράδυ της Ανάστασης είναι ουσιαστικά το τέλος της Σαρακοστής, δηλαδή το τέλος της 40ημερης νηστείας από την Καθαρά Δευτέρα. Το πιάτο με την μαγειρίτσα είναι μια πολύ εύστοχη και ήπια επιλογή για το στομάχι, αφού όσοι νήστεψαν το κρέας για σαράντα ημέρες, θα πρέπει να προσέξουν και να ξεκινήσουν σταδιακά την κρεατοφαγία που ακολουθεί τις επόμενες ημέρες.
Οπότε η μαγειρίτσα είναι το φαγητό που προετοιμάζει τον ανθρώπινο οργανισμό ώστε να μην πέσει κατ’ ευθείαν στα βαθιά, με το αρνί και το κατσίκι της επόμενη μέρας. Γι’ αυτό και επιλέχθηκε να τρώγεται το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου και καθιερώθηκε ως έθιμο.

το πιάτο της Μαγειρίτσας είναι δικό μου…η συνταγή βρίσκεται στο τέλος.

Συνταγές, εύκολες, γρήγορες και νόστιμες

Ωστόσο, ποιος είναι ο συμβολισμός της; Τα χορταρικά της συμβολίζουν τα πικρά χόρτα που έτρωγαν οι Εβραίοι προς ανάμνηση της πολύχρονης σκλαβιάς τους από τους Αιγύπτιους. Το Πάσχα των Εβραίων είναι εθνική γιορτή.

Πάσχα στα εβραϊκά σημαίνει έξοδος ή διάβαση. Οι Χριστιανοί γιορτάζουν την Ανάσταση του Χριστού και το πέρασμα από τον θάνατο στη ζωή.

Μια άλλη επιστημονική άποψη σχετικά με την προέλευση της γιορτής του Πάσχα, είναι πως τα περί κατανάλωσης αρνιού ανήκαν αρχικά σε ποιμενική γιορτή.

Αυτή η γιορτή  λάμβανε χώρα την πανσέληνο που ήταν πιο κοντά στην εαρινή ισημερία. Επρόκειτο μάλλον για θυσία ενός αρνιού έτσι ώστε ο θεός των ποιμνίων (της γονιμότητας) να πάρει το μερίδιό του για να εξασφαλίσει τη γονιμότητα του ποιμνίου. Το αρνί τρωγόταν σε ένδειξη κοινωνίας με το θεό προστάτη.

Σύμφωνα με αυτό, ο θεός είχε πει στους Εβραίους ότι πρέπει το αρνί να φαγωθεί όλο και να μην μείνει κανένα κομμάτι του. Έτσι προέκυψαν και τα φαγητά όπως η Μαγειρίτσα αλλά και το κοκορέτσι στα οποία χρησιμοποιούνται τα εντόσθια του ζώου.

Πηγή: https://pieriakaterini.blogspot.com

Ως προς τον τρόπο παρασκευής της τώρα

Η μαγειρίτσα είναι ένα από τα λίγα φαγητά που φτιάχνονται με συγκεκριμένο τρόπο και υλικά και δεν έχει πολύ “χώρο” για αλλαγές. Τα συστατικά λοιπόν της μαγειρίτσας είναι: φυσικά η συκωταριά και τα έντερα, μαρούλια (εδώ μπορεί να γίνει μια μικρή παραλλαγή και να χρησιμοποιήσεις χόρτα), φρέσκα κρεμμυδάκια, ρύζι (υπάρχουν πολλές συνταγές που δεν το περιέχουν), αυγά, λεμόνια και για μυρωδικά θέλει μόνο αλάτι, πιπέρι και άνηθο.

Το πιο δύσκολο είναι το καθάρισμα των εντέρων. Κάτι που γίνεται από την προηγούμενη ημέρα. Τα βάζεις σε νερό μαζί με ξύδι και λεμόνι για να φύγει η άσχημη μυρωδιά και να ασπρίσουν. Την επόμενη ημέρα λοιπόν τα βάζεις κάτω από την βρύση και τα ξεπλένεις πολύ καλά. Τα ζεματίζεις και τα αφήνεις για λίγο να βράσουν. Έπειτα τα κόβεις σε μικρά κομματάκια.

Σε μια κατσαρόλα με λίγο λάδι αφού τσιγαρίσεις το κρεμμύδι προσθέτεις τα κομματάκια από την συκωταριά και τα έντερα.Ρίχνεις επίσης τα μαρούλια, αλάτι, πιπέρι και τον άνηθο. Τα αφήνεις να σιγοβράσουν σε χαμηλή φωτιά με λίγο νερό. Μόλις βράσουν τα υλικά προσθέτεις το ρύζι και συνεχίζεις το βράσιμο μέχρι να βράσει και αυτό.

Στη συνέχεια χτυπάς τα ασπράδια των αυγών μέχρι να γίνουν μαρέγκα και προσθέτεις και τους κρόκους. Συνεχίζεις το χτύπημα και συμπληρώνεις με τον χυμό λεμονιού. Με ένα κουτάλι προσθέτεις ζουμί από την μαγειρίτσα ενώ συνεχίζεις το χτύπημα γρήγορα για να μην κόψει το αυγολέμονο. Αφού έχεις προσθέσει αρκετό ζουμί ρίχνεις το αυγολέμονο στην κατσαρόλα και την κουνάς για να πάει παντού.

Ανά περιοχές τις Ελλάδας βέβαια υπάρχουν κάποιες μικρές παραλλαγές όπως στην Πάτρα που την φτιάχνουν άσπρη αυγολέμονο. Πολύ γνωστή όμως είναι και η στιλίκουρδα, η μαγειρίτσα που φτιάχνουν στην Κέρκυρα, στην οποία προσθέτουν άνηθο, μαϊντανό, σκόρδο και λευκό κρασί.

Πηγή: http://www.enikos.gr

ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΜΑΓΕΙΡΙΤΣΑΣ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΜΑΓΕΙΡΙΤΣΑ ΜΕ ΣΥΚΩΤΑΚΙΑ ΚΟΤΑΣ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Πασχαλινά Εδέσματα ανά τον κόσμο

Μπορεί στην Ελλάδα γευστικά το Πάσχα να είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το τσουρέκι, τα κουλουράκια, τη μαγειρίτσα, το αρνί και το κατσίκι, ωστόσο άλλες χώρες, έχουν τις δικές τους γευστικές προτιμήσεις αυτή την περίοδο και φτιάχνουν ξεχωριστά πασχαλινά φαγητά.

Pashka, Ρωσία

Από το Πασχαλινό τραπέζι των Ορθόδοξων της Ανατολικής Ευρώπης, όπως των Ρώσων, των Ουκρανών, των Λετονών και των Λιθουανών, δε λείπει ποτέ το Pascha (ή Pashka) το τυρένιο γλυκό σε σχήμα κώνου, που απλώνεται πάνω στο, επίσης παραδοσιακό, Kulich (τη δική τους εκδοχή του τσουρεκιού).

Το Pascha είναι το αναστάσιμο γλύκισμα (αφού έχει προηγηθεί η νηστεία της Σαρακοστής), που ετοιμάζεται τη Μεγάλη Εβδομάδα. Το Μεγάλο Σάββατο κάθε οικογένεια πηγαίνει το Pashka και το Kulich της στην εκκλησία για να ευλογηθούν.

Το Pascha παραδοσιακά φτιάχνεται με tvorog, του οποίου το λευκό χρώμα συμβολίζει την αγνότητα του Χριστού. Γίνεται μέσα σε ξύλινη φόρμα σε σχήμα πυραμίδας με κομμένη την κορυφή –που συμβολίζει την Εκκλησία. Διακοσμείται με θρησκευτικά σύμβολα όπως ο σταυρός, ή τα γράμματα του Κυριλλικού αλφαβήτου. Χ και Β (αρχικά γράμματα του Χριστός Ανέστη στα Ρωσικά) από το “Christos Voskres”, το οποίο σημαίνει «Ο Χριστός αναστήθηκε».

Το Kulich,

είναι ένα ρώσικο τσουρέκι σε σχήμα πυραμίδας στην αυθεντική του εκτέλεση περίτεχνα φτιαγμένο ώστε να μαρτυρά την καταγωγή. Παραδοσιακά ετοιμάζεται τη Μεγάλη Εβδομάδα, αγιάζεται στην εκκλησία την ημέρα του Πάσχα όπου και σερβίρεται στο τραπέζι. Η Βουλγαρία, η Γεωργία και η Ρωσία είναι μερικές μόνο από τις χώρες που θα δείτε να ψήνουν ένα Kulich το Πάσχα. Το kulich είναι κέικ το οποίο ψήνεται σε ψηλό φορμάκι και στολίζεται με λευκό γλάσο και πολύχρωμα λουλούδια ή άλλα στολίδια. Πολλοί συνηθίζουν να πηγαίνουν το κέικ αυτό σε παπά για να τους το ευλογήσει πριν την πασχαλινή λειτουργία.

Πασχαλινά Εδέσματα ανά τον κόσμο

Colomba di Pasqua, Ιταλία

 το ιταλικό πασχαλινό τραπέζι υπάρχει πάντα το ιταλικό πασχαλινό τσουρέκι (La Colomba Pasquale). Ανάγεται στις αρχές του 1900 και στο νομό της Lombardia.

Στο ζαχαροπλαστείο Motta για πρώτη φορά έφτιαξαν ένα τσουρέκι που είχε σχήμα περιστεριού (Colomba).

Αυτό συμβολίζει την ειρήνη σε όλον τον κόσμο και την ευχή για ένα καλύτερο μέλλον.

Mona de Pascua, Ισπανία

Την Κυριακή του Πάσχα, στην Ισπανία, κυρίως στην περιοχή της Καταλονίας, της Αραγονίας και της Βαλένθιας, οι νονοί, μετά την λειτουργία, προσφέρουν στα βαφτιστήρια τους τη Mona (λέξη που προέρχεται από τα αραβικά). Είναι, κατά κανόνα, ένα παραδοσιακό γλυκό, ένα είδος γλυκού ψωμιού (αλεύρι, μαγιά, γάλα, αυγό, βούτυρο, ζάχαρη) σαν το δικό μας τσουρέκι το οποίο διακοσμείται με αυγό ή αυγά βραστά, άλλοτε βαμμένα, άλλοτε σοκολατένια. Άλλη εκδοχή μπορεί να είναι μία τούρτα που τη στολίζουν με ‘φιγούρες’ που αρέσουν στα παιδιά και συνοδεύεται με ένα σοκολατένιο αυγό.

Το αυγό της “Mona” κατά το έθιμο το «τσουγκρίζουν» στο μέτωπο ενός άλλου φιλικού ατόμουΤο αυγό δηλώνει, στην χριστιανική θρησκεία, το τέλος της νηστείας και την Ανάσταση.

Hornazo, Ισπανία

Το Hornazo είναι μια ισπανική κρεατόπιτα που συναντάται κυρίως στις επαρχίες Salamanca και Ávila της Ισπανίας και φτιάχνεται με αλεύρι, μαγιά και στη γέμισή της έχει χοιρινό, πικάντικο λουκάνικο chorizo και βρασμένα, σφιχτά αβγά.

Rosquillas, Ισπανία

Παραδοσιακοί τηγανητοί λουκουμάδες για την ημέρα του Πάσχα στην Ισπανία.

Hot cross buns, Ηνωμένο Βασίλειο

Μικρό τσουρεκάκι με σταφίδες κι έναν σταυρό σχηματισμένο στην κορυφή του, το hot cross bun τρώγεται παραδοσιακά τη Μεγάλη Παρασκευή στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιρλανδία, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, την Καραϊβική, τη Νότια Αφρική, την Ινδία και τον Καναδά.

Τorta pascualina, Αργεντινή

Pascua είναι Ισπανικά για το Πάσχα, οπότε Tarta Pascualina σημαίνει «Πάσχα ξινό». Η αλμυρά πίτα είναι γεμάτη με ρικότα, βραστά αυγά, σπανάκι, αγκινάρες, και το μαϊντανό. Δεδομένου ότι είναι νηστίσιμα, είναι ένα κοινό πιάτο κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, και τα πολλά αυγά χρησιμοποιούνται για να συμβολίζει την ανάσταση του Ιησού Χριστού.

Pinca, Ανατολική Ευρώπη

Τo pinca είναι ένα γλυκό ψωμί με ένα σταυρό στη μέση, το οποίο τρώνε συνήθως στη Σλοβενία και την Κροατία για να γιορτάσουν το τέλος της σαρακοστής. Πολύ πιθανό είναι να το συναντήσετε και σε κάποιες περιοχές της Ιταλίας.

Capirotada, Μεξικό

Παραδοσιακό μεξικάνικο φαγητό που τρώγεται συνήθως την περίοδο της Σαρακοστής. Είναι ένα από τα πιάτα που σερβίρεται τη Μεγάλη Παρασκευή.

Μια πουτίγκα ψωμιού με γέμιση με σταφίδες, κανέλα, γαρίφαλο, και τυρί, ενώ λέγεται πως τα συστατικά του αποτελούν ένα είδος υπενθύμισης των παθών του Χριστού. τα γαρίφαλα συμβολίζουν τα καρφιά στο σταυρό, τα στικ κανέλας τον σταυρό και το ψωμί το σώμα του Ιησού.

Σούπα chervil, Kerbelsuppe Γερμανία

Η Μεγάλη Πέμπτη στη Γερμανία έχει και μια άλλη ονομασία: Gründonnerstag ή αλλιώς “Green Thursday” και τότε είναι που οι Γερμανοί φτιάχνουν πράσινα φαγητά. Στο πλαίσιο αυτής της παράδοσης συναντάμε και την πράσινη σούπα chervil, η οποία είναι πολύ δημοφιλής. Μία Σούπα με πράσινα βότανα και μυρωδικά, κυριαρχεί το φρέσκο κρεμμυδάκι, ο άνηθος και ο μαιντανός.

Αρνίσιο μπούτι, Γαλλία

Οι Γάλλοι έχουν μια ιδιαίτερη συνταγή του Πάσχα για τομπούτι του αρνιού. Είναι γνωστή ως «le Gigot d’agneau Pascal.» Αν και το όνομα μπορεί να φαίνεται περίπλοκο, η συνταγή είναι πραγματικά αρκετά απλή. Το κρέας (αρνί είναι γνωστή ως θυσίας των ζώων) είναι καρυκευμένο με σκόρδο και βότανα όπως το δενδρολίβανο, και στη συνέχεια καβουρδίζονται.

Mämmi, Φινλανδία

Όσοι κάνουν Mämmi για το Πάσχα πρέπει να ξεκινήσετε αρκετές ημέρες την προετοιμασία πριν το Πάσχα. Πρέπει να αποθηκευθεί διατηρημένο με απλή ψύξη για τρεις έως τέσσερις ημέρες προτού σερβιριστεί . Το παραδοσιακό γλυκό γίνεται από το νερό, μελάσσα, ζυμωμένο σίκαλη, αλεύρι σίκαλης. Στη Σεβίλλης προσθέτουν ξύσμα πορτοκαλιού για το καρύκευμα. Συνήθως τρώγεται με κρύο γάλα ή κρέμα γάλακτος.

Λευκό Μπόρς, Πολωνία

Λευκό μπορς, που αναφέρεται επίσης ως Zurek, δεν γίνεται αποκλειστικά και μόνο το Πάσχα, αλλά είναι κοινό κατά τη διάρκεια των διακοπών. Κατασκευασμένο από ξινισμένο αλεύρι σίκαλης, λουκάνικο, και βραστά αυγά. Μία σούπα που είναι πλούσια και θρεπτική.

Fanesca, Ισημερινός

Fanesca είναι μία πλούσια σούπα που αποτελείται από μια ποικιλία λαχανικών και φασόλια καθώς και bacalao, ξηρό παστό μπακαλιάρο. Τα ακριβή συστατικά διαφέρουν από νοικοκυριό σε νοικοκυριό. Κοινά περιλαμβάνουν φάβα, σκουός,  καλαμπόκι,  ρύζι,  σκόρδο,  κρεμμύδια, μπιζέλια, και  γάλα.

Ψημένο ζαμπόν με ανανά, Αμερική

Πασχαλινό κρέας με γλυκιά κρούστα από μέλι και μαύρη ζάχαρη, φρούτα ή φέτες ανανά. Γιορτινό πιάτο Αμερικής ειδικά το Πάσχα.

Paçoca de amendoim, Βραζιλία

Γλυκό και αλμυρό μαζί, με σιμιγδάλι φτιαγμένο και φυστίκια. Ελαφρώς καραμελωμένο, ένα παραδοσιακό γλυκό Βραζιλίας.

Πολωνία, Babka wielkanocna

Παρά το γεγονός ότι το Babka έχει γίνει ένα από τα αγαπημένα επιδόρπια όλο το χρόνο σε πολλές χώρες, το σπογγώδες κέικ με μαγιά παραδοσιακά σερβίρεται την Κυριακή του Πάσχα στην Πολωνία για πολλά χρόνια. Συνήθως, οι Babka είναι στρογγυλά και καλύπτονται με ένα γλυκό γλάσο.

Simnel Cake, Aγγλία

Χρονολογείται από αιώνες. Το κέικ simnel είναι ένα κέικ φρούτων που αρχικά τρώγεται την Κυριακή της Σαρακοστής σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Το κέικ ολοκληρώνεται με ένα στρώμα αμυγδαλόπαστας και 12 μπάλες αμυγδαλωτά, τα οποία αντιπροσωπεύουν τους 12 Αποστόλους.

Πηγή:http://www.kifisia-life.gr

Πηγή:https://www.clickatlife

Γερμανικό Πασχαλινό πιάτο

Γερμανικό πιάτο το Πάσχα. Άπαχο κρέας, ζαμπόν κατά προτίμηση ψημένο μέσα σε ζύμη ψωμιού.

Αυτά είναι τα κυριότερα Πασχαλινά Εδέσματα ανά τον κόσμο.

 

 

 

 

Σούβλισμα Αρνιού και έθιμο

Το έθιμο του σουβλίσματος του αρνιού, προέρχεται από το εβραϊκό Πάσχα και σχετίζεται με την έξοδο τους από την Αίγυπτο.
Πριν ξεκινήσουν για την μεγάλη έξοδο ο Θεός μέσω του Μωυσή, τους είπε να συγκεντρωθούν σε μικρές ομάδες.  Έπρεπε να θυσιάσουν όλες οι οικογένειες από ένα αρνί. Με το αίμα έπρεπε να βάψουν τους παραστάτες των θυρών των σπιτιών τους.
Να μην εξολοθρευτούν από τον άγγελο του Θεού που εκείνο το βράδυ θα έφερνε θανατικό στα πρωτότοκα κάθε οικογένειας που δεν θα είχε με αυτό το αίμα του αρνιού σημαδέψει την είσοδο του σπιτιού του.
Μετά βγήκαν περίπου ένα εκατομμύριο λαός από την Αίγυπτο με εντολή του ίδιου του Φαραώ. Εκείνο το βράδυ, της εξόδου, κάθε οικογένεια πρόσφερε ως θυσία στο Θεό ένα αρνί για τη σωτηρία όλου του λαού. Το έφαγαν, χωρίς να σπάσουν τα κόκαλά του, μαζί με άζυμο ψωμί και πικρά χόρτα. Με το αίμα του έβαψαν πόρτες τους.
Την έξοδό τους από την Αίγυπτο οι Ισραηλίτες τη γιορτάζουν κάθε χρόνο στις 14 του μήνα Νισάν (μεταξύ Μαρτίου και Απριλίου).

Την ονομάζουν Πάσχα

πού σημαίνει πέρασμα, διάβαση, γιατί με τη διέλευση της Ερυθράς Θάλασσας πέρασαν από τη σκλαβιά της Αιγύπτου στην ελευθερία. Η γιορτή του Πάσχα (στα εβραϊκά Πεσάχ) είναι η μεγαλύτερη γιορτή των Εβραίων.  Διαρκεί μαζί με την Εβδομάδα των Αζύμων οκτώ μέρες.

Τι συμβολίζει το αρνί

O αμνός συμβολίζει τον Χριστό, διότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε παρομοιάσει τον Ιησού με τον αμνό θεού που θα πάρει στις πλάτες του τις αμαρτίες του κόσμου. Οι Εβραίοι ποιμένες ήταν αυτοί που έσφαζαν και προσέφεραν τα αρνιά ως θυσία στο Θεό για να τον τιμήσουν και να τον ευχαριστήσουν. Στη συνέχεια όμως οι Χριστιανοί καθιέρωσαν το Πάσχα ως δική τους εορτή.

Τι συμβολίζει το σούβλισμα

Οι πιστοί μοιράζονται το αρνί του Πάσχα που συμβολίζει τον Χριστό,o οποίος θυσιάστηκε για μας. Γιατί αρνί Αρνιά και κατσίκια υπήρχαν και υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα και ήταν εύκολη η λήψη κρέατος. Σε όλη την Ελλάδα, αρνί, κατσίκι και κοκορέτσι έχουν εκείνη την μέρα την τιμητική τους.

Κάθε γωνιά της Ελλάδας αυτή τη μέρα γιορτάζει με το δικό της τρόπο:

Σούβλισμα Αρνιού και έθιμο

Στη Λιβαδειά οι κάτοικοι στήνουν σε σειρά υπαίθριες σούβλες και συγκεντρώνονται γύρω τους πίνοντας και τρώγοντας για ώρες.

Στην Κύθνο σερβίρονται τα «αληφόνια», άγρια και πικρά ραδίκια αλλά και τα περίφημα «τσιμπητά» -μυζηθροπιτάκια με κανέλα και μέλι!

Στη Ρόδο, συνηθίζουν να σφάζουν στο σπίτι τους το αρνάκι τους και το λένε Πασκάτη ή Λαμπριώτη. Το γεμίζουν με χοντρό σιτάρι αλεσμένο στον μύλο και το ψήνουν στον φούρνο. Το έθιμο αυτό συνηθίζεται και στη Σάμο, την Ικαρία και τη Λέσβο.

Στην Κάρπαθο, το αρνί γίνεται στον φούρνο με ρύζι, πλιγούρι και εντόσθια.

Στην Άνδρο, τo αρνάκι λέγεται Λαμπριάτης και μαγειρεύεται στο φούρνο με λαχανικά και ρύζι.

Στη Σίφνο το αρνάκι ψήνεται στο «Μαστέλο», δηλαδή σε πήλινο δοχείο με άνηθο και κόκκινο κρασί.

Στη Νάξο συνηθίζεται το παραδοσιακό «Μπατούδο», δηλαδή κατσικάκι γεμιστό με εντόσθια, λαχανικά, ρύζι, αυγά και τυρί ψημένο στο φούρνο.

Σε Θεσσαλία, Ήπειρο, Μακεδονία, συνηθίζουν να γεμίζουν την μπόλια του αρνιού με εντόσθια και χορταρικά και να την ψήνουν στο φούρνο
Πηγή: https://www.tilestwra.com

Σούβλισμα Αρνιού και έθιμο

Απαραίτητα για ψήσιμο στη σούβλα

  • ψησταριά ή barbeque (κόστος από 40 Ευρώ, 80 ευρώ ή και πολύ περισσότερα για μόνιμη κατασκευή) ή πολύ λιγότερο αν το ψήσιμο γίνει στο χώμα
  • σούβλα
  • πηρούνα για να συγκρατεί τα μπούτια
  • διχάλες (δυο) για την πλάτη / μέση
  • μοτέρ για το γύρισμα
  • χερούλι με τις βίδες του για το γύρισμα χειροκίνητα (δε μένει από ρεύμα)
  • κατσαβίδι για τη στερέωση όλων των παραπάνω
  • σύρμα για το ράψιμο της κοιλιάς (κάνει και σπάγγος)
  • κόφτης ή ταναλιοκόφτης για το σύρμα
  • ψαλίδι
  • καλώδιο επέκτασης ρεύματος (μπαλαντέζα)
  • ταψιά μεταλλικά τρια τουλάχιστον
  • σεντόνι
  • σπάγγος
  • λεμόνι, ρίγανη ή ότι άλλο επιθυμεί κανείς (δενδρολιβανο, δάφνη ή και τίποτα να μη βάλεις νόστιμο γίνεται)
  • αλατι – πιπέρι
  • δοχείο για το αλατοπίπερο
  • λεκάνη για το νερό που χρειάζεται για τον έλεγχο της φωτιάς
  • παροχή νερού
  • άμμος για το σβήσιμο της φωτιάς
  • φαράσι μεταλλικό για τη φωτιά
  • λαβίδα μεταλλική για τη φωτιά
  • κοντάρι μακρύ για τη φωτιά ή φτυάρι
  • πλαστικά τραπεζομάντηλα
  • σκούπα – φαράσι αν βρίσκεστε σε χώρο που θα θέλει σκούπισμα μετά
  • χαρτί κουζίνας (2-3 ρολά τουλάχιστο)
  • χαρτόνια για χαλάκια αν ταυτόχρονα χρειάζεται πρόσβαση σε καθαρότερο χώρο

 

Ενέργειες για το ψήσιμο

  • Προμήθεια όλων των υπολοίπων από τον κατάλογο
  • αγορά αρνιού
  • αποθήκευση αρνιού (στο χασάπη – δε χωράει σε οικιακό ψυγείο που έχει και άλλα πράγματα μέσα)
  • πλύσιμο
  • αλατοπιπέρωμα
  • στερέωση στη σούβλα
  • ράψιμο της κοιλιάς
  • αποθήκευση όρθιο (χρειάζεται κάπου να στερεωθεί), πάνω σε ταψί (θα στάξει)
  • τύλιγμα με το σεντόνι αν λόγω χρόνου αποθήκευσης και χώρου θέλουμε να κάνουμε δύσκολη την πρόσβαση σε έντομα
  • μεταφορά στο χώρο του ψησίματος (προσοχή στάζει)
  • στερέωση του μοτέρ ή του χερουλιού της σούβλας
  • τοποθέτηση στη ψησταριά
  • ψήσιμο στη φωτιά που έχετε ήδη φτιάξει (δείτε εγχειρίδιο για άναμμα φωτιάς 🙂 )
  • έλεγχος της φωτιάς με τη βοήθεια του νερού / αραίωσης της καύσιμη ύλης ή προσθήκης νέας
  • έλεγχος ψησίματος (από μια-μιάμιση ώρα σε δυνατή φωτιά έως δυο-τρεις ώρες σε χαμηλότερη) – προσοχή να μη στεγνώσει, να μην καεί, αλλά και να μη μείνει άψητο
  • μετακίνηση του αρνιού (στάζει λίπη)

Πηγή: http://www.ilia-mare.gr

 

Μπακαλιάρος και ξαλμύρισμα

Ο βακαλάος, αυτό το τόσο νόστιμο και θρεπτικό ψάρι μπήκε στο τραπέζι μας τον 15ο αιώνα και κατάφερε να διεκδικήσει επιτυχώς τη δική του θέση στο εθνικό μας εδεσματολόγιο. Πρόκειται για ψάρι αγαπητό σε όλη την Ελλάδα και μαγειρεύεται με δεκάδες τρόπους.

Φαίνεται από το γεγονός ότι ήδη τον 16ο αιώνα έχουμε σημαντικές εισαγωγές μπακαλιάρου από τη νότια Γαλλία σε όλη σχεδόν τη χώρα. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους που αυτό το περίεργο ξερακιανό ψάρι αγαπήθηκε από εκατομμύρια ανθρώπους στη Μεσόγειο έγινε γρήγορα ένα αγαπημένο φαγητό και για τους Έλληνες.

Ο Μπακαλιάρος

είναι πηγή πολλών βιταμινών και ιχνοστοιχείων.  Είναι πλούσιος σε βιταμίνη Α, η οποία έχει άμεση σχέση με την όραση. Άλλη μια σημαντική βιταμίνη είναι η βιταμίνη D, η οποία είναι υπεύθυνη για την αύξηση και τον εμπλουτισμό των οστών και των δοντιών αλλά και για την απορρόφηση ασβεστίου και φωσφόρου. Ακόμη, οι βιταμίνες του συμπλέγματος Β, είναι σημαντικές για την υγεία των νευρικών ιστών.

Η διατροφική αξία του μπακαλιάρου είναι σημαντική καθώς περιέχει:

* Πρωτεΐνη


* Ασβέστιο


* Σίδηρο


* Φώσφορο


* Μαγνήσιο


* Βιταμίνη Β12


* Κάλιο Καλά λιπαρά


*Κορεσμένα, Μονοακόρεστα και Πολυακόρεστα λίπη.

Η συχνή κατανάλωση μπακαλιάρου θωρακίζει τον οργανισμό απέναντι σε καρδιαγγειακά νοσήματα, περιορίζει τον κίνδυνο ισχαιμικών εγκεφαλικών επεισοδίων, ενδυναμώνει την νοητική δραστηριότητα του εγκεφάλου και τη μνήμη και ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα. Συμβάλλει επίσης στην εξασφάλιση μιας σωστής και υγιεινής διατροφικής συμπεριφοράς

Πηγή: https://medlabgr.blogspot.com

Το ξαλμύρισμα του μπακαλιάρου

Μπακαλιάρος και ξαλμύρισμα

Ο βακαλάος, αυτό το τόσο νόστιμο και θρεπτικό ψάρι μπήκε στο τραπέζι μας τον 15ο αιώνα και κατάφερε να διεκδικήσει επιτυχώς τη δική του θέση στο εθνικό μας εδεσματολόγιο. Πρόκειται για ψάρι αγαπητό σε όλη την Ελλάδα και μαγειρεύεται με δεκάδες τρόπους.

Το σωστό ξαλμύρισμα του μπακαλιάρου, θεωρείται το μεγαλύτερο μυστικό επιτυχίας για το κάθε πιάτο που θα ετοιμάσετε, ακόμη και για το πιο απλό!

Για να ξαλμυρίσετε σωστά τον μπακαλιάρο, τοποθετήστε στο σκεύος που τον βάζετε να μουλιάσει μια σχάρα ανάμεσα στον πυθμένα και στο ψάρι. Διαφορετικά, το αλάτι που κατακάθεται στον πυθμένα εξακολουθεί να επηρεάζει το ψάρι. Με αυτό τον τρόπο και αλλάζοντας το νερό 3-4 φορές, ο μπακαλιάρος θα ξαλμυρίσει καλύτερα

Όσο πιο χοντρό είναι το κομμάτι του μπακαλιάρου, τόσο περισσότερες ώρες θα χρειαστεί να μουλιάσει. Τα πολύ χοντρά φιλέτα, που δυστυχώς δεν μπορούμε εύκολα να βρούμε στην ελληνική αγορά, απαιτούν για σωστό ξαλμύρισμα τουλάχιστον 30 ώρες.

Αν αφήσετε τον μπακαλιάρο για περισσότερες από 12 ώρες στο νερό, καλό θα ήταν να τον βάλετε στο ψυγείο, κυρίως μάλιστα αν ο καιρός είναι ζεστός.

Αλλάζετε το νερό συχνά και αν θέλετε να γλυκάνει εντελώς ο μπακαλιάρος, βουτήξτε τον την τελευταία φορά σε ελαφρά χλιαρό νερό και αφήστε τον εκεί για 2 ώρες τουλάχιστον.

Αν η συνταγή αναφέρει ότι ο μπακαλιάρος πρέπει να τεμαχιστεί, τον τεμαχίζετε πριν τον βάλετε στο νερό να ξαρμυρίσει. Αν τον τεμαχίσετε μετά το ξαρμύρισμα, υπάρχει κίνδυνος να μαδήσει.

Πηγή: neadiatrofis.gr

Συνταγή για μπακαλιάρο με σκορδαλιά θα βρείτε εδώ….

Έθιμο του Μπακαλιάρου

Παραδοσιακό έδεσμα της ημέρας του Ευαγγελισμού, η οποία έχει πια διπλή σημασία για τον Ελληνισμό, καθώς συμπίπτει από το 1838 με τον εορτασμό της Επανάστασης του 1821. Είναι ο μπακαλιάρος και μάλιστα συνοδεία της γνωστής σκορδαλιάς.

Η εξήγηση για τη γευστική αυτή συνήθεια είναι αρκετά απλή. Έχει να κάνει κυρίως με την αδυναμία των κατοίκων της ενδοχώρας να προμηθεύονται άμεσα και οικονομικά φρέσκο ψάρι. Ο μπακαλιάρος δεν είναι ένα «ελληνικό» ψάρι, καθώς απαντάται κυρίως στις ακτές του βορειοανατολικού Ατλαντικού. Το γεγονός ότι γίνεται παστός τον καθιστά ένα τρόφιμο φθηνό κι εύκολο στη συντήρηση.

Ο Μπακαλιάρος έφτασε στο ελληνικό τραπέζι περί τον 15ο αιώνα και καθιερώθηκε άμεσα ως το εθνικό φαγητό της 25ης Μαρτίου. Με εξαίρεση τα νησιά μας, το φρέσκο ψάρι αποτελούσε πολυτέλεια για τους φτωχούς κατοίκους της ηπειρωτικής Ελλάδας. Έτσι, ο παστός μπακαλιάρος, που δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη συντήρηση, αποτέλεσε την εύκολη και φθηνή συνάμα λύση. Έθιμο που κρατά μέχρι τις μέρες μας.

Έχετε άραγε αναρωτηθεί για ποιο λόγο ανήμερα της επετείου για την Επανάσταση του 1821 και του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου τρώμε το εν λόγω έδεσμα; Η απάντηση βρίσκεται παρακάτω:

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι η παλαιότερη και πιο αυστηρή χρονική περίοδος νηστείας για την ορθόδοξη εκκλησία. Στην έναρξη της καθιέρωσης της, περίπου τον 4ο αιώνα μ.Χ., προβλεπόταν μάλιστα κατά τα μοναχικά πρότυπα ξηροφαγία. Οι πιστοί να τρώνε μόνο μια φορά την ημέρα κι αυτή μετά τις 3 το μεσημέρι.

Έθιμο του Μπακαλιάρου

Μέσα στην περίοδο της Τεσσαρακοστής η νηστεία καταλύεται, διαφοροποιείται δηλαδή, τρεις φορές. Έτσι δίνει μια ευκαιρία στους πιστούς για ενδυνάμωση μιας και η νηστεία αυτή είναι η πιο αυστηρή.

Η πρώτη από αυτές τις εξαιρέσεις είναι ανήμερα της εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπως έχει καθιερωθεί η 25η Μαρτίου. Πρόκειται για μια χαρμόσυνη εορτή μέσα στην περίοδο του πένθους της Σαρακοστής. Είναι θεομητορική εορτή, αφιερωμένη στην Παναγία. Έτσι είναι ιδιαίτερα σημαντική, καταλύονται το ψάρι, το έλαιο και ο οίνος.

Όσον αφορά τη δεύτερη ημέρα διαφοροποίησης της νηστείας, αυτή είναι η Κυριακή των Βαΐων. Είναι Δεσποτική εορτή, αφιερωμένη δηλαδή στον επίγειο βίο του Ιησού, οπότε οι πιστοί καταναλώνουν και πάλι ψάρι, λάδι και κρασί.

Πηγή: Star.gr

Συνταγές, εύκολες, γρήγορες και νόστιμες…

Το πιάτο μου της 25ης Μαρτίου!

Συνταγή για μπακαλιάρο με σκορδαλιά εδώ…

Πως ξαλμυρίζουμε τον παστό μπακαλιάρο θα δείτε εδώ…