Μελιτζάνες, νόστιμες και θρεπτικές

Είδη μελιτζάνας

Υπάρχουν πάρα πολλές ποικιλίες, εκείνες που καλλιεργούνται στην Ευρώπη και Β. Αμερική είναι κυρίως μώβ, άσπρες ή πράσινες. Τα ασιατικά είδη μπορεί να είναι κίτρινα, πράσινα και κοκκινωπά, έντονο ρόζ ή κατάμαυρα.

1) Οι φλάσκες:

Είναι μεγάλες, χοντρές και στρογγυλές μελιτζάνες με σκούρο μώβ έντονο χρώμα.

4) Οι πράσινες: Καλλιεργούνται στη Τήνο, είναι σφαιρικές, μικρές με λίγους σπόρους.

Φρούτα  αγαπημένα  που  τρώγονται  φρέσκα  από  τα  τέλη  Μαΐου  μέχρι  τα  μέσα  Ιουλίου. Βέβαια, μπορούμε  να  τα  απολαμβάνουμε  και  όλο το χρόνο σε  γλυκά του κουταλιού, αρωματικά λικέρ ή σε κονσέρβες., μαρμελάδες, τάρτες.

Η συγκομιδή τους από τους παραγωγούς γίνεται μόνο με το χέρι, ένα-ένα και απαιτεί πολύ χρόνο και κόπο. Δεν πρέπει να αποχωρίζεται ο καρπός από το κοτσάνι τους για να μην φεύγει ο ζωμός τους και να μην χαλάνε γρήγορα.

Υπάρχουν δύο τύποι κερασιών και εκατοντάδες ποικιλίες: το γλυκό κεράσι, γνωστό και ως Prunus avium και το ξινό κεράσι, γνωστό ως βύσσινο – επιστημονική ονομασία Prunus cerasus. Από τις γλυκές ποικιλίες ιδιαίτερες προτιμήσεις συγκεντρώνει αυτή με τους μεγάλους, βαθυκόκκινους και χυμώδεις καρπούς. Στην Ελλάδα παράγονται στον Κολινδρό Πιερίας, στην Έδεσσα, στα Γρεβενά, στη Βόρεια Χίο και σε αρκετές άλλες περιοχές της, βόρειας κυρίως Ελλάδας.

Κανείς δεν ξέρει να πει με σιγουριά ωστόσο, οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι τα κεράσια προερχόταν από τη Μικρά Ασία και πιο συγκεκριμένα από την πόλη της Κερασούντας, εξ ου και το όνομα, κοντά στη Μαύρη Θάλασσα. Ο Ρωμαίος στρατηγός Λούκουλος τα ανακάλυψε και τα έφερε στην Ιταλία.

Τα κεράσια είναι γλυκά, όξινα και στυφά και έχουν θερμαντική δράση στον οργανισμό.

Εξουδετερώνουν την πνευματική κόπωση είναι άρα πολύ χρήσιμα στους μαθητές, ειδικά σε περιόδους εξετάσεων του τέλους της σχολικής χρονιάς για παράδειγμα, που συμπίπτει με την εποχή που υπάρχουν σε αφθονία τα κεράσια, γι’ αυτό συστήνεται να τρώνε τουλάχιστον δύο με τρία κιλά κεράσια την εβδομάδα.

Αγορά και συντήρηση:

Αγοράζουμε μόνο όσα θέλουμε να καταναλώσουμε τις αμέσως επόμενες ημέρες. Κατά την αγορά τους βεβαιωνόμαστε ότι τα κοτσάνια τους έχουν πράσινο χρώμα και δεν είναι ξεραμένα, ότι οι καρποί έχουν υγιή όψη και δεν είναι χτυπημένοι και ότι το χρώμα τους είναι «ζωντανό».
Για να κρατήσουμε τα κεράσια φρέσκα τα τοποθετούμε στη συντήρηση του ψυγείου. Η συντήρηση έχει περισσότερη υγρασία από το υπόλοιπο ψυγείο και θα βοηθήσει τα κεράσια να διατηρηθούν φρέσκα για μεγαλύτερο χρόνο. Προτού τα καταναλώσουμε πρέπει να τα πλύνουμε με άφθονο χλιαρό νερό.

Ένα κεράσι έχει 4 θερμίδες. Εκτός του ότι τα κεράσια τρώγονται ως φρέσκα φρούτα, υπάρχουν και κονσερβοποιημένα, χρησιμοποιούνται για την κατασκευή γλυκισμάτων, και ως γαρνίρισμα σε διάφορα είδη ζαχαροπλαστικής. Με την ενζυματική ζύμωση των μαύρων πικρών κερασιών παίρνουμε το Kirch, το Cherry brandy και διάφορα άλλα ποτά.

Στην Ελλάδα, τα περίφημα γλυκά του κουταλιού γίνονται τόσο από τις γλυκές όσο και από τις υπόξινες ποικιλίες. Τα δε κουκούτσια, χρησιμοποιούνται για να δίνουν άρωμα στο “μπράντι”.

Πηγή: http://ingolden.gr/

Γλυκό κουταλιού κεράσι, συνταγή

Κεράσια αγαπημένα φρούτα!’

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΟ ΝΟΣΤΙΜΗ ΚΕΡΑΣΟΤΑΡΤΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΕΙΚ ΜΕ ΚΕΡΑΣΙΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΤΕΛΕΙΟ ΚΕΙΚ ΜΕ ΚΕΡΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΥΡΙ ΚΡΕΜΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Σπαράγγια είδη, καθάρισμα , τρόποι μαγειρέματος

Το σπαράγγι (Asparagus officinalis) ήταν γνωστό στην αρχαία Αίγυπτο καθώς έχουν βρεθεί τοιχογραφίες στις πυραμίδες όπου πιστεύεται ότι χρονολογούνται γύρω στο 5000 π.Χ. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι το καλλιεργούσαν, μπορεί να ήταν και αυτοφυές.

Στην μικρά Ασία

πιστεύεται ότι καλλιεργήθηκε 2000 χρόνια πριν από την εποχή των Ρωμαίων, ήταν γνωστό φάρμακο για τον οδοντόπονο, καρδιοπάθεια, νύγματα εντόμων και άλλες περιπτώσεις. Από τη Μεσόγειο διαδόθηκε στη Βόρεια Ευρώπη και από εκεί στη Βόρεια Αμερική. Στη Βόρεια Ευρώπη διαδόθηκε η παραγωγή λευκών σπαραγγιών, ενώ στη Βόρεια Αμερική η καλλιέργεια πράσινου σπαραγγιού.

Στην Ελλάδα

εμφανίστηκε ως άγριο, αυτοφυές φυτό σε πολλές υγρές, ημιορεινές περιοχές με την ονομασία «βλαστάρια». Γρήγορα εκτιμήθηκε η αξία του για τις διάφορες φαρμακευτικές και διαιτητικές του ιδιότητες, γι’ αυτό και άρχισε η εντατική καλλιέργειά του.

Oι ασπάραγοι ή ασφάραγοι, που εκτιμούσαν ιδιαίτερα οι αρχαίοι, έδωσαν και την παγκόσμια ονομασία στον πολύτιμο αυτό βλαστό. Λευκά, βιολέ ή πράσινα, τα σπαράγγια στη σημερινή τους μορφή είναι προϊόν μακρόχρονης επιλεκτικής καλλιέργειας, που άρχισε από τη ρωμαϊκή εποχή. Τα πικρά, άγρια σπαράγγια ήταν κυρίως εκείνα που έτρωγαν οι αρχαίοι. Οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και οι περισσότεροι Ευρωπαίοι προτιμούν τα λευκά σπαράγγια ενώ στην Αμερική αυτή την εποχή θα βρείτε παντού τα λεπτά γευστικότατα πράσινα, που τα κάνουν συνήθως ψητά – είτε στα κάρβουνα είτε στην πυρωμένη πλάκα – και τα σερβίρουν με παρθένο ελαιόλαδο και χυμό λεμονιού. Το μαγείρεμα αυτό αναδεικνύει τη γεύση και το άρωμα των σπαραγγιών και δικαιολογεί απόλυτα την τιμή αλλά και το χαρακτηρισμό τους σαν τα εκλεκτότερα λαχανικά της άνοιξης.

Άγρια Σπαράγγια

Πώς μοιάζουν:

η άγρια σπαραγγιά είναι χαμηλός θάμνος με σκούρο πράσινο χρώμα, που αντί για φύλλα έχει αγκάθια. Οι βλαστοί της βγαίνουν ξεχωριστά απευθείας από το χώμα, χωρίς την ύπαρξη κεντρικού κορμού. Αυτό που τρώγεται είναι τα νεαρά βλαστάρια. Το χρώμα τους ποικίλει από υπόλευκα, σε διάφορες αποχρώσεις του πράσινου, έως σκούρο πράσινο σχεδόν μαύρο.

Πού θα τα βρούμε:

η άγρια σπαραγγιά βρίσκεται σχεδόν παντού, από δίπλα στη θάλασσα ως τα ψηλά βουνά! Αγαπάει τα νερά, τις δροσιές αλλά θα την βρεις και σε ξερούς πευκώνες! Της αρέσουν οι φράχτες, που τους χρησιμοποιεί για να πλέξει τα κλαδιά της, τα εγκαταλειμμένα οικόπεδα ή κτήματα, κοντά σε ποτάμια ή τρεχούμενα νερά. Αν δεις πευκώνες, σίγουρα από κάτω τους υπάρχουν σπαραγγιές, είναι από τα λίγα φυτά που μπορούν να επιζήσουν κάτω από τις πευκοβελόνες. Ο έμπειρος τροφοσυλλέκτης “σκανάρει” με το βλέμμα την περιοχή και εντοπίζει τα βλαστάρια που (αυθάδικα) ορθώνονται.

Πότε και πώς τα μαζεύουμε:

είναι το πρώτο βλαστάρι της άνοιξης. Στα ήπια και παραθαλάσσια μέρη ξεκινάει από τα τέλη Φεβρουαρίου (οι ενδιαφερόμενοι τρέξτε, οι φωτογραφίες είναι από χτεσινή βόλτα στη Ραφήνα), όσο απομακρυνόμαστε και ανεβαίνουμε σε ύψος το Μάρτιο, (στην Τσαγκαράδα το μαζεύουμε) τον Απρίλιο, ακόμα πιο ψηλά μέχρι το Μάιο! Από το φυτό μαζεύουμε το τρυφερό βλαστάρι πριν απλώσει φύλλα, που βγαίνει από την ίδια ρίζα δίπλα με τα περσινά και παλιότερα “κλαδιά”. Προσοχή- τα παλιά κλαδιά τσιμπάνε! Το κόβουμε με το χέρι έως το σημείο που είναι τρυφερό. Με αυτό τον τρόπο μαζεύουμε βλαστάρια 8-15 εκατοστών.

Πώς τα διατηρούμε:

Τα τρώμε αυθημερόν! Άντε να τα κρατήσουμε μια ημέρα σε ποτήρι ή ανθοδοχείο (είπαμε αριστοκράτης!) με νερό.

Πώς θα τα φάμε:

Το αποτέλεσμα της συλλογής μας τρώγεται με διάφορους τρόπους:

• Ωμά με λαδόξυδο και αλάτι αναδεικνύοντας την υπόπικρη γεύση τους. Μπορούμε ακόμη να προσθέσουμε τις τρυφερές κορυφές στις ωμές σαλάτες.
• Βραστά: τα βράζουμε για λίγα λεπτά σε αλατισμένο νερό, δεμένα με σπαγκάκι. Σερβίρουμε με λαδόξυδο ή λαδολέμονο. Τους αρέσει και το ψιλοκομμένο σκορδάκι!
• Ριζότο: μια φίλη Ιταλίδα (που μας το έδειξε) κρατάει τις τρυφερές κορυφές (4 εκατοστά) χώρια, βράζει ελαφρά τα υπόλοιπα και τα σοτάρει μετά μαζί με το ρύζι χρησιμοποιώντας και το νερό τους αντί για ζωμό λαχανικών. Όταν κλείσει τη φωτιά προσθέτει τις κορυφές!
  • Ομελέτα με άγρια σπαράγγια ΑΜΑΝΙΤΑΥλικά
    • 1 μπουκετάκι τρυφερά βλαστάρια
    • 3 αυγά
    • λίγο γάλα
    • ελαιόλαδο
    • αλάτι και πιπέρι
    • Πηγή: http://www.bostanistas.gr

    Σπαράγγια πράσινα

    

    Για να τα καθαρίσετε τα σπαράγγια απλά πιέστε τα ελαφρά στο κάτω μέρος, βρείτε το σημείο που σπάνε από μόνα τους και πετάξτε το. 

    Για να τα απολαύσετε, εκτός από βραστά, μπορείτε να τα ψήσετε σε αντικολλητικό τηγάνι: ζεστάνετε το καλά, τοποθετήστε τα σπαράγγια το ένα δίπλα στο άλλο χωρίς λιπαρή ουσία και ψήστε τα μέχρι να καψαλιστούν ελαφρά. Λίγο πριν τα βγάλετε από τη φωτιά ρίξτε ελαιόλαδο, λεμόνι και χοντρό αλάτι και είναι έτοιμα!

    Μπορείτε να ψήσετε τις τρυφερές κορφές ή να τις δέσετε σε μάτσο και να τις βράσετε 8-10 λεπτά σε αλατισμένο νερό. Με τα σκληρά μέρη θα κάνετε σούπες, εκλεκτές σάλτσες για ψαρικά αλλά και υπέροχο ριζότο.

    

    

  • Πώς θα μαγειρέψετε τα λευκά σπαράγγια

  • 

Σύμφωνα με την κλασική γαλλική τεχνική, θα δέσετε τακτικά τα παχουλά λευκά σπαράγγια σε ματσάκια, θα τα ρίξετε στην ειδική μακρουλή κατσαρόλα όταν το νερό – με αλάτι – πάρει βράση και θα τα αφήσετε να βράσουν μέχρι να μαλακώσουν. Μπορείτε όμως να μαγειρέψετε τα σπαράγγια στον ατμό, οπότε κερδίζετε χρόνο, αφού δεν θα χρειαστεί να τα δέσετε ενώ επιπλέον θα διατηρηθούν καλύτερα οι θρεπτικές ουσίες τους και η γεύση τους στο ακέραιο.

Είναι καλύτερα να ξεφλουδίσετε το κάτω μέρος, όπου τα σπαράγγια είναι σκληρά και ινώδη. Με τον ειδικό αποφλοιωτή για τις πατάτες ή με πολύ κοφτερό μαχαίρι αφαιρέστε τη φλούδα από τα 2/3 των σπαραγγιών αρχίζοντας από πάνω και σταματώντας στο σκληρό κάτω μέρος το οποίο θα κόψετε. Κρατήστε το μαζί με τα φλούδια που θα κρέμονται, για να τα χρησιμοποιήσετε και να φτιάξετε νοστιμο ζωμό λαχανικών. Μόνο οι τρυφερές κορφές των σπαραγγιών μένουν ακαθάριστες.

Για να βρείτε το ιδανικό τρυφερό κομμάτι, με το ένα χέρι κρατήστε το σπαράγγι και με το δείκτη και τον αντίχειρα του άλλου χεριού πιάστε το κάτω μέρος, 1-2 εκατοστά πριν από την άκρη, και λυγίστε το σπαράγγι μέχρι να σπάσει. Σπάζει στο σημείο που πρέπει. Τις χοντρές  άκρες μπορείτε είτε να τις ξεφλουδίσετε και να τις μαγειρέψετε στον ατμό είτε να τις φυλάξετε, μαζί με τα υπόλοιπα φλούδια κλπ να τα λιώσετε στο μπλέντερ και να τα κάνετε σούπα, σάλτσα ή ριζότο.

Σπαράγγια λευκά στον ατμό – για 4 άτομα

Θα χρειαστείτε 1 κιλό σπαράγγια μέτρια καθαρισμένα και κομμένα όπως περιγράφω πιο πάνω.

Σε κατσαρόλα βάλτε 2 εκατοστά νερό για να πάρει βράση. Βάλτε τα σπαράγγια στο ειδικό καλαθάκι και τοποθετήστε το στην κατσαρόλα. Χαμηλώστε τη φωτιά στο μέτριο.  Αν το σπαράγγι λυγίζει ελαφρά, όταν το σηκώνετε κρατώντας το από τη μέση και η κομμένη άκρη του λιώνει όταν την πατάτε, τότε τα σπαράγγια είναι έτοιμα. Συνήθως χρειάζονται 4-5 λεπτά για τα σπαράγγια με διάμετρο λιγότερο από 1 εκατοστό και 5-6 λεπτά για τα μεγαλύτερα. Στραγγίστε και σερβίρετε τα σπαράγγια αμέσως, ζεστά, προσθέτοντας σάλτσα βινεγκρέτ (δείτε πιο κάτω) ή όποια γαρνιτούρα. Αν θέλετε να τα σερβίρετε την επομένη, βουτήξτε τα αμέσως σε κρύο νερό για να σταματήσει ο βρασμός, στραγγίστε τα καλά και φυλάξτε τα σκεπασμένα στο ψυγείο.

Σημείωση: Αν δεν έχετε το ειδικό καλαθάκι για βράσιμο στον ατμό, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ένα τρυπητό που εφαρμόζει πάνω σε κατσαρόλα. Το σκεύος που θα χρησιμοποιήσετε θα πρέπει να μπορεί να σκεπαστεί. Προσοχή – τα σπαράγγια δεν πρέπει να ακουμπούν στο νερό.

Πηγή: http://www.bostanistas.gr/?i=bostanistas.el.article&id=974

Οφέλη σπαρραγιού στον οργανισμό μας

Τα νόστιμα σπαράγγια είναι τα κατεξοχήν ανοιξιάτικα λαχανικά καθώς κάνουν την εμφάνιση τους τις πρώτες μέρες της Άνοιξης. Εκτός από τη γεύση που μας προσφέρουν, κάνουν και καλό στον οργανισμό μας, ενώ δεν μας προσθέτουν καθόλου θερμίδες! 

Ένα φλιτζάνι σπαράγγια

μας δίνει μόνο 27 θερμίδες, 5 γραμμάρια υδατανθράκων, 3 γραμμάρια πρωτεΐνης, 3 γραμμάρια φυτικών ινών και καθόλου λίπος.
Η ίδια ποσότητα μας βοηθάει να καλύψουμε το 20% των αναγκών μας σε βιταμίνη Α, το 17% σε φολικό οξύ και το 13% σε βιταμίνη C.

–  Τα μικρά αυτά λαχανικά είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικά όπως η γλουταθειόνη, δηλαδή ουσίες που μάχονται κατά των ελεύθερων ριζών που δημιουργούν προβλήματα στον οργανισμό μας.
– Η κατανάλωση των σπαραγγιών κάνει καλό στον εγκέφαλό μας καθώς έχουν μεγάλη περιεκτικότητα σε φολικό οξύ το οποίο σε συνεργασία με τη βιταμίνη Β12, φαίνεται ότι προστατεύει τις εγκεφαλικές λειτουργίες. Επίσης, το φολικό οξύ είναι απαραίτητο για τον οργανισμό στις περιόδους ταχείας ανάπτυξης όπως είναι η εγκυμοσύνη και η εφηβεία.
– Τα σπαράγγια περιέχουν το ασπαραγινικό οξύ, το οποίο όχι μόνο αυξάνει τη διούρηση αλλά βοηθάει στην αποβολή της περίσσειας αλάτων από το σώμα.
–  Είναι πλούσια σε βιταμίνη Κ. Ένα φλιτζάνι σπαραγγιών μας εφοδιάζει με το 70% των ημερήσιων αναγκών μας σε βιταμίνη Κ. Η βιταμίνη Κ παίζει σημαντικό ρόλο στην υγεία των οστών καθώς συμβάλει στην απορρόφηση του ασβεστίου από τα οστά.
– Τέλος, τα σπαράγγια βοηθούν σε περιπτώσεις δυσκοιλιότητας γιατί είναι πλούσια σε νερό και σε φυτικές ίνες.

Πως να βάλετε στη διατροφή σας τα νόστιμα σπαράγγια :

– Τα σπαράγγια μπορούν να καταναλωθούν ωμά ή μαγειρεμένα κι οπωσδήποτε ολόφρεσκα. Για να διατηρηθούν λίγες μέρες μπορείτε να τα βάλετε σε πλαστική σακούλα στο ψυγείο αφού τυλίξετε τις κομμένες άκρες τους σε βρεγμένο χαρτί.
–  Προσθέστε τα σπαράγγια στη σαλάτα σας ή στην ομελέτα σας.
–  Μπορείτε να τα σοτάρετε ελαφρώς σε μικρή ποσότητα εξαιρετικά παρθένου ελαιόλαδου κι αν θέλετε να βάλετε και λίγο σκορδάκι.

Σταματάκη Αστερία, Msc Μsc στην Κλινική διατροφή διαιτολόγος ‐ διατροφολόγος

Πηγή: ttps://www.onmed.gr/diatrofi

Βερίκοκα διατροφικά οφέλη και ιδιότητες

Αγαπημένο φρούτο ανοιξιάτικο το βερίκοκο που πέρα από το ότι το τρώμε φρέσκο και αποξηραμένο μπορούμε να κάνουμε και πολλές συνταγές με αυτό.

ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΒΕΡΙΚΟΚΟ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

ΚΕΙΚ ΜΕ ΒΕΡΙΚΟΚΑ ΚΑΙ ΓΙΑΟΥΡΤΙ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

ΛΙΚΕΡ ΒΕΡΙΚΟΚΟ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

Όνομα: Βερίκοκο – Βερικοκιά

Επιστημονική ονομασία: Προυνούς Αρμενιάκα – Prunus armeniaca

Οικογένεια: Ροδοειδών

Άλλα ονόματα: Πρεκόκια, βρεκόκια, βερεκόκια, βερικόκκια, βερίκοκκα

Η βερικοκιά είναι οπωροφόρο, μακρόβιο και φυλλοβόλο δέντρο. Στην Κύπρο είναι γνωστή ως χρυσομηλιά. Βρίσκεται αυτοφυής στην Ανατολική Ασία και τα Ιμαλάια, από όπου μεταφέρθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη μέσω της Αρμενίας, εξ’ ου και η επιστημονική της ονομασία Προυνούς Αρμενιάκα.

Η καλλιεργούμενη βερικοκιά πολλαπλασιάζεται με εμβολιασμό που γίνεται σε συγγενικά είδη, κυρίως σε αμυγδαλιά αλλά και σε ροδακινιά, κορομηλιά και δαμασκηνιά.

τα πιο κατάλληλα εδάφη είναι αυτά με μία μέση σύσταση και λεπτή υφή. Όταν υπάρχει δυνατό και ξαφνικό κρύο ή παγετός τότε οι ανθοί καταστρέφονται, αν και τα δέντρα είναι ανθεκτικά και σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Υψηλές θερμοκρασίες επίσης, προκαλούν αλλοιώσεις στον καρπό. Τα δέντρα χρειάζονται καλό πότισμα την περίοδο της ανθοφορίας τους.

Κάτω από καλές συνθήκες μία βερικοκιά μπορεί να ζήσει και πάνω από 100 χρόνια. Σήμερα καλλιεργείται σε όλες τις εύκρατες περιοχές του κόσμου.

Τα βερίκοκα είναι οι καρποί της βερικοκιάς. Είναι σαρκώδεις, σφαιρικοί καρποί, με μια αυλακωτή κοιλιακή ραφή. Είναι γλυκείς και εύγευστοι καρποί, με πορτοκαλοκίτρινο χρώμα. Η φλούδα τους είναι λεπτή και χνουδωτή και έχει χρώμα κίτρινο, με μερικές κόκκινες κηλίδες στη μπροστινή τους πλευρά.

Το κουκούτσι τους είναι ξυλώδες και περιέχει ένα με δύο σπόρους που έχουν πικρή γεύση και μοιάζουν με αμύγδαλα. Πολλά έχουν ακουστεί τα τελευταία χρόνια, για τις πολύτιμες θεραπευτικές τους ιδιότητες.

Τα βερίκοκα έχουν αρκετές ποικιλίες, με αξιολογότερες, εκείνη της Τίρυνθας που ωριμάζουν 2-30 Μαϊου, τα τσαουλιά της Αττικής που ωριμάζουν στο τέλος Μαϊου, τα Μπεμπέκου που θα τα βρούμε από Ιούνιο μέχρι Ιούλιο, τα Διαμαντοπούλου που είναι εξαιρετικά αρωματικά και λέγεται ότι είναι τα πιο νόστιμα βερίκοκα στον κόσμο, τα Luizet και τα Nancy που ωριμάζουν αργά, και τα βρίσκουμε στις αρχές Αυγούστου.

Στην Ελλάδα, η πιο κοινή ποικιλία είναι τα Μπεμπέκου που είναι πιο μεγάλα σε μέγεθος αλλά δεν είναι πολύ γλυκά και αρωματικά. H Τουρκία έχει τη μεγαλύτερη παραγωγή βερίκοκων στον κόσμο. Ακολουθούν το Ιράν, το Ουζμπεκιστάν, η Ιταλία, η Αλγερία, το Πακιστάν, η Γαλλία, το Μαρόκο, η Συρία, η Ισπανία. Η Ελλάδα παράγει πάνω από 45.000 τόνους κατά μέσο όρο ετησίως.

Τα βερίκοκα καταναλώνονται νωπά σαν φρούτα αλλά και αποξηραμένα, γίνονται νοστιμότατη μαρμελάδα, κομπόστα, χρησιμοποιούνται στη ζαχαροπλαστική και γίνονται λικέρ και χυμός.

Θερμίδες και διατροφικές αξίες

Τα βερίκοκα έχουν χαμηλή θερμιδική αξία. Δύο βερίκοκα έχουν μόνο 47 θερμίδες. Ωστόσο, η διατροφική τους αξία είναι τεράστια. Για παράδειγμα, τρώγοντας 3 περίπου βερίκοκα ημερησίως, καλύπτουμε σχεδόν το 100% της καθημερινής μας ανάγκης σε βιταμίνη Α. Τα βερίκοκα αποτελούν καλή πηγή βιταμίνης C και φλαβονοειδών.

Εμπεριέχουν επίσης καροτενοειδή (β-καροτένιο, λυκοπένιο, λουτεΐνη και ζεαξανθίνη), στα οποία οφείλεται και το πορτοκαλί τους χρώμα- τα ώριμα καθώς και τα αποξηραμένα βερίκοκα έχουν μάλιστα μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε καροτενοειδή. Περιέχουν επίσης, βιταμίνη Β3, σίδηρο, κάλιο και φυτικές ίνες.

Αναλυτικότερα, 100 γρ. βερίκοκων περιέχουν:

ΒΙΤΑΜΙΝΕΣ

Φυλλικό οξύ 9 μg 2%
Νιασίνη 0.600 mg 4%
Παντοθενικό οξύ 0.240 mg 5%
Πυριδοξίνη 0.054 mg 5%
Ριβοφλαβίνη 0.040 mg 3%
Θειαμίνη 0.030 mg 2.5%
Βιταμίνη A 1926 IU 64%
Βιταμίνη C 10 mg 16%
Βιταμίνη K 3.3 μg 3%

ΗΛΕΚΤΡΟΛΥΤΕΣ

Νάτριο 1 mg 0%
Κάλιο 259 mg 5.5%

ΜΕΤΑΛΛΑ

Ασβέστιο 13 mg 1.3%
Χαλκός
Σίδηρος 0.39 mg 5%
Μαγνήσιο 10 mg 2.5%

Μαγγάνιο 0.077 mg 3%
Φώσφορος 23 mg 3%
Ψευδάργυρος 0.2 mg 2%

ΦΥΤΟΧΗΜΙΚΑ

α-Καροτένιο 19 μg —
β-Καροτένιο 1094 μg —
β-Κρυπτο ξανθίνη 104 μg —
Λουτείνη-ζεαξανθίνη 89 μg —

Ιστορία και παράδοση

Η καλλιέργεια της βερικοκιάς ήταν γνωστή στην Κίνα από το 2200 π.Χ. Από εκεί μεταφέρθηκε στην Περσία και την Αρμενία. Στην Ελλάδα, φαίνεται ότι τα έφερε ο Μέγας Αλέξανδρος, καθότι ο Θεόφραστος (400π.Χ) δεν τα αναφέρει.

Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι τα εκτίμησαν τόσο, που τους έδωσαν το όνομα «χρυσά αυγά του ήλιου». Ο Διοσκουρίδης ανέφερε τα βερίκοκα ως αρμενικά μήλα, λόγω της προέλευσης του φυτού. Στη Β. Ευρώπη καλλιεργήθηκαν με επιτυχία, από το 16ο αιώνα.

Θεραπευτικές δράσεις, ιδιότητες και χρήσεις

-Καταπολεμούν τη δυσκοιλιότητα, χάρη στην κυτταρίνη και την πηκτίνη που περιέχουν και αποτελούν ήπιας μορφής καθαρτικά. Η κυτταρίνη, συγκεκριμένα, βοηθάει στην κινητικότητα του εντέρου, ενώ η πηκτίνη απορροφά και κατακρατά νερό, συντελώντας έτσι κι αυτή, στην καλύτερη λειτουργία του εντέρου.

-Καταπραΰνουν- μεταξύ άλλων- συμπτώματα πονοκεφάλου, εντερικές παθήσεις, αϋπνία, φαρυγγίτιδα και ήπια κατάθλιψη.

-Χάρη στις κατεχίνες που περιέχουν, μπορούν να βοηθήσουν στη θεραπεία και την πρόληψη του καρκίνου και των φλεγμονών.

-Είναι χρήσιμα για την υγεία του πεπτικού συστήματος.

-Οι διαλυτές φυτικές ίνες που περιέχουν μπορεί να βοηθήσουν στον έλεγχο της χοληστερόλης στο αίμα.

-Κάνουν καλό στην αναιμία λόγω του σιδήρου που περιέχουν και του χαλκού που βοηθά στη διάθεση του σιδήρου σε όλο το σώμα.

-Συμβάλλουν στη διατήρηση της καλής υγείας της όρασής μας, αποτρέποντας την εμφάνιση εκφύλισης της ωχράς κηλίδας ή του καταρράκτη.

-Είναι χρήσιμα σε εμπύρετες καταστάσεις, ενυδατώνουν το σώμα και βοηθούν στην αποβολή των τοξινών.

-Είναι ωφέλημα για την καλή υγεία του δέρματός μας, χάρη στην προβιταμίνη Α που περιέχουν και που μέσα στο σώμα μας, μετατρέπεται σε βιταμίνη Α.

-Για την πρόληψη καρδιαγγειακών παθήσεων εξαιτίας των άφθονων αντιοξειδωτικών που περιέχουν.

-Το λυκοπένιο που περιέχουν, έχει συνδεθεί με την προστασία από τον καρκίνο του προστάτη.

Ενδιαφέροντα στοιχεία για το βερίκοκο

Η Β17 ή Αμυγδαλίνη είναι μια βιταμίνη που περιέχεται στο κουκούτσι του βερίκοκου, στα πικραμύγδαλα και τα αμύγδαλα. Έχει παρατηρηθεί ότι η αμυγδαλίνη (βιταμίνη Β17) έχει κάποια (ευεργετική για τον άνθρωπο) δράση πάνω στα καρκινικά κύτταρα. Ωστόσο, δεν θεωρείται φάρμακο κατά του καρκίνου, όταν αυτός έχει ήδη εκδηλωθεί.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες η χρησιμοποίηση της αμυγδαλίνης( Β17) είναι περισσότερο προληπτική παρά θεραπευτική. Πιστεύεται ότι η χρόνια ανεπάρκεια σε αμυγδαλίνη ( Β17) οδηγεί σε μείωση της αντίστασης του οργανισμού στην ανάπτυξη κακοήθειας. Από την άλλη δεν έχουν παρατηρηθεί παρενέργειες από κατανάλωση μεγάλων δόσεων αμυγδαλίνης( Β17). Παρόλα αυτά συνίσταται η μέγιστη πρόσληψη αμυγδαλίνης( Β17) να μην υπερβαίνει τα 3 γραμμάρια την ημέρα.

Προφυλάξεις

Αγοράστε βερίκοκα τα οποία δεν είναι γδαρμένα, παραμορφωμένα, μουχλιασμένα ή ζαρωμένα. Αγοράστε μόνο ό,τι θέλετε να καταναλώσετε τις αμέσως επόμενες ημέρες. Προτού τα καταναλώσετε πρέπει να τα πλύνετε με άφθονο ζεστό νερό. Για μέγιστο όφελος, καλύτερα να τρώτε ξερά βερίκοκα. Έχουν μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε β-καροτένιο από ότι τα ωμά (J Agric Food Chem. 2005).

Ιδιαίτερη προσοχή όμως, στο χρώμα του φρούτου και περισσότερο στα αποξηραμένα βερίκοκα γιατί πολύ συχνά θειαφίζονται για να πάρουν ανοιχτό πορτοκαλί χρώμα αντί του φυσικού τους που είναι καφέ πορτοκαλί. Τα βερίκοκα που δεν ψεκάζονται με θειάφι είναι γευστικότερα από τα υπόλοιπα.

Φυσικά πριν την κατανάλωσή τους, πρέπει να τα ξεπλένεται με άφθονο νερό και κατά προτίμηση ζεστό. Προτιμάτε πάντα τα ώριμα βερίκοκα αλλά όχι τα ζαρωμένα καθώς και χωρίς γδαρσίματα.

Προσοχή: Το παραπάνω άρθρο έχει ενημερωτικό σκοπό. Πριν χρησιμοποιήσετε οποιαδήποτε συνταγή ή πριν αλλάξετε τις διατροφικές σας συνήθειες, ζητήστε τη γνώμη του κατάλληλου επαγγελματία υγείας ή διατροφολόγου. Εάν λαμβάνετε φαρμακευτική αγωγή, βεβαιωθείτε ότι δεν υπάρχουν αλληλεπιδράσεις.

Πηγές:

medlabgr.blogspot.com

el.wikipedia.org

el.wikipedia.org

sarantakos.wordpress.com

enallaktikidrasi.com

Κολοκύθα κίτρινη, ωφέλιμη και θαυματουργή

Η κολοκύθα μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στην ελληνική σύγχρονη κουζίνα όπως τα κολοκυθάκια, είναι όμως ένα λαχανικό γευστικό και άκρως θρεπτικό που δεν θα πρέπει να λείπει από τη διατροφή μας.

Οφέλη για την υγεία

Υψηλή περιεκτικότητα σε καροτενοειδή: Οι κολοκύθες οφείλουν το φωτεινό πορτοκαλί χρώμα τους στο υψηλό ποσοστό καροτενοειδών που περιέχουν.

Τα καροτενοειδή αποτρέπουν τις ελεύθερες ρίζες στο σώμα και να βοηθούν στην πρόληψη της πρόωρης γήρανσης, των καρδιαγγειακών νοσημάτων και άλλων λοιμώξεων. Συγκεκριμένα το β-καροτένιο είναι το πιο πλούσιο σε περιεκτικότητα συστατικό της κολοκύθας.

Διαθέτει εξαιρετικές αντιοξειδωτικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες.

Έχει διαπιστωθεί ότι μειώνει τον κίνδυνο ανάπτυξης καρδιαγγειακών νοσημάτων εμποδίζοντας την οξείδωση της χοληστερίνης στο σώμα.

Επίσης, λόγω της δράσης του κατά των ελευθέρων ριζών, μειώνει τον κίνδυνο διάφορων μορφών καρκίνου και κυρίως του καρκίνου του εντέρου και του πνεύμονα.

Σε έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό έντυπο «Cancer Epidemiology, Biomarkers and Prevention», εξετάστηκαν οι διατροφικές συνήθειες και ο τρόπος ζωής 60.000 ενηλίκων στην Κίνα και διαπιστώθηκε ότι όσοι έτρωγαν τρόφιμα πλούσια σε β-καροτένιο είχαν μικρότερο κίνδυνο για καρκίνο του πνεύμονα.

Όταν στην έρευνα αξιολογήθηκαν και οι καπνιστές, βρέθηκε ότι η ομάδα που έτρωγε τρόφιμα πλούσια σε β-καροτένιο είχε 37% μικρότερο κίνδυνο για καρκίνο του πνεύμονα από τους καπνιστές που δεν κατανάλωναν τέτοια τρόφιμα.

Οι φυτικές ίνες που περιέχονται στην κίτρινη κολοκύθα βοηθούν στην αποβολή μέρους της χοληστερίνης από τον οργανισμό. Ακόμη, βοηθούν και στην αντιμετώπιση της χρόνιας δυσκοιλιότητας αυξάνοντας την κινητικότητα του εντέρου.

Η κατανάλωση κολοκύθας είναι ιδιαιτέρα ευεργετική για όσους υποφέρουν από γαστρικά προβλήματα, γιατί μειώνει την οξύτητα των υγρών του στομάχου.

Οι κολοκύθες είναι φυσικά διουρητικά και βοηθούν στην αποβολή των τοξινών και ανεπιθύμητων αποβλήτων από το σώμα, αφήνοντας μας ανανεωμένους και υγιείς.

Αποτρέπει το σχηματισμό πετρών στα νεφρά: Καταναλώστε 5 έως 10 γραμμάρια σπόρους κολοκύθας κάθε μέρα καθώς διεγείρουν τα νεφρά και εμποδίζουν τον σχηματισμό λίθων οξαλικού ασβεστίου.

Η κολοκύθα είναι πλούσια πηγή βιταμίνης Α. Η τακτική κατανάλωσή της (σπόροι και σάρκα), μπορεί να προωθήσει την υγεία των ματιών και να ενισχύσει το ανοσοποιητικό μας σύστημα εντυπωσιακά.

Είναι εξαιρετική πηγή βιταμινών Β1, Β3, Β5, Β6, C.

Είναι πλούσια σε μαγνήσιο και κάλιο.

Μας δίνει επίσης χαλκό, Ω3 λιπαρά οξέα, αλλά και σύνθετους υδατάνθρακες, όπως το άμυλο.

Με τόσα πολλά οφέλη για την υγεία, δεν αποτελεί κατάπληξη το ότι η κολοκύθα συμπεριλαμβάνεται στις «Υπερτροφές».

Κρατήστε τη σάρκα και τους σπόρους της και χρησιμοποιήστε τα σε διάφορες συνταγές. Μπορείτε να τη συντηρήσετε έως και 6 μήνες, αφού το σκληρό της κέλυφος την κάνει ιδιαίτερα ανθεκτική.

*Οι πληροφορίες που περιέχονται στο hippieteepee.gr έχουν πληροφοριακό χαρακτήρα.

Συμβουλεύεστε πάντα κάποιον ειδικό πριν εφαρμόσετε οποιαδήποτε πληροφορία. Η χρήση όσων αναφέρονται είναι αποκλειστικά και μόνον δική σας ευθύνη.

Πηγή : https://www.newspepper.gr

Μακαρονάδα, τιπς και συμβουλές

Τα ζυμαρικά έχουν υψηλή θρεπτική αξία αφού βρίσκονται στη βάση της Πυραμίδας της Μεσογειακής Διατροφής, γεγονός που συνιστά τη συχνή εβδομαδιαία κατανάλωση τους.

Σε αντίθεση με την πεποίθηση ότι τα ζυμαρικά παχαίνουν, μία κανονική μερίδα από μακαρόνια (100 γρ) περιέχει λιγότερο από 2 γραμμάρια λίπους. Ταυτόχρονα, τα ζυμαρικά έχουν πολύ χαμηλή περιεκτικότητα σε χοληστερόλη και νάτριο (αλάτι). Συνδυάζοντάς τα με σάλτσες λαχανικών, κόκκινο κρέας, πουλερικά ή ψάρια, μπορούν να αποτελέσουν ένα πλούσιο σε γεύση και χαμηλό σε θερμίδες γεύμα.

Επιπρόσθετα, είναι σημαντικό το γεγονός ότι τα ζυμαρικά μπορούν να καταναλωθούν από όλους ακόμα και από την τρίτη ηλικία, λόγω του ότι είναι εύπεπτα, δεν χρειάζονται ιδιαίτερο μάσημα και είναι εύκολα και γρήγορα στην προετοιμασία.

Τα οφέλη της κατανάλωσης ζυμαρικών

επαυξάνονται όταν είναι ολικής αλέσεως, δηλαδή όταν φτιάχνονται από αλεύρι που περιέχει όλα τα τμήματα του σπόρου του σιταριού.

Ειδικότερα, τα ζυμαρικά ολικής αλέσεως έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε:

– Βιταμίνες του συμπλέγματος Β, που είναι σημαντικές για τη λειτουργία του νευρικού συστήματος και την ενίσχυση του μεταβολισμού.

– Χαλκό, που είναι απαραίτητος για το σχηματισμό του συνδετικού ιστού, τα ερυθροκύτταρα και την καλή λειτουργία του νευρικού, του ανοσοποιητικού και του καρδιαγγειακού συστήματος.

– Σελήνιο, το οποίο βελτιώνει τη λειτουργία του θυρεοειδούς αδένα.

– Μαγνήσιο, που είναι απαραίτητο για τη ρύθμιση της πίεσης του αίματος και τη σκελετική υγεία.

– Μαγγάνιο, χρήσιμο για το σχηματισμό οστών και το μεταβολισμό των υδατανθράκων και των πρωτεϊνών.

– Φυτικές ίνες, που αυξάνουν την κινητικότητα του εντέρου, καταπολεμώντας στη δυσκοιλιότητα, καθώς επίσης μειώνουν την απορρόφηση του διατροφικού λίπους. Επιπλέον, οι φυτικές ίνες σε συνδυασμό με τους σύνθετους υδατάνθρακες των ζυμαρικών ολικής αλέσεως δεν προκαλούν απότομες μεταβολές στα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα , με αποτέλεσμα να μπορούν να καταναλώνονται και από άτομα με σακχαρώδη διαβήτη.

Ποια ζυμαρικά ολικής αλέσεως να προτιμώ;

Εκείνα που παρασκευάζονται από 100% σιμιγδάλι ολικής αλέσεως, το οποίο έχει αλεστεί με τη μέθοδο «pearling» (αποφλοίωση). Η συγκεκριμένη παραγωγική διαδικασία διατηρεί τα πιο θρεπτικά τμήματα του πίτουρου και ταυτόχρονα αποδίδει ένα απόλυτα ομοιογενές σιμιγδάλι ολικής αλέσεως άριστης ποιότητας, όπου δημιουργεί ομοιογενή ζυμαρικά ολικής αλέσεως με πιο φυσικό χρώμα και λιγότερη ξινή γεύση, συγκριτικά με άλλα προϊόντα της ίδιας κατηγορίας.
Πόση ποσότητα ζυμαρικών καταναλώνεται σε ένα γεύμα:

Μια υγιεινή μερίδα ζυμαρικών για έναν ενήλικα είναι 1 ½ φλιτζάνι του τσαγιού μαγειρεμένα.

Πηγή:Λόγω Διατροφής

Μαγείρεμα και συμβουλές

• Για σωστό μαγείρεμα μακαρονιών θα πρέπει να βράσεις τα ζυμαρικά σου σε μεγάλη κατσαρόλα με άφθονο νερό. (1 λίτρο νερού για κάθε 100 γρ. ζυμαρικών)
• Ρίξε 2 κ.σ. αλάτι σε 5 λιτρα στο νερό που θα βράσεις 1 πακέτο μακαρόνια. Αυτό σημαίνει περίπου μισό κουταλάκι αλάτι για κάθε λίτρο νερό. Για ακόμα πιο εντονη γεύση μπορεις να βαλεις και μια ακόμα κουταλιά στα 5 λίτρα αλλά όχι παραπανω.
• Αν βάλεις αλάτι πριν βράσει το νερό καθυστερείς τον βρασμό για κάτι λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα.
• Αν δεν θέλεις να σου κολλήσουν τα μακαρόνια ανακάτευε συχνά.
• Τα μακαρόνια σου πρέπει να είναι al dente. Σαφώς αυτό είναι θέμα γούστου αλλά τα al dente είναι τα αυθεντικά, ιταλικά ζυμαρικά.
• Η προσθήκη λαδιού στο νερό που βράζει δεν βοηθάει και τόσο πολύ στο να μην κολλάνε τα μακαρόνια όπως πολύ συχνά ακούγεται. Το πιο σημαντικό που κάνει το λάδι αν το βάλεις στην κατσαρόλα πριν τα μακαρόνια είναι πως σταματάει το άφρισμα που πολλές φορές δημιουργείται.
• Αν θέλεις να μην κολλάνε τα μακαρόνια βάλε άφθονο νερό (όπως σου προτείναμε παραπάνω) και λάδι ή βούτυρο αφού τα βγάλεις από την φωτιά .
• Βάλε λάδι ή βούτυρο στα μακαρόνια σου σε ένα μπολ ή στην κατσαρόλα. Όχι μέσα στο σουρωτήρι γιατί είναι πολύ δύσκολο να καθαριστεί ειδικά αν είναι πλαστικό.
• Δεν πετάμε το νερό από τα μακαρόνια. Χρησιμοποιούμε λίγο από αυτό όταν ανακατεύουμε τα ζυμαρικά με τη σάλτσα μέσα στην κατσαρόλα ή το μπολ.
• Ανακατεύετε με ξύλινη κουτάλα και όχι με μεταλλική γιατί ρίχνει την θερμοκρασία του βρασμού.
• Για τα πάντα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα! Αν θέλεις πιο γρήγορο και πιο οικονομικό αποτέλεσμα με λιγότερο ρεύμα μπορείς να αφήσεις κάποιους κανόνες στο πλάι . Πχ να βράσετε σε μικρότερη θερμοκρασία με καπάκι ή σε λιγότερο νερό και ας λασπώσουν λιγάκι.
• ΜΗΝ βάζεiς νερό για να ξεπλύνεις τα μακαρόνια. Η μόνη περίπτωση που θα πρέπει να γίνει αυτό είναι αν τα ξεχασες και έχουν έβρασαν υπερβολικά τα μακαρόνια και θέλετε να σταματήσετε τον βρασμό.
• Πριν πετάξεις το νερό που έβρασες τα μακαρόνια κράτα 1 κούπα από αυτό για να προσθέσεις στην σάλτσα καθώς το άμυλο που περιέχει θα την δέσει τέλεια.
• Ανακάτεψε κατευθείαν τα μακαρόνια με την σάλτσα  και μην βάζεις στο πιάτο πρώτα τα μακαρόνια και μετά την σάλτσα.
• Τα μακαρόνια είναι χαμηλά σε περιεκτικότητα λιπών και δεν περιέχουν χοληστερίνη.
• Τα ζυμαρικά περιέχουν φώσφορο και μαγνήσιο, είναι πλούσια σε βιταμίνες Β και Ε και φυτικές ίνες
• Τα ζυμαρικά βοηθούν στην καταπολέμιση του στρές
• Ο εγκέφαλος συνθέτει ευκολότερα την ορμόνη που ελέγχει την διάθεση δρώντας ως αντικαταθλιπτικό, όταν η διατροφή βασίζεται σε υδατάνθρακες.
• Προτίμησε ζυμαρικά ολικής αλέσεως στην καθημερινή σου διατροφή, καθώς έχουν έως και διπλάσια ποσότητα φυτικών ινών.
• Τα ζυμαρικά βρίσκονται στην βάση της διατροφικής μας πυραμίδας.
• Πηγή: https://bletsas.gr

Η Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικών καθιερώθηκε το 1998, με πρωτοβουλία της Ένωσης των Ευρωπαίων Βιομηχάνων Ζυμαρικών (UNAFPA) για να γνωστοποιήσει στο ευρύ κοινό τη γευστική και θρεπτική αξία των ζυμαρικών.

Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 Οκτωβρίου, σε ανάμνηση του πρώτου συνεδρίου της Ένωσης το 1995.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/worldays/183

ΠΟΛΛΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΜΕ ΖΥΜΑΡΙΚΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Ένα μήλο την ημέρα…

Όπως λέει άλλωστε και το γνωστό μας ρητό «ένα μήλο την ημέρα.. τον γιατρό τον κάνει πέρα»! Και όμως οι ποικιλίες των μήλων που υπάρχουν, δεν είναι μόνο τα «Γκόλντεν», τα «Ξινόμηλα», τα «Σμιθ» και τα κλασικά κόκκινα που γνωρίζουμε. Υπάρχουν δέκα διαφορετικές ποικιλίες μήλων.

Ένα μήλο περιέχει περίπου 8,4 mg βιταμίνης C, καθώς επίσης και ριβοφλαβίνη (βιταμίνη Β2), βιταμίνη Κ, βιταμίνη Α, πυριδοξίνη (βιταμίνη Β6) και κάλιο. Είναι πλούσιο σε υδατάνθρακα (25 γραμμάρια περίπου) και δεν εμπεριέχει καθόλου λίπος. Ακόμη, εμπεριέχει 0.3 γραμμάρια πρωτεΐνης και 4.5 γραμμάρια φυτικές ίνες.

Φούτζι:

Η ποικιλία αυτή, έχει ένα χαρακτηριστικό ροζ – κόκκινο χρώμα. Η σάρκα τους είναι πολύ σκληρή, ενώ ο χυμός τους, είναι γλυκός σαν μέλι. 

Λέιντι Γουίλιαμς

Σ’ αυτήν την ποικιλία των μήλων, το χρώμα τους είναι κατά τα ¾ βαθύ κόκκινο. Όπως και τα «φούτζι», έχουν και αυτά σκληρή σάρκα. Ωριμάζουν αργά και αποκτούν γλυκιά γεύση. 

Γκραν Σμιθ:

Η φλούδα τους έχει ένα πρασινο-κίτρινο χρώμα. Η σάρκα τους είναι πράσινη και επειδή ακριβώς λιώνει εύκολα μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε γλυκά και φαγητά. Κυκλοφορούν στην αγορά όλο τον χρόνο.

Ρουαγιάλ Γκαλα:

Έχουν ένα χαρακτηριστικό ανοιχτό κίτρινο με βαθύ κόκκινο χρώμα. Έχουν σκληρή σάρκα και ιδιαίτερα γλυκιά γεύση. Θεωρούνται ως μια από τις καλύτερες ποικιλίες. Κυκλοφορούν στην αγορά από τον Φεβρουάριο ως τον Μάιο.

Τζόναθαν:

Το χρώμα τους είναι πράσινο ανοιχτό και κατά λωρίδες κίτρινο ή κόκκινο. Η σάρκα τους είναι λευκή και τραγανή. Είναι αρκετά ζουμερά και γλυκά. Και αυτά κυκλοφορούν στην αγορά από τον Φεβρουάριο έως τον Μάιο.

Ρέντ Ντελίσιους:

Έχουν χαρακτηριστικό βαθύ κόκκινο χρώμα και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι πρασινοκίτρινα με κόκκινες λωρίδες. Ιδιαίτερα γλυκιά γεύση. Χρησιμοποιήστε τόσο σε γλυκά όσο και σε σαλάτες. Κυκλοφορούν στην αγορά όλο τον χρόνο.

Μπράουμπερν:

Έχουν γυαλιστερή και κατακόκκινη φλούδα. Η σάρκα τους είναι πολύ γλυκιά, χρώματος κρεμ. Ιδανικό να συνοδέψει αλμυρά τυριά.

Γκόλντεν Ντελίσιους ή Μπανανόμηλα

Χαρακτηριστικό πρασινοκίτρινο χρώμα. Όσο ωριμάζουν το χρώμα τους γίνεται χρυσαφί. Πολύ αρωματικά με γλυκιά γεύση. Κυκλοφορούν στην αγορά από το τέλος Μαρτίου έως και τον Νοέμβριο.

Πινκ Λέιντι:

Αυτή η ποικιλία, είναι μια διασταύρωση μεταξύ Γκόλντεν και Λέιντι Γουίλιαμς. Το χρώμα τους είναι πρασινοκίτρινο με ανοικτό κόκκινο. Είναι μια ποικιλία κατάλληλη για ψήσιμο.

Μπόντζα:

Είναι μια ποικιλία που δεν κυκλοφορεί στην ελληνική αγορά. Έχουν ένα πράσινο και κόκκινο χρώμα ανακατεμένο με άσπρη σφιχτή σάρκα.

Όλες οι ποικιλίες των μήλων, είναι κατάλληλες για κατανάλωση. Αν θέλετε τώρα να διατηρήσετε το σχήμα των κομματιών του μήλου, τότε μαγειρέψτε τα μέσα σε ζάχαρη ή σε σιρόπι. Οι ποικιλίες που έχουν μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε ζάχαρη, όπως είναι τα Γκόλντεν, διατηρούν καλύτερα το σχήμα τους κατά το μαγείρεμα.

Φιρίκι:

Όσο πιο κόκκινο, τόσο πιο γευστικό και θρεπτικό είναι. Οι αντιοξειδωτικές και φαινολικές ουσίες του πολλαπλασιάζονται όσο μεγαλώνει η κόκκινη επιφάνεια. Πρέπει να τρώγεται με τη φλούδα, αλλιώς χάνει την αντιοξειδωτική του δράση. Το φιρίκι είναι μια σχετικά δυσεύρετη ποικιλία μήλου με χαρακτηριστικό άρωμα και σχήμα κι ιδιαίτερη γεύση που, συγκριτικά, ακόμη αφθονεί στο Πήλιο. Το βασικό μειονέκτημα της φιρικιάς για τον αγρότη, είναι ότι χρειάζεται γύρω στα δεκαπέντε χρόνια για να δώσει καρπό, ενώ οι κοινές μηλιές ήδη καρπίζουν στο τέταρτο ή πέμπτο έτος τους. Όπότε, το γεγονός και μόνο πως για να φυτέψει κανείς ένα κτήμα με φιρικιές, χρειάζεται να περιμένει δεκαπέντε χρόνια για να αρχίσουν αυτές να αποδίδουν είναι σίγουρα ανασταλτικό. Γίνεται υπέροχο γλυκό κουταλιού!

πηγή: http://www.my-family.gr

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΜΗΛΑ ΨΗΤΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΜΗΛΟΠΙΤΑ ΑΝΑΠΟΔΗ ΚΑΡΑΜΕΛΩΜΕΝΗ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΑΡΤΑ ΜΗΛΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Λαγάνα και Παράδοση

Η καλύτερη λαγάνα που φτιάξατε ποτέ! Η συνταγή και η εκτέλεση εδώ είναι του συζύγου Γιάννη Τρέσκα 30 χρόνια φούρναρης, έχει ψήσει….

Η Λαγάνα αυτή μπορεί να πασπαλιστεί με ότι σας αρέσει, μπορεί μέσα να ζυμωθεί με πιπεριές, λιαστές ντομάτες, ελιές.

Φυσικά μπορείτε να τις ζυμώσετε και με αλεύρι ολικής απλά θα προσθέσετε λίγο νεράκι ακόμα.

Το παραδοσιακό  έθιμο της λαγάνας παίζει  πρωταγωνιστικό ρόλο στο νηστίσιμο τραπέζι της Καθαράς  Δευτέρας. Με αφορ­μή λοιπόν αυτή την ιδιαίτερη μέρα ας γνωρίσουμε αναλυτικότε­ρα την ιστορία της, που χάνεται στους αιώνες.

ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΟΧΗΣ ΛΑΓΑΝΑΣ ΘΑ ΤΗΝ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ….

Λαγάνα παραδοσιακή, είναι άζυμος άρτος δηλ. παρασκευάζοταν χωρίς προζύμικαι μαγια.

Τέτοιος άρτος πρόχειρος εχρησιμοποιήθη από τους  Ισραηλίτες κατά τη νύχτα της Εξόδου τους από την Αίγυπτο υπό την αρχηγία του Μωυσή. Έκτοτε επιβαλλόταν από το Μωσαικό  Νόμο για όλες τις ημέρες της εορτής του Πάσχα, μέχρι που ο Χριστός στο τελευταίο του Πάσχα ευλόγησε τον ένζυμο άρτο.

Η ιστορία της λαγάνας

διατρέχει όλη τη διατροφική παράδοση από την αρχαιότητα  μέχρι σήμερα. Ο Αριστοφάνης στις «Εκκλησιάζουσες» λέει  «Λαγάνα πέττεται» δηλ .»Λαγάνες γίνονται». Ο δε Οράτιος στα κείμενά του αναφέρει τη λαγάνα ως «Το γλύκισμα των φτωχών».

Το έθιμο της λαγάνας

παρέμεινε αναλλοίωτο ανά τους αιώνες και συνηθίζεται να παρασκευάζεται με μεράκι από τον αρτοποιό της γειτονιάς. Τραγανή λαχταριστή και σουσαμένια και καταναλώνεται κατά την Καθαρά Δευτέρα, την Πρωτονήστιμη Δευτέρα της Σαρακοστής. Η ονομασία της «Καθαρά» προήλθε από τη συνήθεια που είχαν οι νοικοκυρές το πρωί της ημέρας αυτής. Πλένουν με ζεστό νερό και στάχτη όλα τα μαγειρικά σκεύη, ως «ημέρα κάθαρσης». Στη συνέχεια τα κρεμούσαν στη θέση τους όπου και παρέμεναν μέχρι τη λήξη της νηστείας. Επίσης κατά την ημέρα αυτή εξέρχονταν όλοι οικογενειακώς στην ύπαιθρο και έστρωναν κάτω στη γη και έτρωγαν νηστίσιμα φαγητά όπως χαλβά, ελιές, ταραμά και λαγάνα.

Από την Καθαρά Δευτέρα

προετοιμάζεται ο άνθρωπος μετά τις εορτές και την καλοφαγία των Απόκρεων, να καθαρίσει την ψυχή και το σώμα του για να φτάσει στο τέρμα δηλ. στο Πάσχα και να αναστηθεί ξανά με την Ανάσταση του Κυρίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η λαγάνα που έχει το σχή­μα της «κυρα-Σαρακοστής». Παριστάνει μια μακριά γυναίκα που έχει ένα σταυρό στο κεφάλι, δεν έχει στόμα γιατί είναι  όλο νηστεία. Τα χέρια της είναι σταυρωμένα για τις προσευχές, έχει επτά πόδια που συμβολίζουν τις επτά εβδομάδες της νηστείας.

Λαγάνα και Παράδοση

Έθιμο που συνηθιζόταν για να μετρούν το χρόνο κατά την περίοδο της Σαρακοστής ήταν κάθε Σάββατο να κόβουν το ένα πόδι. Το τελευταίο το έκοβαν το Μ.Σάββατο όπου το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο ή σε ένα καρύδι και όποιος το έβρισκε ήταν ο τυχερός της επόμενης χρονιάς.

Η νόστιμη και λαχταριστή για όλους μας λαγάνα είναι ένα προιόν άξιο σεβασμού και με πραγματική πλούσια ιστορία.

Θα είναι μεγάλη απώλεια για τις επερχόμενες γενεές να ξεχάσουν τις παραδόσεις μας, να ξεχάσουν τις παλιές σαρακοστιανές μυρουδιές.

Οι αρτοποιοί της γειτονιάς πιστοί στις παραδόσεις μας παρασκευάζουν την Καθαρά Δευτέρα τη λαγάνα συμβάλλοντας έτσι στη διατήρηση του εθίμου. Οι νέες γενεές να έχουν την ευκαιρία να ακούσουν, να μυρίσουν και να γευτούν τη Σαρακοστή γιατί οι Σαρακοστιανές μυρωδιές είναι έμμεσοι φορείς μιας βαθιάς πνευματικότητας.

http://ellinwnparadosi.blogspot.com/

ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΟΧΗΣ ΛΑΓΑΝΑΣ ΘΑ ΤΗΝ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ….

Τσουρέκι Πασχαλινό έθιμο ή Λαμπροκουλούρα

Λαμπροκουλούρα είναι το πασχαλινό ψωμί ή το τσουρέκι, σε διάφορα σχήματα, με ένα  κόκκινο αυγά ή παραπάνω στο πάνω μέρος τους. Το ψωμί παρασκευάζεται με προζύμι. Το τσουρέκι με αλεύρι, γάλα, αβγά, βούτυρο, ζάχαρη και αρωματικές ουσίες. Συχνά επαλείφεται με φυτικό κρόκο, διαλυμένο μέσα στο περιεχόμενο αβγού.

Η Λαμπροκουλούρα επιβίωσε παλαιότατου εθίμου. Έγινε στοιχείο της χριστιανικής παράδοσης και συνδέθηκε με τη γιορτή του Πάσχα. Όπως και τα κόκκινα αβγά, η λαμπροκουλούρα δεν λείπει από κανένα πασχαλινό τραπέζι. Το έθιμο αυτό το συναντάμε σε όλο τον ελληνικό χώρο.

Τη Μεγάλη Πέμπτη ή το Μεγάλο Σάββατο σε κάποιες περιοχές, οι νοικοκυρές πλάθουν και ψήνουν με ξεχωριστή φροντίδα τις λαμπροκουλούρες. Για το δικό τους σπίτι, άλλα και για να τις στείλουν ως δώρο σε συγγενείς τους.

Η Λαμπροκουλούρα μαζί με την πασχαλινή λαμπάδα και τα κόκκινα αβγά είναι ένα από τα καθιερωμένα δώρα, που οι νονοί προσφέρουν στους αναδεξιμιούς και τις αναδεξιμιές τους. Παλαιότερα, Λαμπροκουλούρα έστελναν και οι αρραβωνιαστικοί στις αρραβωνιαστικές τους το πρωινό του Μεγάλου Σαββάτου.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles

Πασχαλινό Τσουρέκι και Έθιμο

Το τσουρέκι είναι ένα αγαπημένο γλύκισμα που το τρώμε όλο το χρόνο. Το όνομα του προέρχεται από την τουρκική λέξη «corek», που δηλώνει οποιοδήποτε ψωμί είναι φτιαγμένο με ζύμη που περιέχει μαγιά.

Οι Τούρκοι φτιάχνουν τόσο γλυκά όσο και αλμυρά τσουρέκια σε διάφορα μεγέθη και σχήματα. Ειδικότερα οι κάτοικοι της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν, φτιάχνουν ένα στρογγυλό επίπεδο ψωμί πασπαλισμένο με σουσάμι που το ονομάζουν «churek».

Πιθανότατα η λέξη υιοθετήθηκε στα ελληνικά κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας. Οι ελληνικοί πληθυσμοί έφτιαξαν τη δική τους εκδοχή του γλυκού προσθέτοντας γάλα, βούτυρο και αβγά.

Στη χριστιανική παράδοση, το τσουρέκι συμβολίζει την ανάσταση του Χριστού. Το αλεύρι ζωντανεύει και μεταμορφώνεται σε ψωμί. Το ζύμωμα σε σχήμα πλεξούδας συμβολίζει την απομάκρυνση των κακών πνευμάτων.

Το σχήμα των Πασχαλινών ψωμιών ποικίλλει ανάλογα με τις τοπικές παραδόσεις. Το πιο γνωστό είναι φυσικά η πλεξούδα, με ή χωρίς κόκκινο αβγό. Οι πλεξούδες και οι κόμποι προέρχονται από τους ειδωλολατρικούς χρόνους ως σύμβολα για την απομάκρυνση των κακών πνευμάτων.

Πρωί-πρωί τη μεγάλη Πέμπτη, σε όλη την Ελλάδα, οι γυναίκες καταπιάνονται με το ζύμωμα. Ζυμώνουν με μυρωδικά τις κουλούρες της Λαμπρής και τις στολίζουν με λουρίδες από ζυμάρι και ξηρούς καρπούς. Ανάλογα με το σχήμα που τους έδιναν παλιότερα είχαν και διάφορα ονόματα. «Κοφίνια», «καλαθάκια», «δοξάρια», «αυγούλες», «κουτσούνες», «κουζουνάκια». Παρόμοιες κουλούρες έφτιαχναν και στα βυζαντινά χρόνια, τις «κολλυρίδες» και ήταν ειδικά ψωμιά για το Πάσχα, σε διάφορα σχήματα, που είχαν στο κέντρο ένα κόκκινο αυγό.

Πηγή: https://www.nanouris.gr

Τι αλεύρι χρησιμοποιούμε για το τσουρέκι μας?

Αλεύρι κατηγορίας Π, το λεγόμενο πολυτελείας ή δυνατό ή extra δυνατό για Τσουρέκι

Είναι το άλευρο εκείνο το οποίο προέρχεται από σιτάρια υψηλής ποιότητας, ενισχυμένα με γλουτένη ώστε να είναι πολύ δυνατό. Το αλεύρι αυτό για Τσουρέκι είναι αλεύρι από επιλεγμένα μαλακά σιτηρά, ιδανικά για την παραγωγή αρτοσκευασμάτων πολυτελείας. Οι ζύμες που δίνει το δυνατό αλεύρι ή extra δυνατό αλεύρι είναι πολύ ελαστικές και έτσι μπορούν και αφομοιώνουν τα υψηλά ποσοστά ζάχαρης και λιπαρών που έχουν οι αγαπημένες μας συνταγές. Πλούσιο σε φυτικές ίνες και πρωτεΐνες. Το κατάλληλο αλεύρι για ελαστική ζύμη & εύκολο πλάσιμο. Ιδανικό για τσουρέκια, γλυκά ψωμιά και κρουασάν. Πρωτεΐνη: 14%

Θα το βρείτε στα σούπερ μάρκετ που οι συσκευασίες του γράφουν αλεύρι για τσουρέκι ή σε χύμα αγορά από τον φούρνο της γειτονιάς σας!

Τσουρέκι υπέροχο Ειρήνης, το δικό μου τσουρέκι που προτείνω να το φτιάξετε. Στις γιορτές αλλά και κάθε μέρα. Αν δεν το πλέξουμε το κάνουμε στρόγγυλη βασιλόπιτα.

ΣΥΝΤΑΓΗ ΕΔΩ…

Συμβουλή!

Μην στριμώχνετε πολλά τσουρέκια σε ένα ταψί! Καλύτερα να ψήνουμε κάθε τσουρέκι μόνο του για να έχει χώρο να φουσκώσει όπως πρέπει και να ψηθεί από όλες τις πλευρές. Επίσης να είναι χαλαρό το πλέξιμο του τσουρεκιού ώστε όταν θα φουσκώσει κι άλλο στον φούρνο να έχει περιθώριο να γίνει ομοιόμορφο γιατί αν είναι σφιχτά πλεγμένο θα σκάσει από επάνω και δεν θα φαίνεται πλέον η πλέξη του.

»Ενα από τα έθιμα της εορτής του Πάσχα είναι τα κόκκινα αυγά, τα οποία βάφονται κάθε χρόνο την Μ. Πέμπτη. Η παράδοση τα θέλει κόκκινα, όμως τα τελευταία χρόνια η τάση της μόδας άφησε κι εδώ τα σημάδια της, μεταμορφώνοντας τα αυγά σε χρωματική παλέτα διαφόρων αποχρώσεων.

Εκτός από το έθιμο της βαφής, υπάρχει και το έθιμο του τσουγκρίσματος των αυγών. Μάλιστα σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας – όπως και στην Πιερία – διοργανώνονται τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα, οι γνωστές «Αυγομαχίες», με νικητή εκείνον που μένει τελευταίος με ένα γερό αυγό.

Το έθιμο

Το βάψιμο των αυγών γίνεται την Μ. Πέμπτη, όπου κορυφώνεται σε όλες τις Εκκλησίες η κατάνυξη και ο πόνος των Χριστιανών για τη Σταύρωση του Χριστού. Το πρωί η νοικοκυρά έβγαζε ένα κόκκινο πανί, ύφασμα ή ρούχο στο μπαλκόνι. Αυτό συμβόλιζε το αίμα του Χριστού και αποτελούσε ένδειξη ότι ξεκίνησε η βαφή αυγών. Πολλοί λένε, ότι τα αυγά έπρεπε να βαφτούν κόκκινα πριν από τη Θεία Λειτουργία για να είναι γερά και να μην σπάνε εύκολα. Το έθιμο ήθελε την κατσαρόλα που θα έβαφαν τα αβγά να είναι καινούρια και ο αριθμός των αυγών ορισμένος. Την κόκκινη μπογιά έπρεπε να τη διατηρήσουν  σαράντα μέρες και να μην την πετάξουν έξω από το σπίτι.

Παλαιότερα δεν υπήρχε σχεδόν κανένα σπίτι, το οποίο εκείνη την ημέρα δεν είχε κρεμασμένο στο μπαλκόνι ή στο παράθυρο ένα κόκκινο πανί. Σε κάποιες περιοχές και ένα μαύρο ταυτόχρονα για να συμβολίζουν το αίμα του Χριστού και το πένθος αντίστοιχα. Αργότερα, είτε γιατί κάθε νοικοκυριό τα αγόραζε βαμμένα, λόγω έλλειψης χρόνου, είτε γιατί η μόδα ήθελε τα αυγά ακόμη και πολύχρωμα, το κόκκινο πανί εξαφανίστηκε. Το έθιμο εξακολουθεί να παραμένει αναλλοίωτο στο χρόνο.

Το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών

Το έθιμο του τσουγκρίσματος των αυγών ξεκίνησε μάλλον στη Βόρεια Αγγλία ως παιχνίδι. Ο κάτοχος του πιο γερού αυγού, ήταν ο νικητής.

Πολλοί κρατούν και δεν τσουγκρίζουν το πρώτο αυγό που βάφεται, γιατί ανήκει στην Παναγία και δεν πρέπει να πειραχτεί. Πολλοί, μέχρι σήμερα, το φυλούν στο εικονοστάσι τους μέχρι  την εορτή της Αναλήψεως.

Κόκκινα Αυγά ?

Τα αυγά αποτελούσαν από αρχαιοτάτων χρόνων, αφετηρία για δεκάδες μύθους, έθιμα και παραδόσεις. Θεωρούνταν σύμβολο της γονιμότητας, αλλά και της έναρξης ενός νέου κύκλου ζωής.

Tο βάψιμο των αυγών είναι ένα έθιμο που ξεκίνησε στην ανατολική Ευρώπη. Πολλοί λαογράφοι λένε ότι το έθιμο του αυγού έχει τις ρίζες του στην αρχαία Αίγυπτο και την Περσία, όπου φίλοι και συγγενείς αντάλλαζαν αυγά κάθε εαρινή ισημερία. Είναι γεγονός πως τα χρωματιστά αυγά τα συναντάμε στην αρχαιότητα, στη Ρώμη, στην Ελλάδα, στην Κίνα, στην Αίγυπτο, ως δώρα στις ανοιξιάτικες γιορτές μαζί με κουνέλια τα οποία είναι το σύμβολο της γονιμότητας.

Σήμερα το Πασχαλινό αυγό συμβολίζει, εκτός των άλλων, και τον τάφο από τον οποίο εξήλθε ο Θεάνθρωπος.

Σε ό,τι αφορά τους συμβολισμούς του αυγού, ο λαογράφος Γιώργος Μπόντας εξηγεί ότι «το βρασμένο αυγό συμβολίζει τον θανατωμένο Χριστό, που με το τσούγκρισμα κατά την Ανάσταση ανασταίνεται και μας γεμίζει με ελπίδα για νέα ζωή, πιο χαρούμενη και ευτυχισμένη. Το τσόφλι συμβολίζει τον τάφο του Κυρίου και το σπάσιμό του, το άνοιγμα του τάφου, την μετακίνηση της πέτρας που το σκεπάζει και την έξοδο του Χριστού. Το αυγό προσφέρεται εύκολα, είναι τόσο μικρό και δίνει τόσα πολλά. Μεταφέρει παντού την αγάπη, τη θυσία, την Ανάσταση, την ενότητα, την ανθρωπιά», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Κόκκινα Αυγά

Ο αρχιμανδρίτης Βενέδικτος Ιωάννου, μόνιμος αντιπρόσωπος του Πατριαρχείου στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών εξηγεί ότι η «Εκκλησία αναγνωρίζει και επικροτεί τα παραδοσιακά έθιμα που συνδέονται με τη γιορτή του Πάσχα όπως είναι το βάψιμο των αυγών. Αυτά συνδέονται με το Πάσχα και το μήνυμα που θέλει να στείλει αυτή η γιορτή. Το Πάσχα συμβολίζει το ξεκίνημα μιας νέας ζωής. Η ανάσταση, η άνοιξη, τα χρώματα αποτυπώνονται στον πλούσιο εθιμικό ρόλο των πασχαλινών αυγών”, δηλώνει.

Για το κόκκινο χρώμα του πασχαλινού αυγού, ο λαογράφος Μπόντας επισημαίνει πως παραπέμπει στους προχριστιανικούς θανάτους θεών. Το αίμα του εβραϊκού προβάτου και το αίμα του Χριστού. Έδωσε, μάλιστα, την ονομασία του και στη Μεγάλη Πέμπτη, η οποία στη Δυτική Μακεδονία ονομάζεται επίσης και «Κόκκινη Πέμπτη» ή «Κόκκινη Πέφτη».

Βέβαια οι εξηγήσεις – ερμηνείες για το κόκκινο χρώμα, εκτός από το ότι συμβολίζει τη Θυσία και το Αίμα του Χριστού, είναι ακόμη περισσότερες.

Μία δεύτερη εκδοχή υποστηρίζει  ότι το κόκκινο χρώμα οφείλεται στο γεγονός ότι η Παναγία πήρε ένα καλάθι αυγά. Τα πρόσφερε στους φρουρούς Του Υιού της, ικετεύοντάς τους να μην τον βασανίσουν. Όταν τα δάκρυά της έπεσαν πάνω στα αυγά, τότε βάφτηκαν από άσπρα σε κόκκινα.

Μία άλλη προσέγγιση συνδέει το κόκκινο χρώμα με τη Μαρία Μαγδαληνή.  Όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας ενημερώθηκε για την Ανάσταση του Χριστού, θεώρησε τόσο απίθανο το γεγονός, «όσο και το να βαφτούν τα αυγά κόκκινα». Η Μαρία Μαγδαληνή τότε, χρωμάτισε μερικά αυγά κόκκινα και του τα πήγε για να του επιβεβαιώσει το γεγονός.

Τρόποι βαφής

Στη χώρα μας, υπάρχουν πολλοί τρόπο βαψίματος των αυγών, πέραν των σύγχρονων βιομηχανοποιημένων βαφών. Αρκετοί χρησιμοποιούν οικολογικές βαφές, μη τοξικές, ώστε τα αβγά να βαφτούν με όσο το δυνατόν πιο φυσικό τρόπο. Μερικές από τις βαφές που κυριαρχούν μέχρι και σήμερα αποτελούνται από εκχυλίσματα φυτών, λαχανικών, φρούτων, όπως παντζάρια, φύλλα τριανταφυλλιάς, φλούδες των κρεμμυδιών, κόκκινο λάχανο, βατόμουρα, πορτοκάλια, κουρκουμά, σπανάκι, μαϊντανό, τσουκνίδα…

Πηγή: http://dionolymposguide.gr

Βάψιμο αυγών με χαρτοπετσέτες πολύχρωμες

Χρησιμοποιείστε ένα πινέλο για να αλείψετε το βρασμένο αυγό σας με ασπράδι αυγών και στη συνέχεια τυλίξτε το με την χαρτοπετσέτα. Μην φοβάστε ότι θα το τυλίξετε άτσαλα, οι ζάρες προσθέτουν χαρακτήρα στη διακόσμηση! Κόψτε τα κομμάτια της χαρτοπετσέτας που περισσεύουν με ένα ψαλίδι. Τα αυγά σας είναι έτοιμα!

Βάψιμο με χρώματα ζαχαροπλαστικής

Ετοιμάζεις τα μπολάκια με τις βαφές σου. Σε κάθε μπολάκι βάλαμε για κάθε φλιτζάνι νερό, 2 κ.γ. ξύδι. Ανακατεύεις. Μετά ρίξαμε το χρώμα. Είχαμε μόνο τα βασικά χρώματα αλλά φτιάξαμε 5 μπολάκια. Ένα κίτρινο, ένα ροζ, ένα γαλάζιο, ένα μοβ (μπλε και κόκκινο) και ένα πράσινο (κίτρινο και μπλε). Όσο πιο πολύ χρώμα ρίξεις στο μπολάκι, τόσο πιο έντονο θα είναι και το χρώμα του αυγού σου. Εμείς κάναμε πρώτα δοκιμές σε λίγο χαρτί κουζίνας για να κρίνουμε αν το χρώμα μας άρεσε.

Όταν είναι έτοιμες οι βαφές σου, ρίχνεις τα αυγά μέσα στα μπολάκια και τα αφήνεις. Προσοχή να είναι τελείως σκεπασμένα. Αφού περάσει αρκετή ώρα, τα βγάζεις από τα μπολάκια με την τρυπητή κουτάλα (χτυπώντας παλαμάκια) και τα αφήνεις επάνω σε ταψάκια με απλωμένο χαρτί κουζίνας για να στεγνώσουν.

Όταν είναι τελείως στεγνά μπορείς να τα περάσεις και με λίγο λάδι για να γυαλίσουν.

πηγή: https://ftiaxto.gr/2013/05/bapsimo-aygwn-me-xrwmata-zaxaroplastikhs/

Βάψιμο αυγών με χρώματα ζαχαροπλαστικής και ρύζι

• 10 βρασμένα λευκά αυγά
• 1 πακέτο ρύζι νυχάκι
• 1 μπουκαλάκι 28ml βρώσιμο* ΧΡΩΜΑ ζαχαροπλαστικής ΣΑΜΟΥΡΗ (κόκκινο, πράσινο, μπλε, κίτρινο) η άλλη μάρκα
• 4-5 μικρά πλαστικά δοχεία με καπάκι.

Εκτέλεση:

1. Παίρνουμε 1 πλαστικό δοχείο με καπάκι, για κάθε ένα χρώμα που θέλουμε να βάψουμε τα αυγά μας. Τα γεμίζουμε μέχρι τη μέση, με ρύζι νυχάκι και τοποθετούμε το βρασμένο αυγό στη μέση.
2. Με ένα πουάρ ή σύριγγα ρίχνουμε το χρώμα σε αυγό και ρύζι. Κλείνουμε το καπάκι, χτυπάμε και περιστρέφουμε προσεκτικά το δοχείο, ώστε το χρωματισμένο ρύζι να ακουμπήσει σε όλα τα σημεία του αυγού και να αφήσει το αποτύπωμα του.
3. Το κάθε δοχείο με ρύζι μπορεί να βάψει 1 αυγό. Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία για κάθε αυγό συμπληρώνοντας μόνο λίγο χρώμα. Αφήνουμε να στεγνώσουν. Για γυαλιστερή όψη, ρίχνουμε λίγο ελαιόλαδο σε ένα βαμβάκι και αλείφουμε.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ:

Για να γίνει πιο έντονο το κόκκινο χρώμα καλό είναι να είναι καφέ το αυγό που θα χρησιμοποιήσουμε για βάψιμο.

Για τα υπόλοιπα χρώματα καλό είναι να χρησιμοποιήσουμε λευκά αυγά.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Μαγειρίτσα και Έθιμο

Το βράδυ της Ανάστασης είναι ουσιαστικά το τέλος της Σαρακοστής, δηλαδή το τέλος της 40ημερης νηστείας από την Καθαρά Δευτέρα. Το πιάτο με την μαγειρίτσα είναι μια πολύ εύστοχη και ήπια επιλογή για το στομάχι, αφού όσοι νήστεψαν το κρέας για σαράντα ημέρες, θα πρέπει να προσέξουν και να ξεκινήσουν σταδιακά την κρεατοφαγία που ακολουθεί τις επόμενες ημέρες.

Οπότε η μαγειρίτσα είναι το φαγητό που προετοιμάζει τον ανθρώπινο οργανισμό ώστε να μην πέσει κατ’ ευθείαν στα βαθιά, με το αρνί και το κατσίκι της επόμενη μέρας. Γι’ αυτό και επιλέχθηκε να τρώγεται το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου και καθιερώθηκε ως έθιμο.

το πιάτο της Μαγειρίτσας είναι δικό μου…η συνταγή βρίσκεται στο τέλος.

Συνταγές, εύκολες, γρήγορες και νόστιμες

Ωστόσο, ποιος είναι ο συμβολισμός της; Τα χορταρικά της συμβολίζουν τα πικρά χόρτα που έτρωγαν οι Εβραίοι προς ανάμνηση της πολύχρονης σκλαβιάς τους από τους Αιγύπτιους. Το Πάσχα των Εβραίων είναι εθνική γιορτή.

Πάσχα στα εβραϊκά σημαίνει έξοδος ή διάβαση. Οι Χριστιανοί γιορτάζουν την Ανάσταση του Χριστού και το πέρασμα από τον θάνατο στη ζωή.

Μια άλλη επιστημονική άποψη σχετικά με την προέλευση της γιορτής του Πάσχα, είναι πως τα περί κατανάλωσης αρνιού ανήκαν αρχικά σε ποιμενική γιορτή.

Αυτή η γιορτή  λάμβανε χώρα την πανσέληνο που ήταν πιο κοντά στην εαρινή ισημερία. Επρόκειτο μάλλον για θυσία ενός αρνιού έτσι ώστε ο θεός των ποιμνίων (της γονιμότητας) να πάρει το μερίδιό του για να εξασφαλίσει τη γονιμότητα του ποιμνίου. Το αρνί τρωγόταν σε ένδειξη κοινωνίας με το θεό προστάτη.

Σύμφωνα με αυτό, ο θεός είχε πει στους Εβραίους ότι πρέπει το αρνί να φαγωθεί όλο και να μην μείνει κανένα κομμάτι του. Έτσι προέκυψαν και τα φαγητά όπως η Μαγειρίτσα αλλά και το κοκορέτσι στα οποία χρησιμοποιούνται τα εντόσθια του ζώου.

Πηγή: https://pieriakaterini.blogspot.com

Ως προς τον τρόπο παρασκευής της τώρα

Η μαγειρίτσα είναι ένα από τα λίγα φαγητά που φτιάχνονται με συγκεκριμένο τρόπο και υλικά και δεν έχει πολύ “χώρο” για αλλαγές. Τα συστατικά λοιπόν της μαγειρίτσας είναι: φυσικά η συκωταριά και τα έντερα, μαρούλια (εδώ μπορεί να γίνει μια μικρή παραλλαγή και να χρησιμοποιήσεις χόρτα), φρέσκα κρεμμυδάκια, ρύζι (υπάρχουν πολλές συνταγές που δεν το περιέχουν), αυγά, λεμόνια και για μυρωδικά θέλει μόνο αλάτι, πιπέρι και άνηθο.

Το πιο δύσκολο είναι το καθάρισμα των εντέρων. Κάτι που γίνεται από την προηγούμενη ημέρα. Τα βάζεις σε νερό μαζί με ξύδι και λεμόνι για να φύγει η άσχημη μυρωδιά και να ασπρίσουν. Την επόμενη ημέρα λοιπόν τα βάζεις κάτω από την βρύση και τα ξεπλένεις πολύ καλά. Τα ζεματίζεις και τα αφήνεις για λίγο να βράσουν. Έπειτα τα κόβεις σε μικρά κομματάκια.

Σε μια κατσαρόλα με λίγο λάδι αφού τσιγαρίσεις το κρεμμύδι προσθέτεις τα κομματάκια από την συκωταριά και τα έντερα.Ρίχνεις επίσης τα μαρούλια, αλάτι, πιπέρι και τον άνηθο. Τα αφήνεις να σιγοβράσουν σε χαμηλή φωτιά με λίγο νερό. Μόλις βράσουν τα υλικά προσθέτεις το ρύζι και συνεχίζεις το βράσιμο μέχρι να βράσει και αυτό.

Στη συνέχεια χτυπάς τα ασπράδια των αυγών μέχρι να γίνουν μαρέγκα και προσθέτεις και τους κρόκους. Συνεχίζεις το χτύπημα και συμπληρώνεις με τον χυμό λεμονιού. Με ένα κουτάλι προσθέτεις ζουμί από την μαγειρίτσα ενώ συνεχίζεις το χτύπημα γρήγορα για να μην κόψει το αυγολέμονο. Αφού έχεις προσθέσει αρκετό ζουμί ρίχνεις το αυγολέμονο στην κατσαρόλα και την κουνάς για να πάει παντού.

Ανά περιοχές τις Ελλάδας βέβαια υπάρχουν κάποιες μικρές παραλλαγές όπως στην Πάτρα που την φτιάχνουν άσπρη αυγολέμονο. Πολύ γνωστή όμως είναι και η στιλίκουρδα, η μαγειρίτσα που φτιάχνουν στην Κέρκυρα, στην οποία προσθέτουν άνηθο, μαϊντανό, σκόρδο και λευκό κρασί.

Πηγή: http://www.enikos.gr

ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΜΑΓΕΙΡΙΤΣΑΣ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΜΑΓΕΙΡΙΤΣΑ ΜΕ ΣΥΚΩΤΑΚΙΑ ΚΟΤΑΣ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Κυριακή των Βαίων και έθιμα

Η Κυριακή των Βαΐων, ανάμεσα στη μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής και την αυστηρή νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας, είναι η μία από τις δύο μέρες που επιτρέπεται να σπάσει η νηστεία και οι πιστοί να φάνε ψάρι. Η άλλη μέρα είναι του Ευαγγελισμού, που, όπως γνωρίζετε, ο μπακαλιάρος έχει την τιμητική του. Η Κυριακή των Βαΐων είναι μέρα γιορτής, είναι η μέρα που ο Ιησούς έφτασε θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα και σε ανάμνηση του γεγονότος όλοι ο ναοί στολίζονται με φυτά που συμβολίζουν τη νίκη. Λόγω της σπουδαιότητάς της, επιτρέπεται η παρουσία του ψαριού στο τραπέζι μας.

Από την Κυριακή των Βαΐων αρχίζει ουσιαστικά η Μεγάλη Εβδομάδα ή Εβδομάδα των Παθών. Κατά την σημερινή ημέρα εορτάζεται η ανάμνηση της θριαμβευτικής εισόδου του Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα όπου, κατά τους Άγιους Ευαγγελιστές, οι Ιουδαίοι Τον υποδέχθηκαν κρατώντας βάια ή βάγια (κλάδους φοινίκων) και απλώνοντας στο έδαφος τα φορέματά τους ζητωκραύγαζαν «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».

Ήθη και Έθιμα

Σε ανάμνηση της θριαμβευτικής εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, όλοι οι Ναοί στολίζονται με κλαδιά από βάγια, από φοίνικες δηλαδή ή από άλλα νικητήρια φυτά, όπως δάφνη, ιτιά, μυρτιά και ελιά.
Μετά τη Λειτουργία μοιράζονται στους πιστούς. Στις φωτό από την Εκκλησία της Παναγίας στο Ναύπλιο όπου από νωρίς του Σαββάτου του Λαζάρου κυρίως γυναίκες ετοιμάζουν τα βάγια μέσα σε καλάθια για να είναι έτοιμα την Κυριακή.

Η Εκκλησία μας καθιέρωσε ήδη από τον 9ο αιώνα το έθιμο αυτό μια και όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης «όχλος πολύς…έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ».

Σημειώνεται ότι στις πρώτες Εκκλησίες εορτάζονταν η μνήμη αυτή με αναπαράσταση του γεγονότος. Συγκεκριμένα στους Αγίους Τόπους

κατά τον 4ο αιώνα ο Επίσκοπος ξεκινώντας με πομπή από το Όρος των Ελαιών εισέρχονταν στα Ιεροσόλυμα επί «πώλου όνου» περιστοιχιζόμενος από τον κλήρο ενώ οι πιστοί προπορεύονταν κρατώντας κλάδους φοινίκων.
Στους βυζαντινούς χρόνους τελούνταν ο λεγόμενος «περίπατος του Αυτοκράτορα» όπου η πομπή ξεκινούσε από τα ανάκτορα στην οποία συμμετείχε ο αυτοκράτορας κρατώντας την Εικόνα του Χριστού πλαισιωμένος από το ιερατείο όπου και κατέληγε στην Αγιά Σοφιά. Της αυτοκρατορικής αυτής πομπής προηγούνταν ο λαμπαδάριος ο οποίος έψελνε «Εξέλθατε έθνη και θεώσασθε σήμερον τον βασιλέα των ουρανών…».

Σύμφωνα με την μαρτυρία του Βαλσαμώνα στο τέλος της Εορτής ο μεν Αυτοκράτορας διένειμε ιδιόχειρα βάγια και Σταυρούς, ο δε Πατριάρχης κεριά για την Μεγάλη Εβδομάδα.

Τα παλιότερα χρόνια τους τα προμήθευαν τα νιόπαντρα ζευγάρια της χρονιάς ή και μόνο οι νιόπαντρες γυναίκες, για το καλό του γάμου τους. Πίστευαν πως η γονιμοποιός δύναμη που κρύβουν τα φυτά αυτά θα μεταφερόταν και στις ίδιες και η μια χτυπούσε την άλλη με τα βάγια. Τα «βαγιοχτυπήματα» σιγά-σιγά άρχισαν να γίνονται και από τις άλλες γυναίκες και τα παιδιά τις μιμούνταν και όπως χτυπιούνταν μεταξύ τους εύχονταν: «Και του χρόνου, να μη σε πιάν’ η μυίγα».
Κατά την λειτουργική τελετουργία, την Κυριακή των Βαΐων τελείται η Θεία Λειτουργία του Χρυσοστόμου.
Στην Θράκη, την Κυριακή των Βαΐων συνηθίζονται τα «βαγιοχτυπήματα». Οι γυναίκες χτυπούν με βάγια τις έγκυες, ώστε να είναι ανώδυνος για αυτές ο τοκετός. Σε πολλά χωριά επίσης, τα κορίτσια έκαναν στεφάνια από τα βάγια που τους έδινε ο παππάς στην εκκλησία και τα έριχναν στο ρέμα. Η κάτοχος του στεφανιού που θα έφτανε πρώτο στη ρεματιά, φιλοξενούσε τις υπόλοιπες στο σπίτι της, όπου διασκέδαζαν χορεύοντας με τραγούδια.

Τα «βαγιοχτυπήματα»

Ένα σπάνιο και μοναδικό σε όλη την Ελλάδα έθιμο που πραγματοποιείται το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων.
Με την είσοδο στο τριώδιο τα παιδιά των δύο μεγάλων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου χωρίζονται σε δύο ομάδες. Με κοινή συναίνεση ο πιο καλός και άξιος μαθητής μπαίνει αρχηγός της ομάδας και οι δύο ομάδες στην συνέχεια μοιράζονται το χωρίο. (μισό χωρίο η μία και μισό χωρίο η άλλη ομάδα)
Τα χαράματα του Σαββάτου του Λαζάρου τα αγόρια των δύο ομάδων ξεκινούν με γαϊδουράκια σε χωράφια του χωριού μας όπου υπάρχουν πολλές βάγιες. Εκεί αφού κόψουν πολλά κλαριά τα φορτώνουν στα συμπαθέστατα τετράποδα και τραγουδώντας γίνεται η είσοδος στο χωριό και στην εκκλησία πράγμα που συμβολίζει την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα.
Στην Εκκλησία του χωριού δένονται πολλά κλαδιά μαζί σε σχήμα κυπαρισσιού και στην συνέχεια στολίζονται με τα βαλάντια δηλ. κορδέλες και κουρέλια που φέρνουν στην εκκλησία οι κοπέλες των δύο ομάδων. Τα βαλάντια συμβολίζουν τα ενδύματα που έστρωναν οι πιστοί στον Χριστό κατά την είσοδο στα Ιεροσόλυμα.

Πάνω στις Βάγιες τοποθετούνται ξύλινοι μικροί σταυροί που δίνονται στα νιόπαντρα ζευγάρια του χωριού.
Με την αύριο, ανήμερα των Βαΐων και μετά το τέλος της θείας λειτουργίας οι βάγιες βγαίνουν στο προαύλιο της εκκλησίας όπου θα τραγουδηθούν από τα μέλη των ομάδων με τον ύμνο «σήμερον έρχεται ο Χριστός..» το τραγούδι αυτό δεν υπάρχει στην υμνολογία της εκκλησίας καθώς όπως λέγεται είναι τοπικός ύμνος. Αποτελείται από 20 και πλέον στοίχους που ψάλλονται εναλλάξ από τις δύο ομάδες και εξιστορεί το χρονικό της ανάστασης του Λαζάρου.

Στην συνέχεια η κάθε ομάδα φορτώνεται την βάγια της και ξεκινά για το γύρισμα του χωριού. Η βάγια σταματάει στις πόρτες όλων των σπιτιών του χωριού και τα παιδιά ψάλλουν την καινήν Ανάσταση. Οι νοικοκυραίοι στο άκουσμα του ύμνου εξέρχονται του σπιτιού, κόβουν από την βάγια ένα κλώνο και ένα κομμάτι κορδέλα (την οποία τοποθετούν στο εικονοστάσι) δίνουν στα παιδιά τον όβολό και απαραίτητα αυγά τα οποία μαζεύουν τα παιδιά μέσα στα καλάθια τους.

Στα σπίτια που έχουν νιόπαντρους

δίνεται ο μικρός ξύλινος σταυρός που έχει φτιαχτεί από τα παιδιά. Ο σταυρός είναι σύμβολό δύναμης και δίνει στους νιόπαντρους δύναμη ώστε να παρευρεθούν στον δρόμο του νέου τους βίου.
Αφού οι βάγιες περάσουν από όλα τα σπίτια του χωριού στην συνέχεια καταλήγουν στους φούρνους του χωριού όπου θα γίνουν το άγιο καύσιμο για το ψήσιμο του ψωμιού της Λαμπριάτικης κουλούρας.

Στο τέλος οι δύο ομάδες ανταμώνουν σε προκαθορισμένο μέρος, ενώνουν τις εισπράξεις και τα αυγά και αφού τα μοιράσουν επακριβώς εύχονται ο ένας στον άλλο καλή ανάσταση και αποχωρούν χαρούμενοι που οι ίδιοι έγιναν προάγγελοι του μηνύματος της αναστάσεως του Χριστού.
Ένα έθιμο που μας έρχεται από την Αλησμόνητη Πατρίδα Ίμβρο, και αναβίωνε κάθε χρόνο την Κυριακή των Βαΐων.

Την Κυριακή τω Βαγιώ, όλοι έβγαιναν απ’ την εκκλησιά με μια αγκαλιά βάγια.

Χαιρετούσαν ο ένας τον άλλο, χτυπώντας ελαφρά την πλάτη με τα πράσινα κλαδιά, και εύχονταν: ” Και του χρόνου και καλό Πάσχα”. Μετά τον χαιρετισμό, οι πρώτοι που δέχονταν την χαρά του “Ωσαννά” ήταν οι νεκροί.

Όλοι επισκέπτονταν τους τάφους των δικών τους και άφηναν επάνω στο “σταυρό” ή την “ταφόπλακα” ένα κλαδί βάγιας.
Στο σπίτι έκαναν ένα σταυρό με βάγια και τον κάρφωναν στο ανώφλι της πόρτας. Εκεί θα έμενε όλο το χρόνο φυλαχτό από το κακό μάτι και την κακιά ώρα. Ένα κλαδί κρέμαζαν επίσης στην πόρτα του στάβλου, της μάντρας, του κήπου.

Kούνιες

Δεν ήταν νοητό να υπάρξει Κυριακή των Βαίων δίχως τις κούνιες. Σε κάθε γειτονιά, όπου υπήρχε μεγάλο δένδρο στήνονταν μια κούνια. Σε ένα γερό κλώνο περνούσαν ένα μακρύ σχοινί και μέ διάφορους τρόπους έφτιαχναν μια κούνια.
Κάθιζαν με τη σειρά ο ένας μετά τον άλλον. Προηγούνταν τα κορίτσια και τ’ αγόρια έκαναν το χρέος του καβαλιέρου. Στις κούνιες που έκαναν τα παιδιά γινόταν πόλεμος. Ποιος θα ανέβει, πόση ώρα θα καθίσει.

Τα παλιά χρόνια τω Βαγιώ οι δάσκαλοι και οι παπάδες έστελναν τα παιδιά του σχολείου στο χωριό να μαζέψουν αυγά για το Πάσχα. Τα παιδιά έπαιρναν ένα ραβδί που τό έλεγαν “ρουμάνι’, στην κορυφή του έδεναν βάγιες ( μυρσίνες), ένα κουδούνι και κόκκινες μεταξωτές κλωστές. Μαζί τους είχαν και ένα καλάθι για να βάζουν τα αυγά.

Όταν έρχονταν σε κάθε σπίτι, στέκονταν μπροστά στην πόρτα και ανεβοκατεβάζοντας το ραβδί για να χτυπά το κουδούνι τραγουδούσαν ένα τραγούδι για να τους δώσει η νοικοκυρά αυγά. Έτσι με αυτά και με αυτά ξεκινούσε η Μεγάλη Εβδομάδα.

Κέρκυρα

Η λιτανεία της Κυριακή των Βαΐων τελείται σε ανάμνηση της απαλλαγής του νησιού από την Πανώλη, (θανατικό) από την οποία κινδύνευσε ο πληθυσμός του νησιού, που η φθοροποιός νόσος καταμάστιζε τα νησιά του Ιονίου και την Ιταλία, από την οποία και μεταδόθηκε ο βάκιλος της Πανώλης τον Οκτώβριο του 1629 μ.Χ. Μετά από πάνδημη δέηση στην έκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος ο λοιμός σταμάτησε όταν φως σαν λυχνάρι ξεπρόβαλε πάνω από το καμπαναριό του Αγ. Σπυρίδωνος.
Έτσι, η ημέρα των Βαΐων που έπαυσε ολοσχερώς η νόσος, καθιερώθηκε μετά από αίτηση των συνδικων (εγχώρια αρχή) και θεσπίσματος του Βενετού Βάϊλου Ιωάννη Πριούλη στις 21 Ιουνίου 1630 μ.Χ. , σαν ημέρα λιτάνευσης του Ιερού λειψάνου.

Την ονομάζουν Πάσχα

πού σημαίνει πέρασμα, διάβαση, γιατί με τη διέλευση της Ερυθράς Θάλασσας πέρασαν από τη σκλαβιά της Αιγύπτου στην ελευθερία. Η γιορτή του Πάσχα (στα εβραϊκά Πεσάχ) είναι η μεγαλύτερη γιορτή των Εβραίων.  Διαρκεί μαζί με την Εβδομάδα των Αζύμων οκτώ μέρες.

Τι συμβολίζει το αρνί

O αμνός συμβολίζει τον Χριστό, διότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε παρομοιάσει τον Ιησού με τον αμνό θεού που θα πάρει στις πλάτες του τις αμαρτίες του κόσμου. Οι Εβραίοι ποιμένες ήταν αυτοί που έσφαζαν και προσέφεραν τα αρνιά ως θυσία στο Θεό για να τον τιμήσουν και να τον ευχαριστήσουν. Στη συνέχεια όμως οι Χριστιανοί καθιέρωσαν το Πάσχα ως δική τους εορτή.

Τι συμβολίζει το σούβλισμα

Κάθε γωνιά της Ελλάδας αυτή τη μέρα γιορτάζει με το δικό της τρόπο:

Σούβλισμα Αρνιού και έθιμο

Στη Λιβαδειά οι κάτοικοι στήνουν σε σειρά υπαίθριες σούβλες και συγκεντρώνονται γύρω τους πίνοντας και τρώγοντας για ώρες.

Στην Κύθνο σερβίρονται τα «αληφόνια», άγρια και πικρά ραδίκια αλλά και τα περίφημα «τσιμπητά» -μυζηθροπιτάκια με κανέλα και μέλι!

Στη Ρόδο, συνηθίζουν να σφάζουν στο σπίτι τους το αρνάκι τους και το λένε Πασκάτη ή Λαμπριώτη. Το γεμίζουν με χοντρό σιτάρι αλεσμένο στον μύλο και το ψήνουν στον φούρνο. Το έθιμο αυτό συνηθίζεται και στη Σάμο, την Ικαρία και τη Λέσβο.

Στην Κάρπαθο, το αρνί γίνεται στον φούρνο με ρύζι, πλιγούρι και εντόσθια.

Στην Άνδρο, τo αρνάκι λέγεται Λαμπριάτης και μαγειρεύεται στο φούρνο με λαχανικά και ρύζι.

Στη Σίφνο το αρνάκι ψήνεται στο «Μαστέλο», δηλαδή σε πήλινο δοχείο με άνηθο και κόκκινο κρασί.

Στη Νάξο συνηθίζεται το παραδοσιακό «Μπατούδο», δηλαδή κατσικάκι γεμιστό με εντόσθια, λαχανικά, ρύζι, αυγά και τυρί ψημένο στο φούρνο.

Σε Θεσσαλία, Ήπειρο, Μακεδονία, συνηθίζουν να γεμίζουν την μπόλια του αρνιού με εντόσθια και χορταρικά και να την ψήνουν στο φούρνο
Πηγή: https://www.tilestwra.com

Σούβλισμα Αρνιού και έθιμο

Απαραίτητα για ψήσιμο στη σούβλα

• ψησταριά ή barbeque (κόστος από 40 Ευρώ, 80 ευρώ ή και πολύ περισσότερα για μόνιμη κατασκευή) ή πολύ λιγότερο αν το ψήσιμο γίνει στο χώμα
• σούβλα
• πηρούνα για να συγκρατεί τα μπούτια
• διχάλες (δυο) για την πλάτη / μέση
• μοτέρ για το γύρισμα
• χερούλι με τις βίδες του για το γύρισμα χειροκίνητα (δε μένει από ρεύμα)
• κατσαβίδι για τη στερέωση όλων των παραπάνω
• σύρμα για το ράψιμο της κοιλιάς (κάνει και σπάγγος)
• κόφτης ή ταναλιοκόφτης για το σύρμα
• ψαλίδι
• καλώδιο επέκτασης ρεύματος (μπαλαντέζα)
• ταψιά μεταλλικά τρια τουλάχιστον
• σεντόνι
• σπάγγος
• λεμόνι, ρίγανη ή ότι άλλο επιθυμεί κανείς (δενδρολιβανο, δάφνη ή και τίποτα να μη βάλεις νόστιμο γίνεται)
• αλατι – πιπέρι
• δοχείο για το αλατοπίπερο
• λεκάνη για το νερό που χρειάζεται για τον έλεγχο της φωτιάς
• παροχή νερού
• άμμος για το σβήσιμο της φωτιάς
• φαράσι μεταλλικό για τη φωτιά
• λαβίδα μεταλλική για τη φωτιά
• κοντάρι μακρύ για τη φωτιά ή φτυάρι
• πλαστικά τραπεζομάντηλα
• σκούπα – φαράσι αν βρίσκεστε σε χώρο που θα θέλει σκούπισμα μετά
• χαρτί κουζίνας (2-3 ρολά τουλάχιστο)
• χαρτόνια για χαλάκια αν ταυτόχρονα χρειάζεται πρόσβαση σε καθαρότερο χώρο

 

Ενέργειες για το ψήσιμο

• Προμήθεια όλων των υπολοίπων από τον κατάλογο
• αγορά αρνιού
• αποθήκευση αρνιού (στο χασάπη – δε χωράει σε οικιακό ψυγείο που έχει και άλλα πράγματα μέσα)
• πλύσιμο
• αλατοπιπέρωμα
• στερέωση στη σούβλα
• ράψιμο της κοιλιάς
• αποθήκευση όρθιο (χρειάζεται κάπου να στερεωθεί), πάνω σε ταψί (θα στάξει)
• τύλιγμα με το σεντόνι αν λόγω χρόνου αποθήκευσης και χώρου θέλουμε να κάνουμε δύσκολη την πρόσβαση σε έντομα
• μεταφορά στο χώρο του ψησίματος (προσοχή στάζει)
• στερέωση του μοτέρ ή του χερουλιού της σούβλας
• τοποθέτηση στη ψησταριά
• ψήσιμο στη φωτιά που έχετε ήδη φτιάξει (δείτε εγχειρίδιο για άναμμα φωτιάς 🙂 )
• έλεγχος της φωτιάς με τη βοήθεια του νερού / αραίωσης της καύσιμη ύλης ή προσθήκης νέας
• έλεγχος ψησίματος (από μια-μιάμιση ώρα σε δυνατή φωτιά έως δυο-τρεις ώρες σε χαμηλότερη) – προσοχή να μη στεγνώσει, να μην καεί, αλλά και να μη μείνει άψητο
• μετακίνηση του αρνιού (στάζει λίπη)

Πηγή: http://www.ilia-mare.gr

 

Ο βακαλάος, αυτό το τόσο νόστιμο και θρεπτικό ψάρι μπήκε στο τραπέζι μας τον 15ο αιώνα και κατάφερε να διεκδικήσει επιτυχώς τη δική του θέση στο εθνικό μας εδεσματολόγιο. Πρόκειται για ψάρι αγαπητό σε όλη την Ελλάδα και μαγειρεύεται με δεκάδες τρόπους.

Φαίνεται από το γεγονός ότι ήδη τον 16ο αιώνα έχουμε σημαντικές εισαγωγές μπακαλιάρου από τη νότια Γαλλία σε όλη σχεδόν τη χώρα. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους που αυτό το περίεργο ξερακιανό ψάρι αγαπήθηκε από εκατομμύρια ανθρώπους στη Μεσόγειο έγινε γρήγορα ένα αγαπημένο φαγητό και για τους Έλληνες.

Ο Μπακαλιάρος

είναι πηγή πολλών βιταμινών και ιχνοστοιχείων.  Είναι πλούσιος σε βιταμίνη Α, η οποία έχει άμεση σχέση με την όραση. Άλλη μια σημαντική βιταμίνη είναι η βιταμίνη D, η οποία είναι υπεύθυνη για την αύξηση και τον εμπλουτισμό των οστών και των δοντιών αλλά και για την απορρόφηση ασβεστίου και φωσφόρου. Ακόμη, οι βιταμίνες του συμπλέγματος Β, είναι σημαντικές για την υγεία των νευρικών ιστών.

Η διατροφική αξία του μπακαλιάρου είναι σημαντική καθώς περιέχει:

* Πρωτεΐνη


* Ασβέστιο


* Σίδηρο


* Φώσφορο


* Μαγνήσιο


* Βιταμίνη Β12


* Κάλιο Καλά λιπαρά


*Κορεσμένα, Μονοακόρεστα και Πολυακόρεστα λίπη.

Η συχνή κατανάλωση μπακαλιάρου θωρακίζει τον οργανισμό απέναντι σε καρδιαγγειακά νοσήματα, περιορίζει τον κίνδυνο ισχαιμικών εγκεφαλικών επεισοδίων, ενδυναμώνει την νοητική δραστηριότητα του εγκεφάλου και τη μνήμη και ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα. Συμβάλλει επίσης στην εξασφάλιση μιας σωστής και υγιεινής διατροφικής συμπεριφοράς

Πηγή: https://medlabgr.blogspot.com

Η φράουλα αποτελεί ένα από τα αγαπημένα φρούτα της άνοιξης. Στη χώρα μας, είναι ιδιαίτερα δημοφιλής η ευρωπαϊκή φράουλα, που έχει μικρό μέγεθος και γλυκιά γεύση.
Αντέχει αρκετά, στις χειμερινές χαμηλές θερμοκρασίες, όμως μία απότομη αλλαγή θερμοκρασίας ή ένας παγετός μπορεί να τη βλάψει.

Η φράουλα φυτεύεται το φθινόπωρο έτσι ώστε να υπάρχει παραγωγή το επόμενο έτος. Η αυξανόμενη ζήτησή της, την μετέτρεψε σε μονοετές φυτό με πιο εντατική καλλιέργεια ακόμη και σε θερμοκήπια. Η συγκομιδή της γίνεται μόλις κοκκινίσει, συνήθως νωρίς την άνοιξη.

Λόγω της ιδιαίτερης ευαισθησίας της, συνηθίζεται η καλλιέργεια της να γίνεται όσο γίνεται πιο κοντά στα κέντρα ζήτησης και κατανάλωσης. Από θρεπτικής άποψης, οι φράουλες, αποτελούν από τις πλουσιότερες πηγές βιταμίνης C στη φύση. Υψηλή είναι επίσης η περιεκτικότητά τους και σε, φυλικό οξύ, μαγγάνιο, κάλιο.Τα συστατικά αυτά που βοηθούν τη βέλτιστη ανάπτυξη και δράση των διαφόρων συστημάτων του οργανισμού, όπως του ανοσοποιητικού, του νευρικού, του καρδιαγγειακού, του κυκλοφορικού κ.α..

Πηγή: neadiatrofis.gr

Λευκή φράουλα

Οι λευκές φράουλες ή ανανοφράουλες είναι ένα παράξενο και εξωτικό φρούτο που κινδύνευε με εξαφάνιση πριν διασωθεί από μια ομάδα Ολλανδών αγροτών.

Το 2003 αυτή η παράξενη ποικιλία φράουλας είχε σχεδόν εξαφανιστεί. Χάρη στην έγκαιρη δράση αυτών των αγροτών συνεχίζει να υπάρχει σήμερα, χωρίς να διατρέχει πλέον κίνδυνο.

Στις σημερινές αγορές υπάρχουν πολλά εξωτικά φρούτα που είναι «σπάνια», είτε επειδή καλλιεργούνται δύσκολα είτε επειδή παράγουν καρπούς μία ή δύο φορές το χρόνο. Αυτή είναι η περίπτωση της άσπρης φράουλας, η οποία είτε δεν υπάρχει σε πολλά μέρη του κόσμου είτε υπάρχει σε τόσο περιορισμένες ποσότητες που οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν την ύπαρξή της.

Ιστορία

Λέγεται ότι κατάγεται από τη Χιλή, όμως μετά το 1700 εξήχθη στη Γαλλία και από εκεί μεταφέρθηκε σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου.

Αυτό το μικρό φρούτο είναι αποτέλεσμα της διασταύρωσης δύο διαφορετικών ειδών φράουλας (της Fragaria virginiana και της Fragaria chiloensis), και τα δύο αμερικανικής προέλευσης. Στο υβρίδιο, που δημιουργήθηκε κατά λάθος, δόθηκε η ονομασία Fragaria x ananassa για να υποδεικνύεται ότι ήταν εξ αρχής υβρίδιο και να γίνεται αναφορά στο άρωμα και στη γεύση ανανά που χαρακτηρίζουν αυτή τη φράουλα (ananassa).

Ενώ οι άσπρες φράουλες κάποτε πωλούνταν στις αγορές της Κεντρικής και της Νότιας Αμερικής (όπου αναπτύσσονταν εύκολα), η έλλειψη ενδιαφέροντος από τους αγρότες σε άλλα μέρη του κόσμου οδήγησε σε μείωση της φύτευσης και της καλλιέργειάς τους, προκαλώντας σχεδόν την εξαφάνιση της ποικιλίας.

Όμως το 2003 μερικοί Ολλανδοί αγρότες αποφάσισαν να συνδυάσουν τις προσπάθειές τους για να σώσουν το απειλούμενο είδος και να το ξαναφέρουν στη Γαλλία για εμπορικούς σκοπούς.

Πηγή: https://meygeia.gr

Έθιμα Αποκριάς στην Ελλάδα

Οι Απόκριες είναι η περίοδος αυτή των τριών εβδομάδων πριν την Καθαρά Δευτέρα. Πώς αλήθεια γιορτάζονται αυτές οι ξεχωριστές μέρες στην χώρα μας; Διάφορα έθιμα και παραδόσεις έχουν την τιμητική τους αυτές τις μέρες, σε όλη την Ελλάδα και οι Έλληνες τα εφαρμόζουν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο!

Κρήτη:

Στην Κρήτη, γιορτάζουν τις μέρες του καρναβαλιού με ιδιαίτερη ένταση, αφού οι κιθάρες και τα μαντολίνα πρωτοστατούν στις εκδηλώσεις και συνοδεύουν τις μασκαράδες στην μεγάλη παρέλαση. Η παρέλαση αυτή ολοκληρώνεται στην παραλιακή λεωφόρο και καταλήγει σε μεγάλο γλέντι στην πλατεία του Άγνωστου Στρατιώτη. Ένα από τα κρητικά αποκριάτικα έθιμα, είναι και οι «Λεράδες». Οι «Λεράδες», είναι μασκαράδες οι οποίοι φορούν γύρω από την μέση και τα χέρια μεγάλες κουδούνες και αποτελούν την συνηθέστερη μεταμφίεση των Κρητικών. Χαρακτηριστική δε μάσκα των Κρητικών, είναι η «Σιβιανή μάσκα». Αυτή είναι κατασκευασμένη από την ρίζα του φυτού «Αθάνατος». Ομάδα ανθρώπων φορά την μάσκα αυτή και περιφέρεται στα σπίτια του νησιού!

Κάρπαθος:

Στο νησί της Καρπάθου, έχουν ένα ξεχωριστό έθιμο, στο οποίο διακωμωδούν τις δίκες των Δικαστηρίων. Εκεί λοιπόν, την Καθαρά Δευτέρα, λειτουργεί το λεγόμενο «Λαϊκό Δικαστήριο Ανήθικων Πράξεων». Σ’ αυτό οδηγούνται άνθρωποι που έχουν κάνει άσεμνες πράξεις και χειρονομίες σε κάποιους άλλους, προκειμένου να δικαστούν από τους λεγόμενους «Τζαφιέδες», που είναι οι χωροφύλακες. Η δίκη, εξελίσσεται σε γέλια και πειράγματα και καταλήγει σε ένα μεγάλο αποκριάτικο γλέντι.

Καλαμάτα:

Στην Καλαμάτα, αναβιώνει κάθε χρόνο το παραδοσιακό γαϊτανάκι, το οποίο και λαμβάνει χώρα στην κεντρική πλατεία του χωριού. Ένα από τα χαρακτηριστικά τοπικά αποκριάτικα έθιμα, είναι το κρέμασμα της «γριάς Συκούς». Σύμφωνα με την παράδοση, αυτό το έθιμο λαμβάνει χώρα το πρωί της Καθαρής Δευτέρας, στο ίδιο σημείο της πλατείας στο οποίο και κρεμάστηκε η «γριά Συκούς» κατ’ εντολή του Ιμπραήμ Πασά.

Μεσσήνη:

Εκεί, έχουν ένα χαρακτηριστικό έθιμο το οποίο και λέγεται, «Κυριακή της Τυροφάγο». Σύμφωνα μ’ αυτό, πολλοί μασκαράδες κυκλοφορούν και γλεντούν στους δρόμους, συνοδευόμενοι από οργανοπαίκτες της περιοχής καθώς και της Δημοτικής Φιλαρμονικής. Το έθιμο αυτό, λαμβάνει χώρα την Κυριακή πριν την Καθαρά Δευτέρα, ενώ το βράδυ της ίδιας μέρας, οι κάτοικοι συνηθίζουν να ανάβουν φωτιές σε διάφορα σημεία της πόλης, γύρω από τις οποίες κυριαρχεί το γλέντι και ο χορός.

Μεθώνη:

Μια πολύ γνωστή μας έκφραση: «Του Κουτρούλη ο γάμος», προέρχεται από το κλασικό αποκριάτικο έθιμο που αναβιώνει κάθε χρόνο στην Μεθώνη. Στο έθιμο αυτό συμμετέχουν δύο άνδρες, όπου είναι και οι νεόνυμφοι και με την συνοδεία των συγγενών και φίλων τους καταλήγουν στην πλατεία της πόλης για να γίνει ο γάμος. Κατά την διάρκεια του γάμου, διακωμωδούνται διάφορες καταστάσεις και αναφορές τόσο του παρελθόντος όσο και του σήμερα. Αστεία – πειράγματα και σατυρικός χαρακτήρας διακατέχει τον γάμο αυτό, που θα καταλήξει σε ένα τρικούβερτο γλέντι.

Πάτρα:

Το καρναβάλι της Πάτρας, αποτελεί το πιο γνωστή εκδήλωση της χώρας μας. Στην Πάτρα πραγματοποιούνται κάθε χρόνο, διάφορες εορταστικές εκδηλώσεις στην περίοδο των Αποκριών. Την τελευταία εβδομάδα των Αποκριών έχουμε και τον τερματισμό των καρναβαλικών εκδηλώσεων με τις δύο μεγάλες παρελάσεις των αποκριάτικων αρμάτων. Το Πατρινό Καρναβάλι άλλωστε, μετρά γύρω στα 180 χρόνια ιστορίας. Τις παρελάσεις απαρτίζουν μεγάλα αποκριάτικα άρματα που συνήθως σατυρίζουν καταστάσεις και πρόσωπα των ημερών μας, αλλά και πλήθος μασκαράδων, τόσο με Πατρινούς όσο και άλλους απ’ όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. Ένα γνωστό και άκρως πατρινό έθιμο, είναι και τα λεγόμενα «Μπουρμπούλια». Σύμφωνα μ’ αυτό το έθιμο, γυναίκες μεταμφιέζονται σε ντόμινο, κρύβοντας τόσο το πρόσωπό τους, όσο και το σώμα τους, ώστε να έχουν εκείνες την αποκλειστική επιλογή του καβαλιέρου τους και συμμετέχουν σε απογευματινούς χορούς.

Νάξος:

Το νησί, αυτό αποτελεί την γενέτειρα του Διονύσου και έτσι ο εορτασμός της Αποκριάς, ξεκινά από το πρώτο Σάββατο όπου και γίνεται το σφάξιμο των χοίρων. Αποκριάτικο έθιμο αυτού του νησιού είναι και οι «Κουδουνάτοι». Αυτοί είναι άνθρωποι με κάπα και κουκούλα, οι οποίοι περιφέρονται στους δρόμους του νησιού κάνοντας πολύ θόρυβο και προκαλώντας τους υπολοίπους με άσεμνες χειρονομίες. Μαζί με τους «Κουδουνάτους», κυκλοφορούν επίσης και ο «Γέρος», η «Γριά» και η «Αρκούδα». Στις πλατείες πολλών χωριών του νησιού, στήνεται γλέντι με άφθονο κρασί και φαγητό, το οποίο και πλαισιώνεται από οργανοπαίκτες και παραδοσιακά αποκριάτικα τραγούδια.

Κέρκυρα:

Στην Κέρκυρα, σαλπιγκτές και τυμπανιστές περιφέρονται στους δρόμους του νησιού, προκειμένου να αναγγείλουν τον ερχομό του «Σιορ Καρνάβαλου». Την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, γίνεται η μεγάλη παρέλαση του «Σιορ Καρνάβαλου», η οποία και τερματίζει στην Κάτω Πλατεία όπου και θα γίνει το κάψιμό του.

Άμφισσα:

Στην Άμφισσα, το τελευταίο Σαββατοκύριακο της Αποκριάς, αναβιώνει ο θρύλος του «στοιχειού». Το «στοιχειό» αυτό ξεκινά από την περιοχή της Χάρμαινας και μαζί με εκατοντάδες μασκαράδες, κατεβαίνει τα σκαλιά του Άη Νικόλα. Το «στοιχειό της Χάρμαινας», λέγεται ότι αγαπούσε και προστάτευε τους Ταμπάκηδες, που ήταν οι βυρσοδέψες της περιοχής και ήταν αναγκασμένοι να βρίσκονται στην Βρύση μέρα και νύχτα.

Θήβα:

Στην Θήβα ένα έθιμο που κρατά από το 1830, είναι και η αναπαράσταση του «Βλάχικου Γάμου». Αυτό λαμβάνει χώρα την Καθαρή Δευτέρα.

Σκύρος:

Στο νησί της Σκύρου, κλασικό αποκριάτικο έθιμο, είναι ο «γέρος» και η «κορέλα». Ο «γέρος» φοράει χοντρή μαύρη κάπα, άσπρη υφαντή βράκα και έχει στη μέση του 2 – 3 σειρές κουδούνια. Το πρόσωπό του καλύπτεται από προβιά μικρού κατσικιού και, περπατώντας με χορευτικό ρυθμό, καταφέρνει να ηχούν μελωδικά τα κουδούνια που φοράει. Η «κορέλα», η ντάμα του γέρου, είναι ντυμένη με παραδοσιακά σκυριανά ρούχα, με κυρίαρχο χρώμα το άσπρο και καλυμμένο το πρόσωπό της. Το δίδυμο αυτής της σκυριανής Αποκριάς συνοδεύει πολλές φορές και ο «φράγκος». Αυτός ο μασκαράς, ντυμένος με παραδοσιακά ρούχα του νησιού αλλά και παντελόνι, σατιρίζει εκείνους τους Σκυριανούς που έβγαλαν τις βράκες και φόρεσαν παντελόνια (φράγκικα).

Ιωάννινα:

Εκεί, την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, γιορτάζουν οι λεγόμενες «Τζαμάλες». Αυτές είναι μεγάλες φωτιές, όπου πλήθος μεταμφιεσμένων χορεύει γύρω τους σε διπλές και τριπλές σειρές.

Πρέβεζα & Άρτα:

Και στις δύο αυτές περιοχές, κάθε χρόνο πραγματοποιείται το λεγόμενο «Καρναβάλι των γυναικών». Σ’ αυτό συμμετέχουν αποκλειστικά μεταμφιεσμένες γυναίκες, οι οποίες και περιφέρονται στους δρόμους με την συνοδεία αρμάτων.

Μακεδονία:

Εκεί, κάθε χρόνο πραγματοποιούνται, οι λεγόμενοι «Κουδουνοφόροι Τράγοι». Αυτοί, είναι ομάδες μεταμφιεσμένων, ντυμένοι με μαύρες γιδοπροβιές και τέσσερα πολύ μεγάλα σιδερένια κουδούνια. Όπως περιφέρονται στους δρόμους, προκαλούν αναστάτωση και θόρυβο, ενώ παράλληλα τραγουδούν και με γοερή φωνή.

Σέρρες:

Στο νομό Σερρών, αναβιώνει το έθιμο του «Καλόγερου». Τη γιορτή αυτή αρχίζουν οι Αναστενάρηδες με απόκρυφη μυσταγωγία και συμμετέχουν και οι μίμοι, οι οποίοι συγκροτούν το θίασο: ο Βασιλιάς, το Βασιλόπουλο, ο καπιστράς, ο καλόγερος, η νύφη, η μπάμπω και το εφταμηνίτικο, οι γύφτοι με την αρκούδα και, τέλος, οι Κουρούτζηδες (φύλακες).

Ξάνθη:

Στην Ξάνθη, αναβιώνει το έθιμο «Κάψιμο του Τζάρου». Σύμφωνα με την λαϊκή μας παράδοση, ο «Τζάρος» ήταν ένα ανθρώπινο ομοίωμα που βρισκόταν τοποθετημένο πάνω σε πουρνάρια. Την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, καιγόταν στο κέντρο της πλατείας, προκειμένου οι κάτοικοι της περιοχής να μην έχουν το καλοκαίρι ψύλλους. Αυτό το έθιμο προέρχεται από τους πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης. Το όνομα «Τζάρος» προήλθε από τον ήχο που έκαναν τα πουρνάρια όταν καίγονταν (τζ –τζ). Μετά το κάψιμο του «Τζάρου» την σειρά τους παίρνουν αμέτρητα πολύχρωμα πυροτεχνήματα.

Πηγή: http://www.my-family.gr

Τύποι Αλεύρων και η χρήση του

Στην αγορά υπάρχουν πολλά είδη και τύποι αλευριού. Δεν προορίζονται όλα για την ίδια χρήση. Εσύ ξέρεις ποιο είναι κατάλληλο για κάθε γλυκιά, ή αλμυρή δημιουργία σου;

Αλεύρι ονομάζουμε το προϊόν που προκύπτει από την άλεση των σπόρων των  δημητριακών αλλά κι άλλων αμυλούχων σπόρων.

Το αλεύρι

αποτελεί το κύριο συστατικό του ψωμιού, των αρτοσκευασμάτων και της αρτοποιίας γενικότερα, άρα είναι και η βάση της διατροφής μας σύμφωνα με την πυραμίδα της μεσογειακής διατροφής.

Κάποτε από την επάρκειά και τη διαθεσιμότητά του διαμορφωνόταν η οικονομία μιας χώρας κι έλλειψή του αποτελούσε μείζον πολιτικό ζήτημα .

Το αλεύρι όταν αναμιγνύεται με νερό κι άλλα υγρά και διογκωτικά στοιχεία μας δίνει ζύμες διαφόρων ειδών και υφών που προορίζονται για διαφορετικές χρήσεις. Το συστατικό του αλευριού που συμβάλλει περισσότερο στην συνεκτικότητα της ζύμης είναι οι πρωτεΐνες και κυρίως η γλουτένη.

Στην αγορά βρίσκουμε πολλών ειδών τύπων αλεύρων :

από σιτάρι κυρίως αλλά κι από σίκαλη, κριθάρι, βρώμη, καλαμπόκι, ρύζι κι όσπρια (σόγια, ρεβίθι) και καρπούς δέντρων (χαρούπι, αμύγδαλα).

Οι ποιότητες και οι κατηγορίες των αλεύρων διακρίνονται από την ποιότητα του σιταριού και των άλλων δημητριακών απ’ όπου προέρχονται, από τον τρόπο του αλέσματος και το βαθμό κοσκινίσματος.

Σ’ αυτό το άρθρο θ’ ασχοληθούμε μόνο με τα αλεύρια σταριού. Από άποψη ποιότητας διακρίνονται σε άλευρα σκληρού σιταριού, μαλακού σιταριού και ημίσκληρου. Στα άλευρα από σκληρό σιτάρι ανήκει και το σιμιγδάλι.

Στο σούπερ μάρκετ θα βρεις πολλούς τύπους σταρένιου αλευριού. Για να μη χάνεσαι μπροστά στα ράφια και τις χρωματιστές συσκευασίες τους δες τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά τους και ποιο να διαλέξεις για κέικ, κουλουράκια, ψωμί και πίτες.

Ανάλογα με το βαθμό άλεσης, έχουμε και τον τύπο του αλεύρου, ενώ το ποσοστό των περιεχομένων πρωτεϊνών διαχωρίζει τα άλευρα σε σκληρά και μαλακά (δυνατά και αδύνατα). Ως βαθμό άλεσης, ορίζουμε το παραγόμενο βάρος αλεύρου, όταν αλέσουμε 100 μέρη βάρους καθαρισμένου σιταριού.

Έτσι, έχουμε το αλεύρι τύπου 55% για ψωμάκια πολυτελείας, ψωμί τοστ, φρυγανιές κλπ, προϊόντα με υψηλό πρωτεϊνικό περιεχόμενο.

Το αλεύρι τύπου 70% το οποίο έχει πολύ μικρή ποσότητα πιτύρων, για το σύνηθες λευκό ψωμί. Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες αλεύρου αυτού του τύπου: το δυνατό, το μαλακό ή ντεμί το οποίο δεν είναι άλλο από κάτι ενδιάμεσο.

Οι βασικές διαφορές των παραπάνω αλεύρων είναι ότι προέρχονται από διαφορετικές ποικιλίες σιταριών, οι οποίες διαφοροποιούνται τόσο ως προς το ποσοστό της γλουτένης, όσο και ως προς τη δύναμη της γλουτένης.

Σκληρό αλεύρι

Είναι πλούσιο σε γλουτένη και προσδίδει ελαστικότητα στη ζύμη. Έχει υποκίτρινο χρώμα, κυρίως λόγω των καροτενοειδών, αν και μερικές φορές υπόκειται σε λεύκανση.

Είναι ιδανικό για να φτιάχνεις ψωμί (αφού δίνει όγκο κι ελαστικότητα στο ζυμάρι), για ν’ ανοίγεις φύλλο για πίτες (αν κι ανοίγει δυσκολότερα) και γενικά για να φτιάχνεις ζύμες μαγιάς, όπως τσουρέκια, μπριός, σαβαρέν κλπ.

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΤΣΟΥΡΕΚΙ ΥΠΕΡΟΧΟ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Υπάρχουν κι εξειδικευμένα άλευρα για τέτοιου είδους ζύμες με την ένδειξη «για τσουρέκι» που είναι εμπλουτισμένα με γλουτένη για ακόμη καλύτερη ελαστικότητα στο ζυμάρι και κατ’ επέκταση για καλύτερο φούσκωμα στο προϊόν, ή για «ζυμωτό ψωμί» που δίνουν πολύ καλά αποτελέσματα καθώς πρόκειται για μείγματα σκληρών αλεύρων.

Μαλακό αλεύρι

Το αλεύρι από μαλακό σιτάρι, έχει χαρακτηριστική αλευρώδη υφή, μικρή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες και γλουτένη και πιο άσπρο χρώμα από το σκληρό.

Με το μαλακό αλεύρι, η ζύμη μένει χαμηλή, χωρίς ελαστικότητα, αλλά δίνει τραγανό αποτέλεσμα στο ψήσιμο. Άρα είναι ιδανικό για μπισκότα, κουλουράκια, μελομακάρονα, κουραμπιέδες, κέικ και για ζαχαροπλαστική γενικότερα.

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΚΕΙΚ ΜΑΡΜΠΡΕ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Αλεύρι για όλες τις χρήσεις

Παράγεται από την ανάμειξη αλευριού από σκληρό και μαλακό σιτάρι κι έχει μικρότερη περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες απ’ ότι το αλεύρι από σκληρό σιτάρι.

Είναι η μέση λύση που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πάρα πολλές περιπτώσεις, με σχετικά ικανοποιητικά αποτελέσματα.

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΣΠΙΤΙΚΟ ΨΩΜΙ ΧΩΡΙΑΤΙΚΟ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Είναι ιδανικό τόσο για να φτιάξουμε ψωμί, όσο και για κέικ, κουλούρια, μπισκότα και τη ζαχαροπλαστική γενικότερα.

Αλεύρι που φουσκώνει μόνο του

Σ’ αυτό το είδος αλευριού προστίθενται εξαρχής μπέικιν πάουντερ κι άλλες διογκωτικές ουσίες. Χρησιμοποιείται σε συνταγές όπου το μείγμα πρέπει να διογκωθεί στο ψήσιμο για να γίνει ελαφρύ κι αφράτο.

Έτσι είναι ιδανικό για όλα τα κέικ, καθώς και για ορισμένα αρτοσκευάσματα και για κάποια είδη ψωμιού ταχείας παρασκευής.

Προτιμάται πολύ από τις νοικοκυρές γιατί περιέχει την ιδανική ποσότητα διογκωτικών κι έχει σίγουρο αποτέλεσμα αφού δεν ψήνεις το κέικ με την αγωνία αν θα φουσκώσει, δεν θα φουσκώσει, ή μήπως ξεχειλίσει η φόρμα, αν έβαλες πολύ, ή λίγο μπέικιν πάουντερ, ή μήπως το ξέχασες εντελώς;

Το μειονέκτημά του είναι ότι χαλάει πολύ γρήγορα όταν εκτίθεται σε υγρασία.

Σιμιγδάλι

Πρόκειται για χοντροαλεσμένο αλεύρι που προέρχεται από το ενδόσπερμα της ποικιλίας πολύ σκληρού σιταριού durum και έχει μεγάλη περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες. Για αναπλήρωση της έλλειψης σε γλουτένη, χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με άλλα αλεύρια σιταριού και κυρίως στην παραγωγή ζυμαρικών.

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΧΑΛΒΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Ιδανικό για σπιτικά ζυμαρικά, για κρέμες και σιροπιαστά γλυκά που διογκώνονται από σιρόπι όπως ο χαλβάς, το σάμαλι, το ραβανί κλπ.

Αλεύρι ολικής άλεσης

Παράγεται από την άλεση ολόκληρου του καρπού, περιέχει δηλαδή εκτός από το ενδόσπερμα, το πίτουρο και το φύτρο του σιταριού, ή μέρος αυτών.

Το πίτουρο περιορίζει την ανάπτυξη της γλουτένης κι επομένως και το φούσκωμα του ψωμιού.

Εξαιτίας την άλεσης ολόκληρου του καρπού, το ψωμί από αλεύρι ολικής άλεσης έχει πιο έντονη και γεμάτη γεύση.

Στα ψωμιά ολικής άλεσης που υπάρχουν στην αγορά και είναι πολύ αφράτα χρησιμοποιείται μείγμα από αλεύρι ολικής κι άλλα άλευρα που δεν είναι ολικής άλεσης.

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΝΟΣΤΙΜΟ ΚΕΙΚ ΟΛΙΚΗΣ ΜΕ ΜΕΛΙ ΚΑΙ ΤΑΧΙΝΙ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Το αλεύρι ολικής είναι ιδανικό για την παρασκευή ψωμιών, κουλουριών, μπισκότων, cookies κλπ. όπου δεν έχουμε ανάγκη από εντυπωσιακό φούσκωμα.

Αλεύρι Ζέας

Γνωστή κι ως δίκοκκο σιτάρι, η ζέα είναι αρχαία υπόθεση καθώς ήταν για χιλιάδες χρόνια το βασικό δημητριακό των αρχαίων Ελλήνων και των λαών της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής και προέρχεται από τη λέξη «Ζείδωρος», αυτός που δωρίζει ζωή, δηλαδή.

Ποιος δεν έχει ακούσει τη μαρίνα Ζέας απ’ όπου έφευγαν τα δελφίνια για Αργοσαρωνικό;  

Το όνομά της είναι τόσο παλιό όσο και το αρχαίο δημητριακό που της δάνεισε τ’ όνομά του, γιατί από εκεί γινόταν η διακίνηση της ζέας σ’ άλλα λιμάνια. Σήμερα, λόγω της γενικότερης στροφής προς μια πιο υγιεινή διατροφή, η ζέα επανήλθε στο προσκήνιο, χάρη στα τόσο ωφέλιμα συστατικά της.

Το αλεύρι ζέας

είναι πλούσιο σε βιταμίνες (Α, Β2, Β3, Β5, Β6, Ε, Κ), φολικό οξύ, ιχνοστοιχεία, μαγνήσιο, σίδηρο, φώσφορο, κάλιο, νάτριο, μαγγάνιο και ψευδάργυρο. Με μικρότερη ποσότητα γλουτένης, περισσότερες πρωτεΐνες κι αμινοξέα και πολλές φυτικές ίνες.

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΣΠΙΤΙΚΟ ΨΩΜΙ ΖΕΑΣ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

 Η ζέα θεωρείται πιο εύπεπτη από το σιτάρι και πιο ευεργετική για την υγεία. Γι’ αυτό και οι σπόροι της τα τελευταία πέντε χρόνια άρχισαν να καλλιεργούνται ξανά στη χώρα μας.

Είναι ιδανικό για την παρασκευή ψωμιού κι αρτοσκευασμάτων.

Αλεύρι dinkel

Γνωστό και ως σπελτ και είναι αλεύρι που παρασκευάζεται από σιτάρι ντίνκελ, μακρινό πρόγονο του σιταριού, που πρωτοκαλλιεργήθηκε-σύμφωνα με ευρήματα- στην Περσία.

Η καλλιέργειά του εξαπλώθηκε στην Ευρώπη ενώ στη συνέχεια σταδιακά μειώθηκε και περιορίστηκε στις περιοχές της Γερμανίας, της Αυστρίας και της Ελβετίας. Έχει περισσότερη πρωτεΐνη κατά 10-25% από το σιτάρι και περιέχει γλουτένη διαφορετικής μορφής, κατάλληλη για όσους έχουν δυσανεξία.

Είναι πλούσιο σε σίδηρο, ψευδάργυρο, μαγνήσιο και βιταμίνες Β1 και Β2, ενώ οι υδατάνθρακες που περιέχει δρουν ως αντιπηκτικά του αίματος κι ενισχύουν το ανοσοποιητικό σύστημα.

Είναι ιδανικό για την παρασκευή ψωμιού κι αρτοσκευασμάτων.

Μυστικά για το ψωμί:

• Το ψωμί δεν περιέχει -και δεν χρειάζεται να περιέχει- κανένα συντηρητικό.
• Το χρώμα δεν είναι ενδεικτικό της ποιότητάς του (π.χ. το λευκό ψωμί με προσθήκη λίγου καλαμποκάλευρου ή χρωστικής ουσίας αποκτά κίτρινη χροιά, οπότε μοιάζει σαν να προέρχεται από σκληρό σιτάρι που έχει πολλές φυτικές ίνες).
• Το ψωμί «πολυτελείας» και το λευκό ψωμί του τοστ δεν περιέχουν καθόλου φυτικές ίνες.

• Το ψωμί με γλυκιά γεύση περιέχει ζάχαρη σε ποσοστό που φτάνει το 25%-30%!

• Η τραγανή κόρα δεν είναι απαραίτητο στοιχείο ενός καλού ψωμιού.
• Το ολικής αλέσεως και το πολύσπορο είναι ψωμιά με πολλές φυτικές ίνες, βιταμίνες και ιχνοστοιχεία.
• Η μαγιά κατά το ψήσιμο του ψωμιού γίνεται αλκοόλη και κατόπιν εξατμίζεται.
• Το υπερβολικό τρίψιμο της ψίχας όταν κόβουμε μια φέτα ψωμιού ημέρας δηλώνει έλλειψη υγρασίας
στη ζύμη και αδιαφορία του αρτοποιού.
• Σε ορισμένα άλευρα και ψωμιά προστίθενται χημικές ουσίες για να φουσκώσει το ψωμί όταν ψηθεί
ή/και για να είναι πιο ελαστικό (γι’ αυτό και μερικά ψωμιά τεντώνουν κάπως όταν προσπαθείτε να τα
κόψετε με το χέρι).
• Οταν το ψωμί είναι ξεροψημένο (δηλαδή ελαφρύ στο χέρι), δεν μουχλιάζει εύκολα εκτός ψυγείου.
• Αν αποφασίσετε να φτιάξετε μόνοι στο σπίτι σας ψωμί, αποφύγετε τα πλαστικά σκεύη, γιατί το ζυμάρι δεν… τα συμπαθεί. Χρησιμοποιήστε ξύλινες ή πήλινες γαβάθες και βαμβακερές πετσέτες.

Τύποι Αλεύρων, Αλεύρι και η χρήση του

α. Αλεύρι σίτου 405 (για οικιακή χρήση).
β. Αλεύρι σίτου 550 (για ψωμάκια, λευκό ψωμί και μπαγκέτες).
γ. Χονδρό αλεύρι πιτυρούχο 1050.
δ. Χονδρό αλεύρι πιτυρούχο 1700.
ε. Άλευρα σίκαλης τύπων 997 και 1150, ιδανικά για ψωμί.
στ. Χονδρό σίκαλης τύπου 1800.
ζ. Αλεύρι σίκαλης ολικής, τύπου 100% πολύ σκούρο και χαρακτηριστική γεύση (Farine de Seigle).
η. Αλεύρι σίτου ολικής 1100, τύπου 100%, το οποίο περιέχει ολόκληρο τον σπόρο (πίτυρο και φύτρο).
θ. Αλεύρι σίτου αυτοδιογκούμενο.
ι. Αλεύρι Campaillou, το οποίο περιέχει βύνη και ξηρό προζύμι, αποδίδοντας ιδιαίτερη ξινή γεύση.
κ. Αλεύρι τύπου 00 (Ιταλικής προέλευσης). Είναι περίπου ίδιο με το 550.
λ. Βιολογικά άλευρα (ORGANIC) σε πολλούς και διαφορετικούς τύπους.

Πηγή: http://erevnhths.blogspot.com

Πηγή:https://blog.kotsovolos.gr/aleyri-poio-na-dialexo/

Βασιλόπιτα Τσουρέκι οι συμβουλές μου

Με την  συνταγή του τσουρεκιού μου που θα κάνουμε βασιλόπιτα λόγω όγκου και μάζας φυσικά και δεν θα υπάρχουν κλωστές γιατί εδώ δεν πλάθουμε κορδόνια αλλά θα πλάσουμε μία μπάλα .

Η οποία είτε θα ψηθεί σε ένα ταψί στρόγγυλο ή όπως είναι σε ένα ταψί φούρνου μεγάλο με χαρτί ψησίματος από κάτω.

Η συνταγή για το Τσουρέκι Βασιλόπιτα είναι ΕΔΩ

Βασιλόπιτα Τσουρέκι οι συμβουλές μου

Η συνταγή αυτή είναι η ίδια που φτιάχνω το πασχαλινό τσουρέκι και γίνεται φανταστική, αφράτη και πολύ νόστιμη και η βασιλόπιτα.

Η παραδοσιακή συνταγή είναι μία για το τσουρέκι, με το καλό και ακριβό φρέσκο βούτυρο λιωμένο χλιαρό, με το καλό δυνατό αλεύρι ειδικό για τσουρέκι, με την μαγιά που πιάνουμε και αφήνουμε να διπλασιαστεί, με το καλό ζύμωμα.

Την ζέστη στον χώρο μας που έχουμε το ζυμάρι για να ανεβεί πολύ και να γίνει υπέροχη η βασιλόπιτα.

Όχι πολύ μαλακιά η ζύμη μας γιατί θα μας απλώσει αλλά ουτε και πολύ σφιχτή γιατί θα σκάσει στο ψήσιμο.

Η ζάχαρη να έχει λιώσει πολύ καλά γιατί  ίσως απλώσει επίσης.

Όχι πολύ ζεστά υλικά και κάψουμε την μαγιά και δεν φουσκώσουν καθόλου αλλά χλιαρά.

Η πολύ σφιχτή ζύμη θα μας σκληρύνει το τσουρέκι και θα σκάσει στο ψήσιμο.

Μην το παρακάνουμε στο φούσκωμα της ζύμης έξω γιατί θα έχουμε αντίθετα αποτελέσματα και θα ξεφουσκώσει το τσουρέκι στο φούρνο.

Όχι πολύ ψήσιμο και όχι μεγάλη θερμοκρασία το πολύ 150 βαθμούς για 30 με 45 λεπτά ανάλογα το μέγεθος.

Δεν ανοίγουμε την πόρτα του φούρνου ενδιάμεσα μόνο 5 λεπτά πριν τελειώσει ο χρόνος ψησίματος για να το δούμε αν θέλει παραπάνω ψήσιμο ή όχι.

Εδώ στην βασιλόπιτα δεν έχουμε τόση δουλειά όσο στο πασχαλινό τσουρέκι.

Ζυμώνουμε, αφήνουμε σε ζεστό μέρος μία φορά να φουσκώσει και ψήνουμε.

Αν παιδευτούμε στο φούσκωμα την αφήνουμε σε ζεστό φούρνο 50 βαθμούς (που έχουμε σβήσει φυσικά) για μία ώρα σίγουρα ίσως και παραπάνω.

Περνάμε από πάνω με αυγό χτυπημένο με λίγο νερό. Αν θέλουμε να τοποθετήσουμε επάνω αμύγδαλα λευκά για να την στολίσουμε μπορούμε μόλις φουσκώσει η ζύμη πριν το ψήσιμο.

Αν θέλουμε να την στολίσουμε μετά με ζάχαρη άχνη, σοκολάτα ή αυγόγλασο το κάνουμε μετά το ψήσιμο αφού κρυώσει καλά.

Συνταγή για γλάσο γραψίματος ΕΔΩ

Πέρα απ όλα αυτά θέλει υπομονή, μεράκι, αγάπη και μετά απόλαυση και καμάρι για το υπέροχο αποτέλεσμα!

Αν θα κάνουμε την βασιλόπιτα ελαφρώς τριφτή σαν κέικ θα κάνουμε όλα τα βήματα του κέικ.

Συνταγή για βασιλόπιτα τριφτή σαν κέικ ΕΔΩ

Να μοσχομυρίσει στο ψήσιμο, να γεμίσει η γειτονιά αρώματα!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ!

ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΝΑ ΒΑΛΕΤΕ ΤΟ ΦΛΟΥΡΙ ΣΤΟ ΤΣΟΥΡΕΚΙ ΠΡΙΝ ΤΟ ΨΗΣΙΜΟ ΣΤΟ ΚΕΙΚ ΜΕΤΑ.

Χριστούγεννα, ήθη και έθιμα στην Ελλάδα

Φωτιές, κουδούνες, τυχερά παιχνίδια, αγιοβασιλιάτικα καραβάκια και χριστουγεννιάτικα δέντρα, μεταμφιέσεις και καλικάντζαροι, δίνουν αυτές τις ημέρες το δικό τους ξεχωριστό χρώμα σε όλες τις περιοχές της ελληνικής επικράτειας.Μελωδίες γιορτινές, παιδικές μυθοπλασίες, αρώματα από κουζίνες νοικοκυριών, φωτιές, κουδούνες, τυχερά παιχνίδια, αγιοβασιλιάτικα καραβάκια και χριστουγεννιάτικα δέντρα, μεταμφιέσεις και καλικάντζαροι, δίνουν αυτές τις ημέρες το δικό τους ξεχωριστό χρώμα σε όλες τις περιοχές αλλά ακόμη και τις πιο μικρές εστίες της ελληνικής επικράτειας. Όλοι προετοιμάζονται για τη γέννηση του Χριστού, τα ρεβεγιόν έχουν την τιμητική τους ενώ οι οικογένειες και οι παρέες μεγαλώνουν και οι δρόμοι και οι πλατείες φωτίζονται και πλημμυρίζουν από κόσμο. Κάθε περιοχή έχει αυτές τις ημέρες τα δικά της ξεχωριστά έθιμα. Στην Ήπειρο πέρα από τα καθιερωμένα υπάρχουν και μερικά έθιμα που έχουν αρχίσει να φθείρονται με το πέρασμα των χρόνων. Ας δούμε μερικά από αυτά:

Χριστόψωμο

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΨΩΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Το «ψωμί του Χριστού» το έφτιαχνε, την παραμονή των Χριστουγέννων, η νοικοκυρά με ιδιαίτερη ευλάβεια και με ειδική μαγιά (από ξερό βασιλικό κ.λ.π.).
Απαραίτητος επάνω, χαραγμένος ο σταυρός. Γύρω – γύρω διάφορα διακοσμητικά σκαλιστά στο ζυμάρι ή πρόσθετα στολίδια. Αυτά τόνιζαν το σκοπό του χριστόψωμου και εξέφραζαν τις διάφορες πεποιθήσεις των πιστών.

Την ημέρα του Χριστού, ο νοικοκύρης έπαιρνε το χριστόψωμο, το σταύρωνε, το έκοβε και το μοίραζε σ’ όλη την οικογένειά του και σε όσους παρευρίσκονταν στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Γύρω από το χριστόψωμο υπάρχουν και άλλες παραδόσεις. Αναφέρονται στην ενότητα της Εκκλησίας και των λαών, με συμβολικό πρότυπο την ένωση των κόκκων του σίτου σ΄ ένα ψωμί. Οι λαοί κάποτε θα ενωθούν μ’ ένα ποιμένα, το Χριστό.

Στη Μάνη κάθε οικογένεια στο φούρνο του σπιτιού «ρίχνει» τα χριστόψωμα, για να τα κόψει στο τραπέζι των Χριστουγέννων ο οικοδεσπότης σταυρώνοντάς τα, και ευχόμενος «Χρόνια πολλά και του χρόνου». Τα χριστόψωμα κατασκευάζονται όπως το ψωμί, μόνο που στολίζονται με σταυρούς και ποικίλα στολίδια ανάλογα με την καλαισθησία της νοικοκυράς.

Στη Σπάρτη,

σε κάθε σπίτι, δυο τρεις μέρες πριν, ζυμώνουν 1 – 15 καρβέλια ψωμί. Το ένα, που το τρώνε ανήμερα των Χριστουγέννων, είναι το ψωμί του Χριστού και το πλάθουν σε σχήμα σταυρού από ζύμη. Τ’ άλλα χριστόψωμα τα κάνουν με αμύγδαλα και καρύδια.

Οι Σαρακατσάνοι τσοπάνηδες φτιάχνουν δύο χριστόψωμα. Το πρώτο, το καλύτερο και με τα πιο πολλά κεντίδια, είναι για το Χριστό «για να τους φυλάει και να τους ευλογάει». Πάνω του σκαλίζουν ένα μεγάλο σταυρό – φεγγάρι με πέντε λουλούδια.

Το δεύτερο, η τρανή Χριστοκουλούρα ή Ψωμί του Χριστού, είναι για τα πρόβατα. Έτσι τα τιμά ο βοσκός και τα ευλογά ο Χριστός. Στη Χριστοκουλούρα παριστάνεται με ζύμη, όλη η ζωή της στάνης, δηλαδή η μάντρα, τα πρόβατα, οι βοσκοί κ.λ.π.

Στην Κεφαλλονιά

όλο το σόι συγκεντρώνεται στο σπίτι του πιο ηλικιωμένου. Στο πάτωμα τοποθετούν τρία δαυλιά «χιαστί» και πάνω τους βάνουν την «κουλούρα».

Όλοι κάνουν ένα κλοιό γύρω ακουμπώντας καθένας με το δεξί του χέρι την κουλούρα. Ύστερα ο νοικοκύρης ψάλλει το «Η γέννησή σου Χριστέ ο Θεός…» και ρίχνει λάδι στα δαυλιά, βάζοντάς τα στη φωτιά. Μετά κόβει την κουλούρα, τη μοιράζει και δειπνούν όλοι μαζί.

Στην Κρήτη

το χριστουγεννιάτικο ψωμί το φτιάχνουν οι γυναίκες με ιδιαίτερη φροντίδα και υπομονή. Η ετοιμασία του είναι ολόκληρη ιεροτελεστία: χρησιμοποιούν ακριβά υλικά, ψιλοκοσκινισμένο αλεύρι, ροδόνερο, μέλι, σουσάμι, κανέλα, γαρίφαλα και καθώς ζυμώνουν λένε:  “Ο Χριστός γεννιέται, το φως ανεβαίνει, το προζύμι για να γένει.”

Όταν πλάσουν το ζυμάρι, παίρνουν τη μισή ζύμη και φτιάχνουν μια κουλούρα, ενώ με την υπόλοιπη φτιάχνουν ένα σταυρό με λωρίδες και τον τοποθετούν πάνω στο ψωμί. Στο κέντρο βάζουν ένα άσπαστο καρύδι και στην υπόλοιπη επιφάνεια σχεδιάζουν σχήματα με το μαχαίρι ή με το πιρούνι, όπως λουλούδια , φύλλα, καρπούς, πουλάκια.

Για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, το Χριστόψωμο είναι ευλογημένο ψωμί. Το κόβουν ανήμερα τα Χριστούγεννα, ανταλλάσσοντας πολλές ευχές.

Το Χριστόξυλο (έθιμο της Μακεδονίας)

Στα χωριά της βορείου Ελλάδας, ο νοικοκύρης ψάχνει στα χωράφια τις παραμονές των γιορτών και διαλέγει το Χριστόξυλο, δηλαδή το πιο όμορφο, γερό και χοντρό ξύλο από πεύκο ή ελιά, που θα το πάει σπίτι του, με σκοπό να καίει συνέχεια στο τζάκι από τα Χριστούγεννα μέχρι και τα Φώτα. Ο λαός πιστεύει ότι καθώς καίγεται το Χριστόξυλο, ζεσταίνεται ο Χριστός στην κρύα σπηλιά της Βηθλεέμ.

Πριν ο νοικοκύρης φέρει το Χριστόξυλο, κάθε νοικοκυρά φροντίζει να έχει καθαρίσει καλά το σπίτι και με ιδιαίτερη προσοχή το τζάκι, ώστε να μη μείνει ούτε ίχνος από την παλιά στάχτη. Καθαρίζουν ακόμη και την καπνοδόχο, για να μη βρίσκουν πατήματα να κατέβουν οι καλικάντζαροι, τα κακά δαιμόνια, όπως λένε στα παραδοσιακά χριστουγεννιάτικα παραμύθια.

Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, όταν όλη η οικογένεια θα είναι μαζεμένη γύρω από το τζάκι, ο νοικοκύρης του σπιτιού θα ανάψει την καινούρια φωτιά και θα μπει στην πυροστιά το Χριστόξυλο, με ευχή όλων να αντέξει για όλο το δωδεκαήμερο των γιορτών.

Η σφαγή του γουρουνιού στη Θεσσαλία

Ένα από τα σημαντικότερα χριστουγεννιάτικα έθιμα της Θεσσαλίας είναι το σφάξιμο του γουρουνιού. Η προετοιμασία για το σφάξιμο του γουρουνιού γινόταν με εξαιρετική φροντίδα, ενώ επακολουθούσε γλέντι μέχρι τα ξημερώματα, για να επαναληφθεί η ίδια διαδικασία την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα.

Τρεις-τέσσερις συγγενικές οικογένειες καθόριζαν με τη σειρά ποια ημέρα θα έσφαζε το γουρούνι της. Για κάθε σφαγή μεγάλου γουρουνιού απαιτούνταν 5-6 άνδρες, εκτός των παιδιών, που είχαν ηλικία πολλές φορές 20-25 ετών. Επειδή όμως η όλη εργασία είχε ως επακόλουθο το γλέντι και τη χαρά, γι’ αυτό και η ημέρα αυτή καθιερώθηκε ως “γουρουνοχαρά”.

Το σφάξιμο των γουρουνιών δεν συνέπιπτε τις ίδιες ημερομηνίες κατά περιφέρειες. Σε άλλες περιοχές τα έσφαζαν 5-6 ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα και σε άλλες άρχιζαν από την ημέρα των Χριστουγέννων και μετά, ανάλογα με την παρέα. Τα περισσότερα γουρούνια σφάζονταν στις 27 Δεκεμβρίου, ημέρα του Αγίου Στεφάνου. Γι’ αυτό και η γιορτή αυτή ονομαζόταν “γουρουνοστέφανος”. Υπάρχουν όμως και μικρές περιοχές που τα έσφαζαν ένα μήνα ή και περισσότερο, μετά τα Χριστούγεννα.

Μετά το γδάρσιμο, άρχιζε το κόψιμο του λίπους (παστού), για να γίνει έπειτα το κόψιμο του κρέατος σε μικρά τεμάχια. Το λίπος αυτό, αφού το έλιωναν πρώτα, το έβαζαν σε δοχεία λαδιού ή πετρελαίου και αφού πάγωνε, διατηρούνταν σχεδόν όλο το χρόνο. Οι κάτοικοι της Θεσσαλίας το χρησιμοποιούσαν όλο το χρόνο και σε όλα σχεδόν τα φαγητά. Ακόμα και το καλοκαίρι στα φαγητά τους χρησιμοποιούσαν λίπος, γιατί το θεωρούσαν δική τους παραγωγή και επομένως φθηνό, σε αντίθεση με το λάδι που το αγόραζαν μισή ή μια οκά για να περάσουν ένα και δυο μήνες. Επίσης, πολλές φτωχές οικογένειες δεν αγόραζαν καθόλου λάδι και δεν ήξεραν ούτε ποιο είναι το χρώμα του.

Το έθιμο του αναμμένου πουρναριού στην Ήπειρο

Στην Ήπειρο έχουν μια ωραία συνήθεια που τη βασίζουν σε μια παλιά παράδοση. Όταν γεννήθηκε ο Χριστός και πήγαν, λέει, οι βοσκοί να προσκυνήσουν, ήτανε νύχτα σκοτεινή. Βρήκαν κάπου ένα ξερό πουρνάρι κι έκοψαν τα κλαδιά του. Πήρε ο καθένας από ένα κλαδί στο χέρι, του έβαλε φωτιά και γέμισε το σκοτεινό βουνό χαρούμενες φωτιές και τριξίματα και κρότους.

Από τότε, λοιπόν, έχουν τη συνήθεια στα χωριά της Άρτας, όποιος πάει στο σπίτι του γείτονα, για να πει τα χρόνια πολλά, καθώς και όλα τα παιδιά τα παντρεμένα, που θα πάνε στο πατρικό τους, για να φιλήσουν το χέρι του πατέρα και της μάνας τους, να κρατούν ένα κλαρί πουρνάρι, ή ό,τι άλλο δεντρικό που καίει τρίζοντας. Στο δρόμο το ανάβουν και το πηγαίνουν έτσι αναμμένο στο πατρικό τους σπίτι και γεμίζουν χαρούμενες φωτιές και κρότους τα σκοτεινά δρομάκια του χωριού.

Ακόμη και στα Γιάννενα το ίδιο κάνουν. Μόνο που εκεί δεν κρατούν ολόκληρο το κλαρί το πουρνάρι αναμμένο στο χέρι τους, αλλά κρατούν στη χούφτα τους μια χεριά δαφνόφυλλα και πουρναρόφυλλα, που τα πετούν στο τζάκι, μόλις μπούνε και καλημερίζουν. Κι όταν τα φύλλα τα ξερά πιάσουν φωτιά κι αρχίσουν να τρίζουν και να πετάνε σπίθες, εύχονται:

«Αρνιά, κατσίκια, νύφες και γαμπρούς!»

Αυτή είναι η καλύτερη ευχή για κάθε νοικοκύρη. Να προκόβουν τα κοπάδια του, να πληθαίνει η φαμελιά του, να μεγαλώνουν τα κορίτσια και τα παλικάρια του, να του φέρνουν στο σπίτι νύφες και γαμπρούς, να του δώσουν εγγόνια που δε θ’ αφήσουν το πατρικό τ’ όνομα να σβήσει.

Το τάϊσμα της βρύσης

Στην Κεντρική Ελλάδα οι κοπέλες, τα μεσάνυχτα ή προς τα χαράματα των Χριστουγέννων (αλλού την παραμονή της Πρωτοχρονιάς), πηγαίνουν στην πιο κοντινή βρύση “για να κλέψουν το άκραντο νερό”. Το λένε άκραντο, δηλαδή αμίλητο, γιατί δε βγάζουν λέξη σ’ όλη τη διαδρομή. Όταν φτάνουν εκεί, την “ταΐζουν”, με διάφορες λιχουδιές: βούτυρο, ψωμί, τυρί, σιτάρι ή κλαδί ελιάς και λένε:

“Όπως τρέχει το νερό σ’ βρυσούλα μ’, έτσ’ να τρέχ’ και το βιο μ'”.

Έπειτα ρίχνουν στη στάμνα ένα βατόφυλλο και τρία χαλίκια, “κλέβουν νερό” και γυρίζουν στα σπίτια τους πάλι αμίλητες, μέχρι να πιουν όλοι από τ’ άκραντο νερό. Με το ίδιο νερό ραντίζουν και τις τέσσερις γωνίες του σπιτιού, ενώ σκορπούν στο σπίτι και τα τρία χαλίκια.

Κλωνάρια στο τζάκι ή Πάντρεμα της φωτιάς

Την παραμονή των Χριστουγέννων σε πολλά μέρη της Ελλάδας “παντρεύουν”, τη φωτιά. Παίρνουν δηλαδή ένα ξύλο με θηλυκό όνομα π.χ. κερασιά και ένα με αρσενικό όνομα, συνήθως από αγκαθωτά δέντρα. Τα αγκαθωτά δέντρα, κατά τη λαϊκή αντίληψη, απομακρύνουν τα δαιμονικά όντα, όπως τους καλικάντζαρους.

Στη Θεσσαλία, επιστρέφοντας από την εκκλησία στο σπίτι, τα κορίτσια βάζουν παραδίπλα στο αναμμένο τζάκι κλωνάρια κέδρου που τα ξεδιαλέγουν, ενώ τα αγόρια τοποθετούν κλαδιά από αγριοκερασιά. Τα μικρά αυτά κλαδιά δέντρων αντιπροσωπεύουν τις προσωπικές τους επιθυμίες για την πραγματοποίηση μιας όμορφης ζωής. Φροντίζουν μάλιστα τα κλαδιά αυτά να είναι λυγερά και παρακολουθούν με ενδιαφέρον ποιο κλωνάρι θα καίει πρώτο, καθώς λένε πως αυτό είναι καλό σημάδι για το κορίτσι ή το αγόρι, αντίστοιχα, και συγκεκριμένα πως θα είναι αυτό που θα παντρευτεί πρώτο.

TΑ ΚΑΡΥΔΙΑ

Τα καρύδια είναι ένα παραδοσιακό ομαδικό παιχνίδι που παίζουν τα παιδιά. Οι κανόνες του παιχνιδιού έχουν ως εξής: Κάποιο παιδί χαράζει στο χώμα μια ευθεία γραμμή. Πάνω σ’ αυτή, κάθε παίκτης βάζει κι από ένα καρύδι στη σειρά. Μετά, ο κάθε παίκτης με τη σειρά του και από κάθετη απόσταση ενός με δύο μέτρα από τη γραμμή των καρυδιών, σημαδεύει σκυφτός, και με το μεγαλύτερο και το πιο στρογγυλό καρύδι του, κάποιο άλλο καρύδι. Όποιο καρύδι πετύχει και το βγάλει έξω από τη γραμμή το κερδίζει και δοκιμάζει ξανά σημαδεύοντας κάποιο άλλο καρύδι. Αν αστοχήσει, συνεχίζει ο επόμενος παίκτης. Το παιχνίδι συνεχίζεται μέχρι να βγουν από τη γραμμή όλα τα καρύδια.

Το κυνήγι τα Χριστούγεννα (Χωριά Έξω Μάνης)

Κατά τη διάρκεια της σαρακοστής τα περισσότερα παιδιά βγαίνανε κυνήγι. Τα βράδια, όταν το σούρουπο έπεφτε για καλά και το κρύο άρχιζε να τσούζει, παίρνανε το φακό και γυρίζανε στα χαλάσματα και στα σπήλια κοντά στο χωριό.

Στόχος τους οι γουργουγιάννηδες, τα μικρά πουλάκια που κούρνιαζαν εκεί. Τα θαμπώνανε με το φακό και τα πιάνανε. Αν ήταν πολύ ψηλά, τα χτυπούσανε με τις σφεντόνες. Η μάνα ή κάποια μεγάλη αδερφή, μετά από πολλή γκρίνια τους, τα καθάριζαν και τα πάστωναν. Τα βάζανε σε πήλινα ή γυάλινα βάζα, για να τα φάνε τα Χριστούγεννα. Πολλά παιδιά μάζευαν είκοσι και περισσότερα πουλάκια και καμάρωναν για τις … κυνηγετικές ικανότητες τους και για την σοδειά τους. Και όταν ζύγωναν οι γιορτές, άρχιζαν οι παραδοσιακές ετοιμασίες. Το σπίτι έπρεπε να βάλει τα γιορτινά του και όλο το χωριό να καθαριστεί και να ετοιμαστεί, για να υποδεχτεί τους ξενιτεμένους του που θα έρχονταν να κάνουν γιορτές με τους δικούς τους.

Πηγή: http://users.sch.gr/aiasgr/

Καλά Χριστούγεννα!

ΕΔΩ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ Φαγητά Χριστουγεννιάτικα Παραδοσιακά στην Ελλάδα

Βαρβάρα ή Ασουρές Θράκης και έθιμο

Το έθιμο της Βαρβάρας ή Ασουρές αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της λαϊκής λατρευτικής παράδοσης της Θράκης.

Κάθε φορά που ξημερώνει η 4η Δεκεμβρίου, η μνήμη όλων γυρίζει πίσω σε εκείνα τα κρύα πρωινά που ανοίγαμε τα μάτια μας και μας περίμεναν τα μπολ με την αχνιστή Βαρβάρα και το σπίτι μοσχοβολούσε σουσάμι και κανέλα .

Κατά το συναξάρι η Αγία Βαρβάρα γεννήθηκε κάπου στην Ανατολή γύρω στο 300 μ.Χ. και μαρτύρησε με τους τελευταίους διωγμούς των Χριστιανών.

Ο πατέρας της Διόσκουρος ήταν ένας πλούσιος Έλληνας, τοπάρχης της Ηλιουπόλεως του Ρωμαϊκού κράτους και φυσικά ειδωλολάτρης

Η Αγία Βαρβάρα

Από μικρή ήταν πολύ όμορφη και ο πατέρας της, που την αγαπούσε πάρα πολύ, για να αποφύγει τους κινδύνους κάθε επικοινωνίας της με τον έξω κόσμο την έκλεισε σε έναν πύργο όπου της παρείχε όλα τα αγαθά.

Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού της διδάχτηκε το Χριστιανισμό από μια ευσεβή Χριστιανή, που ήταν στην υπηρεσία της. Φεύγοντας ο πατέρας της άφησε εντολή να κατασκευαστεί ένα λουτρό στον πύργο και σε αυτόν να ανοιχτούν δύο παράθυρα. Η Αγία Βαρβάρα έδωσε εντολή να ανοιχτεί και ένα τρίτο, θέλοντας έτσι να μαρτυρήσει την πίστη της στον τριαδικό Θεό.

Γυρνώντας από το ταξίδι ο πατέρας της, και βλέποντας το τρίτο παράθυρο, θύμωσε. Τον θυμό του αύξησε η άρνηση της Αγίας να δεχτεί τα συνοικέσια που είχε φέρει μαζί του ο πατέρας της. Η ομολογία ότι ήταν πλέον Χριστιανή και όχι ειδωλολάτρισσα, καθώς και το ότι μπροστά του η Αγία Βαρβάρα έκανε το σταυρό της. Στον θυμό του πάνω ο πατέρας της προσπάθησε να την αποκεφαλίσει και η Αγία τράπηκε σε φυγή. Κατά τη διάρκεια της φυγής της βρέθηκε στο βουνό, όπου κρύφτηκε σε έναν βράχο, που άνοιξε θαυματουργικά στα δύο. Ένας βοσκός που είδε το θαύμα, το ανέφερε στον πατέρα της, ο οποίος συνέλαβε τελικά την Αγία και την οδήγησε στον έπαρχο της περιοχής, Μαρκιανό.

Εκεί η Αγία ομολόγησε για μια ακόμη φορά την πίστη της και περιγέλασε τα είδωλα. Ο Έπαρχος θαυμάζοντας την ομορφιά της προσπάθησε στην αρχή να την μεταπείσει, βλέποντας όμως ότι εκείνη ήταν ανένδοτη την υπέβαλε σε βασανιστήρια.

Ένα από αυτά ήταν και η περιφορά της στους δρόμους γυμνή.

Όταν το άκουσε αυτό η μάρτυς προσευχήθηκε στο Θεό και ο Θεός την άκουσε. Τα φορέματά της αφαιρούνταν, αλλά κατά τρόπο θαυμαστό, άλλα ωραιότερα αντικαθιστούσαν τα αφαιρούμενα.

Μια γυναίκα, η Ιουλιανή, βλέποντας το θαύμα αυτό θέλησε να διακηρύξει και αυτή την πίστη της και να υπομείνει μαζί με την Αγία Βαρβάρα τα μαρτύρια. Έτσι κι έγινε, έως ότου ο Έπαρχος διατάξει τον αποκεφαλισμό και των δύο γυναικών.

Ο πατέρας της Αγίας Βαρβάρας θέλησε να εκτελέσει με τα ίδια του τα χέρια την εντολή του Έπαρχου και έτσι η Αγία Βαρβάρα παρέδωσε το πνεύμα της στον Ιησού Χριστό, μετά τον αποκεφαλισμό της από τον ίδιο της τον πατέρα. Η Ιουλιανή της Νικομήδειας μαρτύρησε μαζί με τη Βαρβάρα και τιμάται επίσης ως Αγία.

Κατά την παράδοση, ενώ το ξίφος του πατέρα της έκοβε το κεφάλι της, η Θεία Δίκη με μορφή κεραυνού έκαψε τον άσπλαχνο πατέρα. Αυτόν τον τιμωρό κεραυνό, συμβολίζουν τα πυρά του Πυροβολικού μας, που έχουν ως προστάτιδα την Αγία Βαρβάρα.

Η λατρεία της Αγίας Βαρβάρας είναι απλωμένη από παλιά σε ολόκληρη την Ελλάδα, είναι εθιμική μπορεί να πει κάποιος, δεισιδαιμονική, έχει και παγανιστικά στοιχεία.

Κατ’ άλλους λαογράφους συνδέεται με τη λατρεία της αρχαίας κουροτρόφου θεάς Εκάτης. Η Αγία Βαρβάρα, ως επίκουρος του ανθρώπου, μπορεί να αντικατέστησε την αρχαία θεότητα.

Η Αγία Βαρβάρα θεωρούνταν από τους κατοίκους της Θράκης προστάτιδα των παιδιών από τις κακές παιδικές ασθένειες και ιδιαίτερα της ευλογιάς, που προκαλούσε πολλούς θανάτους στον παιδικό πληθυσμό. Γι’ αυτό καθιέρωσαν στη γιορτή της, για να την “γλυκάνουν” να μοιράζουν γλυκό, που το ονόμασαν “Βαρβάρα“.

Ο λαϊκός τρόπος λατρείας διαφέρει από περιοχή σε περιοχή.

Στη Μικρά Ασία συναντάμε τις μελόπιτες, πανσπερμία, την έκθεση στο τρίστρατο (όλα αυτά είναι συνδεδεμένα πιο πολύ με την λατρεία της αρχαίας θεάς Εκάτης).

Η σημαντικότερη όμως λαογραφική και Πανελλήνια προσφορά προς την Αγία Βαρβάρα είναι τα εορταστικό κολυβόζουμο ή σπερνά, που αλλιώς λέγονται και “Βαρβάρα”.

Προσφέρονται στην ωραία Αγία για να κρατήσει τα πρόσωπα όλων ωραία και μακριά από τις δυσμορφίες της ευλογιάς. Γι’ αυτό, σύμφωνα με το έθιμο θα φάνε όλοι από τη “Βαρβάρα” και θα μοιράσουν και στους άλλους. Θα έλεγε κανείς μια κοινωνία αμυντικής αλληλεγγύης.

Το έθιμο της Βαρβάρας όπως είναι γνωστό σε όλους μας ήταν πολύ διαδεδομένο στην περιοχή της Θράκης και στην Ανατολική Μακεδονία.

Πρέπει να είναι συνδεδεμένο με την προβολή της θεραπευτικής ιδιότητας της Αγίας στην αρρώστια της ευλογιάς, αλλά και με την παραγωγή του σιταριού, τόσο απαραίτητου για την παρασκευή του πολύτιμου ψωμιού.

Πως όμως ξεκίνησε το έθιμο της Βαρβάρας στη Θράκη;

Υπάρχουν οι εκδοχές που λένε ότι σε δύο περιπτώσεις που δηλητηριάστηκε το ψωμί και άλλα τρόφιμα από εχθρούς της χριστιανοσύνης, τους Τούρκους σε μια περίπτωση, τον πατέρα της Αγίας στην άλλη, η επέμβαση της Αγίας Βαρβάρας ήταν άμεση.

Παρουσιάστηκε στον ύπνο κάποιας γυναίκας και προειδοποίησε τους πιστούς να μην φάνε από το δηλητηριασμένο ψωμί, αλλά να βράσουν σιτάρι και ότι άλλο βρισκόταν στα σπίτια εκείνη την περίοδο (συνήθως ξηροί καρποί και αποξηραμένα φρούτα), για να περάσουν τις δύσκολες μέρες του χειμώνα. Έτσι έγινε η πρώτη “Βαρβάρα“.

Μια άλλη εκδοχή

είναι αυτή που συνδέεται όπως είπαμε με τη λατρεία της Αρχαίας θεάς, της Εκάτης. Στην αρχαία Θράκη η παραγωγή του σιταριού αποτελούσε βασική οικονομική δραστηριότητα των κατοίκων.

Γιόρταζαν στις αρχές του χειμώνα τα “Εκαταία” προς τιμήν της θεάς Εκάτης.

Αυτή την εποχή οι αποθήκες των σπιτιών ήταν γεμάτες σιτάρι που είχαν θερίσει το καλοκαίρι, καθώς και άλλα προϊόντα, όπως ξηρά σύκα, σταφίδες, καρύδια κλπ, που διατηρούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Με αυτά τα υλικά παρασκεύαζαν το Εκαταίο Δείπνο.

Η “Βαρβάρα” πιθανόν αντικατέστησε το Εκαταίο Δείπνο, που προσέφεραν στη θεά ζητώντας να προστατεύει τους ίδιους κατά τη διάρκεια του χειμώνα, αλλά και το σιτάρι που είχαν σπείρει λίγο πριν, στο τέλος του φθινοπώρου.

Όποια εκδοχή και αν δεχθεί ο καθένας, το έθιμο της Βαρβάρας αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της λαϊκής λατρευτικής παράδοσης της Θράκης και συνεχίζεται αδιάκοπα στο πέρασμα των αιώνων.

Βαρβάρα Θρακιώτικη της Tzeni Kitsikoudi-HazinikolaouΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΑΡΑΒΑΡΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΕΔΩ

Στη Θράκη χρησιμοποιούν εννέα είδη για την παρασκευή της Βαρβάρας.

Σιτάρι, αμύγδαλα, καρύδια, ρόδια, σταφίδες, κανέλα, σουσάμι, ταχίνι και φρούτα ψιλοκομμένα, κυρίως μήλα σκληρά. Στην περιοχή της Μακράς Γέφυρας και της Αδριανούπολης για γούρι έριχναν μέσα 3 έως 4 κουκιά και όποιος τα έβρισκε θεωρούνταν καλότυχος.

Η “Βαρβάρα” παρασκευάζονταν την παραμονή της εορτής της Αγίας Βαρβάρας και μοιράζονταν ανήμερα της γιορτής της πρωί – πρωί.

Και τότε έβλεπες από κάθε σπίτι να βγαίνουν παιδιά, κρατώντας στα χέρια τους από το χερουλάκι τσίγκινα δοχεία με το γλυκό κολυβόζουμο και να το μοιράζουν στα σπίτια της γειτονιάς, απ’ όπου επίσης έπαιρναν τη δική τους “Βαρβάρα” και την πήγαιναν χαρούμενα στο σπίτι τους. Ήταν εκείνη η μέρα γιορτή για τα παιδιά και κάθε χρόνο την περίμεναν με μεγάλη χαρά, διηγούνται με συγκίνηση ακόμη και σήμερα οι μεγαλύτεροι.

Η ατμόσφαιρα σ’ όλο το χωριό ήταν εορταστική.

Το σπίτι έπρεπε οπωσδήποτε να λάμπει από καθαριότητα και να είναι πανέτοιμο να δεχτεί κάθε επισκέπτη. Σ’ ένα μεγάλο πανηγύρι στην καρδιά του Χειμώνα εξελίσσονταν τελικά η γιορτή της Αγίας Βαρβάρας στη Θράκη, με τη Θρακιώτισσα γυναίκα φορώντας την παραδοσιακή θρακιώτικη φορεσιά να πρωτοστατεί στο όλο σκηνικό.

Επί πλέον, ο λαός μας συνέδεσε την ημέρα της γιορτής της Αγίας Βαρβάρας με τον ερχομό του χειμώνα και το κρύο που όλο και δυναμώνει:

«Η Αγία Βαρβάρα βαρβαρώνει, ο Άη Σάββας σαβανώνει κι ο Άη Νικόλας παραχώνει» ή «Αγιά Βαρβάρα μίλησε και Σάββας απεκρίθη, ο Άη Νικόλας έφτασε με χιόνια φορτωμένος».

Γι’ αυτό από τα παλιά χρόνια η γιορτή της Αγίας Βαρβάρας ήταν το χρονικό σημείο που σταματούσαν οι γεωργικές ασχολίες, αλλά και οι φροντίδες που είχαν σχέση με την καθαριότητα των σπιτιών.

Και τις μεγάλες νύχτες του Δεκέμβρη οι γιορτές των Αγίων της εκκλησίας μας έδιναν την ευκαιρία στους ανθρώπους να ανταλλάξουν επισκέψεις και να απολαύσουν τη ζεστασιά των καλοστρωμένων σπιτικών.

Δυστυχώς σήμερα από τη μια ο σύγχρονος τρόπος ζωής κι απ’ την άλλη η εισβολή της τηλεόρασης στα σπίτια μας, έγιναν αιτία να απομακρυνθούμε από τα παραδοσιακά μας πρότυπα, να διακόψουμε τις κοινωνικές μας επαφές και σταδιακά να χάνουμε την πολιτιστική μας ταυτότητα και την ανθρωπιά μας.

Ευτυχώς όμως, που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, οι οποίοι κόντρα στο ρεύμα των καιρών που τείνουν να αποκόψουν τον άνθρωπο από τις ρίζες του, αφιερώνουν ατελείωτες ώρες από τον ελεύθερο χρόνο τους στη διάσωση και διάδοση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, δίνοντας μάχη με τη λήθη και την κοινωνική αδιαφορία και φροντίζοντας να μεταλαμπαδεύσουν την αγάπη τους αυτή στις νεότερες γενιές.

Μπράβο στις Θρακιώτισσες γυναίκες, που μέχρι σήμερα, κρατώντας την παράδοση από τις μητέρες τους, συνεχίζουν και τηρούν το έθιμο της Βαρβάρας και δίνουν έτσι την ευκαιρία σε όλους τους υπόλοιπους να γνωρίσουν το μεγαλείο της ελληνικής παράδοσης.

Μπράβο στους Θρακιώτικους Συλλόγους σε όλη την Ελλάδα, που αναβιώνουν κάθε χρόνο το έθιμο της Βαρβάρας.

Με πληροφορίες από Σύλλογο Θρακών Μαγνησίας και Θρακική Εστία Βέροιας

Πηγή: https://www.evros24.gr

Κάστανα θρεπτικά στοιχεία και οφέλη

Τα κάστανα είναι χαμηλά σε λιπαρά και πλούσια σε βιταμίνη C. Μοιάζουν περισσότερο με φρούτα παρά με ξηρούς καρπούς. Έχουν έναν ακανθώδη φλοιό και ένα σκούρο καφέ κέλυφος.

Τα κάστανα αποτελούν πολύτιμη πηγή τροφής για τον άνθρωπο εδώ και χιλιάδες χρόνια. Μπορούν να καταναλωθούν ωμά, ψημένα, αλεσμένα σε αλεύρι, ή ανακατεμένα σε γλυκά. Αναπτύσσονται σε δέντρα του γένους Castanea. Πολλά δέντρα αυτού του γένους μπορούν να ζήσουν για 500 χρόνια ή περισσότερο!

Κάστανα: Οφέλη για την υγεία

Είναι πλούσια σε βιταμίνη C, κάτι που τα καθιστά μοναδικά μεταξύ των ξηρών καρπών. Μάλιστα, μισό φλιτζάνι ωμό κάστανο σας δίνει 35-45% της συνιστώμενης ημερήσιας πρόσληψης (DV) σε βιταμίνη C.

Τα κάστανα χάνουν μέρος της βιταμίνης C, αν τα βράσετε ή τα ψήσετε, αλλά εξακολουθούν να παρέχουν 15-20% DV. Για να διατηρήσετε περισσότερη βιταμίνη C κατά το μαγείρεμα, μπορείτε να τα ψήσετε σε χαμηλότερες θερμοκρασίες ή να χρησιμοποιήσετε έναν αφυγραντήρα τροφίμων για να τα αφυδατώσετε.

Από την άλλη, παραμένουν καλή πηγή αντιοξειδωτικών, ακόμη και μετά το μαγείρεμα. Είναι πλούσια σε γαλλικό (gallic acid) και ελλαγικό οξύ (ellagic acid), δύο αντιοξειδωτικά που αυξάνονται σε συγκέντρωση, όταν μαγειρεύονται.

Τα κάστανα έχουν αυτά τα επιπλέον οφέλη για την υγεία:

Υγεία της καρδιάς

Τα αντιοξειδωτικά και τα μέταλλα, όπως το μαγνήσιο και το κάλιο, βοηθούν στην μείωση του κινδύνου καρδιαγγειακών προβλημάτων, όπως καρδιακές παθήσεις, ή εγκεφαλικό επεισόδιο. Τα κάστανα είναι μια καλή πηγή αυτών των θρεπτικών συστατικών και μπορούν να βοηθήσουν στην ενίσχυση της υγείας της καρδιάς σας.

Καλύτερη πέψη

Τα κάστανα μπορούν επίσης να βοηθήσουν στην βελτίωση της πέψης σας. Είναι μια καλή πηγή φυτικών ινών, οι οποίες βοηθούν στην τακτική κίνηση του εντέρου και υποστηρίζουν την ανάπτυξη υγιών βακτηρίων στο έντερο σας (μικροβίωμα). Επίσης δεν περιέχουν γλουτένη, γεγονός που τα καθιστά μια υγιεινή επιλογή για άτομα με κοιλιοκάκη.

Έλεγχος του σακχάρου

Οι φυτικές ίνες στα κάστανα μπορούν επίσης να βοηθήσουν στην εξισορρόπηση του σακχάρου στο αίμα. Η κατανάλωση τροφών πλούσιων σε φυτικές ίνες εξασφαλίζει ότι το σώμα σας απορροφά αργά τα άμυλα. Αυτό βοηθά στο να μην αυξάνεται απότομα το σάκχαρο στο αίμα, κάτι που είναι επικίνδυνο για άτομα με διαβήτη. Επιπλέον, έχουν χαμηλή τιμή γλυκαιμικού δείκτη (54). Τα τρόφιμα με χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη δεν προκαλούν σημαντικές αλλαγές στα επίπεδα σακχάρου στο αίμα σας, όταν τα τρώτε.

Κάστανα: Θερμίδες και θρεπτική αξία

Τα κάστανα είναι χαμηλότερα σε θερμίδες από πολλά άλλα είδη ξηρών καρπών. Αποτελούν καλή πηγή αμινοξέων, μονοακόρεστων λιπαρών οξέων, αντιοξειδωτικών, φαινολών και βιταμίνης C.

Θα βρείτε επίσης μια ποικιλία βιταμινών και μετάλλων, όπως:

• Βιταμίνη C
• Βιταμίνη Ε
• Βιταμίνη Α
• Βιταμίνες του συμπλέγματος Β
• Ασβέστιο
• Μαγνήσιο
• Ψευδάργυρο
• Σίδηρο
• Χαλκό
• Μαγγάνιο

Θρεπτικά συστατικά ανά μερίδα (1/4 φλιτζάνι ωμά κάστανα):

• Θερμίδες: 77
• Πρωτεΐνη: 1 γραμμάριο
• Λίπος: 1 γραμμάριο
• Υδατάνθρακες: 17 γραμμάρια
• Ίνες: 3 γραμμάρια
• Ζάχαρη: 0 γραμμάρια
• Χοληστερόλη: 0 χιλιοστόγραμμα
• Νάτριο (αλάτι): 1 χιλιοστόγραμμο

Το 1/4 φλιτζάνι ψημένα κάστανα περιέχει:

• Θερμίδες: 88
• Πρωτεΐνη: 1 γραμμάριο
• Λίπος: 1 γραμμάριο
• Υδατάνθρακες: 19 γραμμάρια
• Ίνες: 2 γραμμάρια
• Ζάχαρη: 4 γραμμάρια
• Χοληστερόλη: 0 χιλιοστόγραμμα
• Νάτριο: 1 χιλιοστόγραμμο

Τι πρέπει να προσέξετε

Τα ωμά κάστανα είναι ασφαλή για κατανάλωση για τους περισσότερους ανθρώπους. Ωστόσο, περιέχουν ταννικό οξύ (tannic acid), πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να προκαλέσουν:

• ερεθισμό του στομάχου
• ναυτία
• ηπατική βλάβη, εάν έχετε ηπατική νόσο, ή αν αντιμετωπίζετε πολλά νεφρικά προβλήματα

Πηγή: https://www.webmd.com

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΓΛΥΚΟ ΚΟΥΤΑΛΙΟΥ ΚΑΣΤΑΝΟ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Λαχανικά πράσινα, βράσιμο ή στον ατμό

Μαγείρεμα στον ατμό ή βράσιμο; Πότε τα τρόφιμα διατηρούν τα θρεπτικά συστατικά τους στο μέγιστο βαθμό; Οι διαιτολόγοι εξηγούν…

Ο βρασμός λόγου χάρη ενδείκνυται στην περίπτωση που θέλουμε να ετοιμάσουμε ένα ζωμό, οπότε όντως αυτό που επιθυμούμε είναι να «περάσουν» στον ζωμό τα πολύτιμα συστατικά του λαχανικού. Εάν όμως ο στόχος μας είναι αυτά να διατηρηθούν εντός του τροφίμου τότε η ενδεδειγμένη επιλογή είναι το μαγείρεμα στον ατμό, αλλά και ο βρασμός με τον σωστό τρόπο.

Τι πρέπει να ξέρουμε για τον ατμό

Με αυτό τον τρόπο μαγειρικής τα τρόφιμα διατηρούν το χρώμα, τη γεύση και τα θρεπτικά τους συστατικά. Όσον αφορά τα λαχανικά, ο ατμός συμβάλλει στη διατήρηση των βιταμινών του συμπλέγματος B, της βιταμίνης C και των ιχνοστοιχείων. Επίσης όσο λιγότερο διαρκεί το μαγείρεμα στον ατμό και τα λαχανικά παραμένουν τραγανά τόσο περισσότερο διατηρούν και τις αδιάλυτες φυτικές ίνες που διευκολύνουν τη λειτουργία του εντέρου.

Τι πρέπει να ξέρουμε για τον βρασμό

Ενδείκνυται για την προετοιμασία ενός ζωμού ή μιας σούπας επειδή οι υδατοδιαλυτές βιταμίνες των λαχανικών ή των άλλων τροφίμων (κρέατος, ψαριού) μεταφέρονται στο νερό. Στην περίπτωση αυτή βάζετε εξαρχής το τρόφιμο στην κατσαρόλα με το νερό και ανάβετε το μάτι.

Εάν όμως θέλουμε να βράσουμε τα λαχανικά έτσι ώστε να «κρατήσουν» τις βιταμίνες τους τότε η σύσταση των ειδικών είναι να τα ρίξουμε σε νερό που κοχλάζει και να τα αφήσουμε όσο το δυνατό λιγότερο – όχι πάνω από 10′. Επίσης μετά το βρασμό αφαιρείτε τα λαχανικά από την κατσαρόλα, επειδή αν τα αφήσετε εντός οι απώλειες θρεπτικών συστατικών συνεχίζονται. Ένα κριτήριο για το αν έχουν χαθεί πολύτιμες βιταμίνες κατά τον βρασμό είναι το χρώμα των λαχανικών. Όσο πιο έντονο και λαμπερό τόσο λιγότερες οι απώλειες.

Πηγή: ygeiamou

Φασολάκια φρέσκα διατροφικές αξίες και οφέλη

Πόσο μου αρέσουν τα φρέσκα φασολάκια που τώρα είναι η εποχή τους.

Ειδικά η μυρωδιά της χλωροφύλλης με τρελαίνει.

Όπως και να τα μαγειρέψουμε είναι πολύ νόστιμα.

Λαδερά, με κρέας η ακόμη και σκέτα σαλάτα.

Παρακάτω θα βρείτε τις παραπομπές για συνταγές.

Διαβάστε και πως τα διαλέγουμε, πως τα συντηρούμε…. 

Παρά το όνομά τους τα πράσινα φασολάκια δεν θεωρούνται σε καμία περίπτωση φασόλια από άποψη διατροφής. Είναι λαχανικά και μάλιστα περισσότερο θρεπτικά σε σχέση με τον αρακά και τις μπάμιες.

Τα πράσινα φασολάκια είναι επίσης γνωστά και ως χλωρά (φρέσκα) φασόλια.

Ένα φλιτζάνι (κούπα) φασολάκια, δηλαδή περίπου 100 g παρέχουν 44 θερμίδες, 0,4 g λίπους, 9,9 g υδατάνθρακες, 4 g φυτικών ινών, 3 g ζάχαρης και 2,4 g πρωτεΐνης.

Αποτελούν μια πλούσια πηγή βιταμινών Α, C και Κ, καθώς επίσης περιέχουν φυλλικό οξύ, θειαμίνη, ριβοφλαβίνη, σίδηρο, μαγνήσιο και κάλιο.

Η κατανάλωση φρούτων και λαχανικών όλων των ειδών έχει συνδεθεί από καιρό με μειωμένο κίνδυνο πολλών δυσμενών συνθηκών υγείας. Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι η αύξηση της κατανάλωσης φυτικών τροφών όπως τα πράσινα φασόλια μειώνει τον κίνδυνο παχυσαρκίας, διαβήτη, καρδιακών παθήσεων και συνολικής θνησιμότητας, ενώ προωθεί την υγιή επιδερμίδα, την αύξηση της ενέργειας και το συνολικά χαμηλότερο βάρος.

Διαβάστε παρακάτω ποιοι είναι οι τομείς όπου λειτουργούν προστατευτικά και έχουν οφέλη για την υγεία τα πράσινα φασολάκια.

Καρκίνος

Τα πράσινα φασολάκια έχουν μεγάλη ποσότητα χλωροφύλλης, που μπορεί να εμποδίσει τις καρκινογόνες επιδράσεις των ετεροκυκλικών αμινών που παράγονται όταν ψήνουμε στη σχάρα κρέατα σε υψηλή θερμοκρασία. Εάν έχετε την τάση να τρώτε το κρέας στα κάρβουνα, φροντίστε να το συνδυάσετε με τα πράσινα λαχανικά, όπως είναι τα φρέσκα φασολάκια, ώστε να μειώσετε τον κίνδυνό σας.

Γονιμότητα

Για τις γυναίκες που βρίσκονται στην αναπαραγωγική ηλικία, η κατανάλωση περισσότερου σιδήρου από φυτικές πηγές, όπως είναι το σπανάκι, τα φασόλια και τα πράσινα φασολάκια φαίνεται πως προωθεί τη γονιμότητα, σύμφωνα με την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ. Η επαρκής πρόσληψη φυλλικού οξέος είναι επίσης απαραίτητη για τις έγκυες γυναίκες, προκειμένου να προστατεύσουν το έμβρυο από τις αναπτυξιακές ανωμαλίες του κεντρικού νευρικού σωλήνα. Ένα φλιτζάνι πράσινα φασόλια περιέχει περίπου το 10% των ημερήσιων αναγκών φυλλικού οξέος και το 6% του σιδήρου.

Αποτρέπουν την κατάθλιψη

Η κάλυψη των καθημερινών αναγκών σε φυλλικό οξύ μπορεί επίσης να βοηθήσει σε ό,τι αφορά την κατάθλιψη. Η επαρκής κατανάλωση φυλλικού οξέος μπορεί να αποτρέψει την περίσσεια της ομοκυστεΐνης στο σώμα, η οποία εμποδίζει το αίμα και τα άλλα θρεπτικά συστατικά να φτάσουν στον εγκέφαλο. Η περίσσεια ομοκυστεΐνης μπορεί να επηρεάσει την παραγωγή των ορμονών που κάνουν τον οργανισμό μας να αισθάνεται καλά, όπως η σεροτονίνη, η ντοπαμίνη, η νορεπινεφρίνη, που ρυθμίζουν τη διάθεση, τον ύπνο, ακόμα και την όρεξη.

Υγιή οστά

Η χαμηλή πρόσληψη βιταμίνης Κ έχει συσχετιστεί με αυξημένο κίνδυνο για κάταγμα οστού. Η επαρκής κατανάλωση βιταμίνης Κ βελτιώνει την υγεία των οστών, ενεργώντας ως τροποποιητής πρωτεϊνών στον πυρήνα (μήτρα) των οστών, βελτιώνει την απορρόφηση του ασβεστίου και μειώνει την ουρική έκκριση ασβεστίου. Ένα φλιτζάνι πράσινα φασόλια παρέχει 14,4 μικρογραμμάρια βιταμίνης Κ (σχεδόν το 20% των ημερήσιων αναγκών), καθώς και 4% ασβεστίου.

Πηγή:https://medinova.gr/poia-einai-ta-ofeli-tis-ygeias-apo-ta-prasina-fasolakia/

Τσαουλιά, μπαρμπούνια, χάντρες και αμπελοφάσουλα, σε πρωτότυπους συνδυασμούς, πρωταγωνιστούν στο καλοκαιρινό τραπέζι.

Φρεσκοκομμένα και δροσερά, τα φασολάκια είναι τώρα στα καλύτερά τους. Οι νότιες περιοχές της χώρας έχουν πρώιμη παραγωγή, που ξεκινά στα μέσα του Μαΐου και μέχρι τον Οκτώβριο δίνουν καρπό οι περισσότερες ποικιλίες σε όλη την Ελλάδα. Από τις τρεις πιο δημοφιλείς ποικιλίες νωπών φασολιών, πρώτα βγαίνουν στους πάγκους τα μπαρμπούνια, ύστερα τα τσαουλιά και τελευταία εμφανίζονται, συνήθως τον Ιούλιο, τα αμπελοφάσουλα. Στις λαϊκές αγορές των παραγωγών μπορείτε να αναζητήσετε και πιο ιδιαίτερες ποικιλίες, όπως είναι τα άσπρα βουτυράτα, τα κίτρινα καναρίνια της Δυτικής Ελλάδας και τα γνωστά φασόλια Καρατζόβας από την Αριδαία.

Αν και τώρα πια με την καλλιέργεια σε θερμοκήπια βλέπουμε φασολάκια στην αγορά σχεδόν όλο το χρόνο, καλύτερα να κάνουμε υπομονή και να προτιμάμε τα υπαίθρια στην εποχή τους. Ακόμη, επειδή τα φασολάκια επιβαρύνονται με ψεκασμούς, όταν επιλέγουμε συμβατικής καλλιέργειας, φροντίζουμε να τα πλένουμε πολύ καλά με άφθονο νερό. Υπάρχουν φυσικά και τα βιολογικά, που είναι ιδιαίτερα νόστιμα, αρωματικά και απαλλαγμένα από χημικά. Η διαφορά στην τιμή των συμβατικών και των βιολογικών είναι ελάχιστη.

Οι ελληνικές ποικιλίες και τα χαρακτηριστικά τους

Πώς τα διαλέγουμε;

Καθάρισμα και συντήρηση;

Τσαουλιά

Πρόκειται για τον βασιλιά των χλωρών φασολιών. Είναι τα πράσινα, στρογγυλά φασολάκια που μοιάζουν με λεπτά δάχτυλα και έχουν στρογγυλεμένες άκρες. Μπορούν να φτάσουν σε μήκος και τα 25 εκ. Η γεύση τους είναι απαλή και ελαφριά. Δεν αντέχουν τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες, γι’ αυτόν το λόγο λιγοστεύουν στις αγορές όσο αυξάνεται η ζέστη και δίνουν τη θέση τους στα πιο δυνατά και ανθεκτικά αμπελοφάσουλα. Τα τσαουλιά, από τη στιγμή που έχουν κοπεί, έχουν διάρκεια ζωής μία εβδομάδα.

Ταιριάζουν πολύ με κρέας, κυρίως με μοσχαράκι, επειδή είναι ανάλαφρα και αρωματικά. Η ντομάτα όπως επίσης και οι λεμονάτες σάλτσες με άνηθο τα απογειώνουν. Γιαούρτι, κατίκι και ανθότυρο συνοδεύουν τα φασολάκια, δίνοντάς τους ακόμη μεγαλύτερη φρεσκάδα. Λίγο πριν από το σερβίρισμα μπορούμε να τους προσθέσουμε φρέσκο κρεμμυδάκι.

Μπαρμπούνια:

Είναι μια μεγάλη κατηγορία που περιλαμβάνει κοκκινωπά και πράσινα φασόλια. Και τα δύο έχουν πολύ δυνατή γεύση, που μοιάζει με εκείνη των οσπρίων. Είναι πλακέ, πεπλατυσμένα και στις άκρες, και φτάνουν σε μήκος τα 15 εκ. Τα πράσινα μαγειρεύονται ολόκληρα. Από τα κοκκινωπά, τιγρέ (που ανήκουν στην υποποικιλία Borlotto) χρειάζεται να αφαιρέ­σουμε τον σκληρό φλοιό και να κρατή­σουμε τα σπέρ­ματα που βρί­σκο­νται στο εσωτερικό. Τα σπέρματα είναι οι χάντρες, δηλαδή αυτά που έχουν κόκκινες ρίγες· τις καταναλώνουμε τόσο νωπές όσο και ξερές. Με το μαγείρεμα αλλάζουν χρώμα και γίνονται πολύ σκούρες, σχεδόν καφετιές.

Ταιριάζουν καλύτερα με λαχανικά και λευκά τυριά και λιγότερο με κρέας, επειδή η γεύση τους είναι πολύ δυνατή και η αυξημένη ποσότητα πρωτεΐνης θα βαρύνει γευστικά το αποτέλεσμα. Ακόμη, τους πάνε οι κόκκινες ντοματένιες σάλτσες, ο δυόσμος, ο βασιλικός και ο φρέσκος κόλιανδρος. Λευκά τυριά, όπως μια βαρελίσια φέτα ή ένα γεμάτο κατσικίσιο, κάνουν πολύ νόστιμες κόντρες με τη γήινη γεύση τους. Από μπαχαρικά, προτείνουμε τα γλυκά πιπέρια, όπως η πάπρικα.

Αμπελοφάσουλα:

Είναι τα πολύ λεπτά, σκουροπράσινα και μακριά φοσολάκια. Εχουν γεύση λιγότερο γλυκιά από τα άλλα δύο είδη. Από αυτά προκύπτουν τα μαυρομάτικα. Τα πρώιμα βγαίνουν στα μέσα Ιουνίου και τα όψιμα τα βρίσκουμε μέχρι και τέλος Οκτώβρη. Ποικίλλουν σε μέγεθος, από 10 εκ. μέχρι και 60 εκ. Το συνηθισμένο μήκος τους είναι περίπου 20 εκ. Τα πολύ μακριά αμπελοφάσουλα που τα τελευταία χρόνια τα βρίσκουμε στην αγορά ανήκουν σε ένα άλλο είδος, το οποίο ευδοκιμεί σε ακόμη πιο υψηλές θερμοκρασίες και καλλιεργείται ακριβώς για το μεγάλο μήκος των λοβών του. Δεν στερείται νοστιμιάς, αν και αρκετές φορές έχει πιο τραχιά επιφάνεια από τα μικρότερα σε μήκος.

Ταιριάζουν πολύ με όξινες σάλτσες, όπως τα δροσερά λαδολέμονα, το λευκό ξίδι και οι βινεγκρέτ εσπεριδοειδών ή απλώς με εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο και μια φρέσκια τριμμένη ντομάτα. Στις σαλάτες με αμπελο­φάσουλα μπορούμε να πασπα­λίσουμε καβουρδισμέ­νο σουσάμι, ενώ ταιριαστά είναι και τα λεμονάτα μπαχαρικά, όπως το τζίντζερ σε σκόνη ή το σουμάκ και το λευκό πιπέρι.

Πηγή: https://www.kathimerini.gr/k/gastronomos/917733/kalokairina-fasolakia/

Στην αγορά υπάρχουν και τα φρέσκα κίτρινα φασολάκια, Το γαλλικό φασόλι “Titania” (Phaseolus vulgaris) είναι μια πρώιμη, κίτρινη ποικιλία

Θα βρούμε και μπαρμπουνοφάσουλα που έχουν μέσα τις χάντρες που είναι πολύ νόστιμα φασόλια.

Eίναι μεν φρέσκα αλλά μοιάζουν με τα ξερά.

Τρώγονται μόνο οι σπόροι τους, που είναι σαρκώδεις και πολύ νόστιμοι.

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΛΑΔΕΡΑ ΦΑΣΟΛΑΚΙΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΦΑΣΟΛΑΚΙΑ ΜΕ ΑΥΓΑ ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Τσουρέκι παραδοσιακό, οι δικές μου συμβουλές

ΘΕΜΑ ΤΣΟΥΡΕΚΙ

Θα σας γράψω την άποψη μου για τα τσουρέκια μιας και είμαι 25 χρόνια στον επαγγελματικό χώρο και ζυμώνω πλάθω και πλέκω τσουρέκια πολλά χρόνια.
Ρωτάτε για συνταγές, οικονομικές, γρήγορες, εύκολες, χωρίς ζύμωμα, με ζαχαρούχο κλπ…
Για μένα η συνταγή η παραδοσιακή είναι μία για το τσουρέκι, με το καλό και ακριβό φρέσκο βούτυρο, με το καλό δυνατό αλεύρι ειδικό για τσουρέκι, με την μαγιά που πιάνουμε και αφήνουμε να διπλασιαστεί, με το καλό ζύμωμα. Την ζέστη στον χώρο μας που έχουμε το ζυμάρι να ανεβεί, την πλεξούδα μας που την κάνουμε χαλαρή και δεν την σφίγγουμε ώστε να μην σκάσουν τα τσουρέκια στο ψήσιμο. Δεν τα στριμώχνουμε στο ταψί αλλά τα ψήνουμε ένα ένα.

Να μοσχομυρίσει στο ψήσιμο, να γεμίσει η γειτονιά αρώματα!

Όχι πολύ μαλακιά η ζύμη μας γιατί θα μας απλώσουν. Η ζάχαρη να έχει λιώσει πολύ καλά γιατί  ίσως απλώσουν επίσης.

Καλό ζύμωμα μέχρι να σταματήσει να κολλάει η ζύμη στα τοιχώματα, της λεκάνης ή του μίξερ.

Δεν προσθέτουμε αλεύρι από την αρχή παραπάνω απ ότι γράφει στην συνταγή γιατί θέλει λίγη ώρα να απορροφηθούν τα υγρά υλικά.

Αν σχηματιστεί η ζύμη και συνεχίζει να κολλάει βάζουμε λίγο αλεύρι και ζυμώνουμε.

Όχι πολύ ζεστά υλικά και κάψουμε την μαγιά και δεν φουσκώσουν καθόλου.

Η πολύ σφιχτή ζύμη θα μας σκληρύνει το τσουρέκι και θα σκάσει στο ψήσιμο.

Όχι πολύ φούσκωμα έξω γιατί θα έχουμε αντίθετα αποτελέσματα και θα ξεφουσκώσει το τσουρέκι στο φούρνο.

Όχι πολύ ψήσιμο και όχι μεγάλη θερμοκρασία το πολύ 150 βαθμούς για 35 με 45 λεπτά ανάλογα το μέγεθος.

Δεν ανοίγουμε την πόρτα του φούρνου ενδιάμεσα μόνο 5 λεπτά πριν τελειώσει ο χρόνος ψησίματος για να το δούμε αν θέλει παραπάνω ψήσιμο ή όχι.

Δεν το τρυπάμε με ξυλάκια ή μαχαίρι να δούμε αν ψήθηκε, ζημιά θα κάνουμε, δεν είναι κέικ αλλά ζύμη μαγιάς.

Μπορούμε  επίσης να τα βάλουμε πλεγμένα ωμά  στην κατάψυξη. ‘Οταν θελήσουμε τα βγάζουμε έξω από το βράδυ να ξεπαγώσουν ως το πρωί  και τα αφήνουμε σε ζεστό  μέρος να φουσκώσουν.  

Πως δημιουργούνται οι ίνες ή οι κλωστές που λέμε στο τσουρέκι;

Αν ζυμώσετε μία ζύμη τσουρεκιού και την μισή την ψήσετε στρόγγυλη σαν βασιλόπιτα και την υπόλοιπη την πλέξετε ποιο από τα δύο θα έχει ίνες;

Φυσικά το πλεγμένο. Γιατί;

Γιατί κάνουμε μπαστούνια τα οποία τα ανοίγουμε σε μακριά κορδόνια και φυσικά η ζύμη φουσκώνει και ψήνεται σε αυτό το σχήμα με τα μακρόστενα κορδόνια οπότε λογικά θα είναι γεμάτη μακρόστενες ίνες.

Την ίδια ζύμη αν την πλάσουμε και ψήσουμε σε μπάλα σαν βασιλόπιτα λογικό είναι να βγει πιο ψωμένια και όχι με πολλές κλωστές.

Εύκολο δεν είναι το καλό τσουρέκι να γίνει και να πετύχει. Πέρα απ όλα αυτά θέλει υπομονή, μεράκι, αγάπη και μετά απόλαυση και καμάρι για το υπέροχο αποτέλεσμα!

Κάτω θα βρείτε τα link από όλες τις συνταγές τσουρεκιών μου.

Συνταγή για το ωραιότερο Τσουρέκι Πασχαλινό που φτιάξατε ποτέ ΕΔΩ

Συνταγή για Γεμιστό Τσουρέκι Σιροπιασμένο ΕΔΩ

Η Συνταγή για το Τσουρέκι μου εδώ…

ΤΟ ΠΛΕΞΙΜΟ ΤΟ ΒΛΕΠΕΤΕ ΕΔΩ

Συνταγή για Τσουρέκι σοκολάτα σε φόρμα του κέικ ΕΔΩ

Συνταγή για Τσουρέκι Σούπερ Σοκολάτα ΕΔΩ

Διαβάστε για το Έθιμο και την Παράδοση του Πασχαλινού Τσουρεκιού ΕΔΩ

Μπορεί στην Ελλάδα γευστικά το Πάσχα να είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το τσουρέκι, τα κουλουράκια, τη μαγειρίτσα, το αρνί και το κατσίκι, ωστόσο άλλες χώρες, έχουν τις δικές τους γευστικές προτιμήσεις αυτή την περίοδο και φτιάχνουν ξεχωριστά πασχαλινά φαγητά.

Pashka, Ρωσία

Από το Πασχαλινό τραπέζι των Ορθόδοξων της Ανατολικής Ευρώπης, όπως των Ρώσων, των Ουκρανών, των Λετονών και των Λιθουανών, δε λείπει ποτέ το Pascha (ή Pashka) το τυρένιο γλυκό σε σχήμα κώνου, που απλώνεται πάνω στο, επίσης παραδοσιακό, Kulich (τη δική τους εκδοχή του τσουρεκιού).

Το Pascha είναι το αναστάσιμο γλύκισμα (αφού έχει προηγηθεί η νηστεία της Σαρακοστής), που ετοιμάζεται τη Μεγάλη Εβδομάδα. Το Μεγάλο Σάββατο κάθε οικογένεια πηγαίνει το Pashka και το Kulich της στην εκκλησία για να ευλογηθούν.

Το Pascha παραδοσιακά φτιάχνεται με tvorog, του οποίου το λευκό χρώμα συμβολίζει την αγνότητα του Χριστού. Γίνεται μέσα σε ξύλινη φόρμα σε σχήμα πυραμίδας με κομμένη την κορυφή –που συμβολίζει την Εκκλησία. Διακοσμείται με θρησκευτικά σύμβολα όπως ο σταυρός, ή τα γράμματα του Κυριλλικού αλφαβήτου. Χ και Β (αρχικά γράμματα του Χριστός Ανέστη στα Ρωσικά) από το “Christos Voskres”, το οποίο σημαίνει «Ο Χριστός αναστήθηκε».

Το Kulich,

είναι ένα ρώσικο τσουρέκι σε σχήμα πυραμίδας στην αυθεντική του εκτέλεση περίτεχνα φτιαγμένο ώστε να μαρτυρά την καταγωγή. Παραδοσιακά ετοιμάζεται τη Μεγάλη Εβδομάδα, αγιάζεται στην εκκλησία την ημέρα του Πάσχα όπου και σερβίρεται στο τραπέζι. Η Βουλγαρία, η Γεωργία και η Ρωσία είναι μερικές μόνο από τις χώρες που θα δείτε να ψήνουν ένα Kulich το Πάσχα. Το kulich είναι κέικ το οποίο ψήνεται σε ψηλό φορμάκι και στολίζεται με λευκό γλάσο και πολύχρωμα λουλούδια ή άλλα στολίδια. Πολλοί συνηθίζουν να πηγαίνουν το κέικ αυτό σε παπά για να τους το ευλογήσει πριν την πασχαλινή λειτουργία.

Πασχαλινά Εδέσματα ανά τον κόσμο

Colomba di Pasqua, Ιταλία

 το ιταλικό πασχαλινό τραπέζι υπάρχει πάντα το ιταλικό πασχαλινό τσουρέκι (La Colomba Pasquale). Ανάγεται στις αρχές του 1900 και στο νομό της Lombardia.

Στο ζαχαροπλαστείο Motta για πρώτη φορά έφτιαξαν ένα τσουρέκι που είχε σχήμα περιστεριού (Colomba).

Αυτό συμβολίζει την ειρήνη σε όλον τον κόσμο και την ευχή για ένα καλύτερο μέλλον.

Mona de Pascua, Ισπανία

Την Κυριακή του Πάσχα, στην Ισπανία, κυρίως στην περιοχή της Καταλονίας, της Αραγονίας και της Βαλένθιας, οι νονοί, μετά την λειτουργία, προσφέρουν στα βαφτιστήρια τους τη “Mona” (λέξη που προέρχεται από τα αραβικά). Είναι, κατά κανόνα, ένα παραδοσιακό γλυκό, ένα είδος γλυκού ψωμιού (αλεύρι, μαγιά, γάλα, αυγό, βούτυρο, ζάχαρη) σαν το δικό μας τσουρέκι το οποίο διακοσμείται με αυγό ή αυγά βραστά, άλλοτε βαμμένα, άλλοτε σοκολατένια. Άλλη εκδοχή μπορεί να είναι μία τούρτα που τη στολίζουν με ‘φιγούρες’ που αρέσουν στα παιδιά και συνοδεύεται με ένα σοκολατένιο αυγό.

Το αυγό της “Mona” κατά το έθιμο το «τσουγκρίζουν» στο μέτωπο ενός άλλου φιλικού ατόμουΤο αυγό δηλώνει, στην χριστιανική θρησκεία, το τέλος της νηστείας και την Ανάσταση.

Hornazo, Ισπανία

Το Hornazo είναι μια ισπανική κρεατόπιτα που συναντάται κυρίως στις επαρχίες Salamanca και Ávila της Ισπανίας και φτιάχνεται με αλεύρι, μαγιά και στη γέμισή της έχει χοιρινό, πικάντικο λουκάνικο chorizo και βρασμένα, σφιχτά αβγά.

Rosquillas, Ισπανία

Παραδοσιακοί τηγανητοί λουκουμάδες για την ημέρα του Πάσχα στην Ισπανία.

Hot cross buns, Ηνωμένο Βασίλειο

Μικρό τσουρεκάκι με σταφίδες κι έναν σταυρό σχηματισμένο στην κορυφή του, το hot cross bun τρώγεται παραδοσιακά τη Μεγάλη Παρασκευή στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιρλανδία, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, την Καραϊβική, τη Νότια Αφρική, την Ινδία και τον Καναδά.

Τorta pascualina, Αργεντινή

Pascua είναι Ισπανικά για το Πάσχα, οπότε Tarta Pascualina σημαίνει «Πάσχα ξινό». Η αλμυρά πίτα είναι γεμάτη με ρικότα, βραστά αυγά, σπανάκι, αγκινάρες, και το μαϊντανό. Δεδομένου ότι είναι νηστίσιμα, είναι ένα κοινό πιάτο κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, και τα πολλά αυγά χρησιμοποιούνται για να συμβολίζει την ανάσταση του Ιησού Χριστού.

Pinca, Ανατολική Ευρώπη

Τo pinca είναι ένα γλυκό ψωμί με ένα σταυρό στη μέση, το οποίο τρώνε συνήθως στη Σλοβενία και την Κροατία για να γιορτάσουν το τέλος της σαρακοστής. Πολύ πιθανό είναι να το συναντήσετε και σε κάποιες περιοχές της Ιταλίας.

Capirotada, Μεξικό

Παραδοσιακό μεξικάνικο φαγητό που τρώγεται συνήθως την περίοδο της Σαρακοστής. Είναι ένα από τα πιάτα που σερβίρεται τη Μεγάλη Παρασκευή.

Μια πουτίγκα ψωμιού με γέμιση με σταφίδες, κανέλα, γαρίφαλο, και τυρί, ενώ λέγεται πως τα συστατικά του αποτελούν ένα είδος υπενθύμισης των παθών του Χριστού. τα γαρίφαλα συμβολίζουν τα καρφιά στο σταυρό, τα στικ κανέλας τον σταυρό και το ψωμί το σώμα του Ιησού.

Σούπα chervil, Kerbelsuppe Γερμανία

Η Μεγάλη Πέμπτη στη Γερμανία έχει και μια άλλη ονομασία: Gründonnerstag ή αλλιώς “Green Thursday” και τότε είναι που οι Γερμανοί φτιάχνουν πράσινα φαγητά. Στο πλαίσιο αυτής της παράδοσης συναντάμε και την πράσινη σούπα chervil, η οποία είναι πολύ δημοφιλής. Μία Σούπα με πράσινα βότανα και μυρωδικά, κυριαρχεί το φρέσκο κρεμμυδάκι, ο άνηθος και ο μαιντανός.

Αρνίσιο μπούτι, Γαλλία

Οι Γάλλοι έχουν μια ιδιαίτερη συνταγή του Πάσχα για τομπούτι του αρνιού. Είναι γνωστή ως «le Gigot d’agneau Pascal.» Αν και το όνομα μπορεί να φαίνεται περίπλοκο, η συνταγή είναι πραγματικά αρκετά απλή. Το κρέας (αρνί είναι γνωστή ως θυσίας των ζώων) είναι καρυκευμένο με σκόρδο και βότανα όπως το δενδρολίβανο, και στη συνέχεια καβουρδίζονται.

Mämmi, Φινλανδία

Όσοι κάνουν Mämmi για το Πάσχα πρέπει να ξεκινήσετε αρκετές ημέρες την προετοιμασία πριν το Πάσχα. Πρέπει να αποθηκευθεί διατηρημένο με απλή ψύξη για τρεις έως τέσσερις ημέρες προτού σερβιριστεί . Το παραδοσιακό γλυκό γίνεται από το νερό, μελάσσα, ζυμωμένο σίκαλη, αλεύρι σίκαλης. Στη Σεβίλλης προσθέτουν ξύσμα πορτοκαλιού για το καρύκευμα. Συνήθως τρώγεται με κρύο γάλα ή κρέμα γάλακτος.

Λευκό Μπόρς, Πολωνία

Λευκό μπορς, που αναφέρεται επίσης ως Zurek, δεν γίνεται αποκλειστικά και μόνο το Πάσχα, αλλά είναι κοινό κατά τη διάρκεια των διακοπών. Κατασκευασμένο από ξινισμένο αλεύρι σίκαλης, λουκάνικο, και βραστά αυγά. Μία σούπα που είναι πλούσια και θρεπτική.

Fanesca, Ισημερινός

Fanesca είναι μία πλούσια σούπα που αποτελείται από μια ποικιλία λαχανικών και φασόλια καθώς και bacalao, ξηρό παστό μπακαλιάρο. Τα ακριβή συστατικά διαφέρουν από νοικοκυριό σε νοικοκυριό. Κοινά περιλαμβάνουν φάβα, σκουός,  καλαμπόκι,  ρύζι,  σκόρδο,  κρεμμύδια, μπιζέλια, και  γάλα.

Ψημένο ζαμπόν με ανανά, Αμερική

Πασχαλινό κρέας με γλυκιά κρούστα από μέλι και μαύρη ζάχαρη, φρούτα ή φέτες ανανά. Γιορτινό πιάτο Αμερικής ειδικά το Πάσχα.

Paçoca de amendoim, Βραζιλία

Γλυκό και αλμυρό μαζί, με σιμιγδάλι φτιαγμένο και φυστίκια. Ελαφρώς καραμελωμένο, ένα παραδοσιακό γλυκό Βραζιλίας.

Πολωνία, Babka wielkanocna

Παρά το γεγονός ότι το Babka έχει γίνει ένα από τα αγαπημένα επιδόρπια όλο το χρόνο σε πολλές χώρες, το σπογγώδες κέικ με μαγιά παραδοσιακά σερβίρεται την Κυριακή του Πάσχα στην Πολωνία για πολλά χρόνια. Συνήθως, οι Babka είναι στρογγυλά και καλύπτονται με ένα γλυκό γλάσο.

Simnel Cake, Aγγλία

Χρονολογείται από αιώνες. Το κέικ simnel είναι ένα κέικ φρούτων που αρχικά τρώγεται την Κυριακή της Σαρακοστής σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Το κέικ ολοκληρώνεται με ένα στρώμα αμυγδαλόπαστας και 12 μπάλες αμυγδαλωτά, τα οποία αντιπροσωπεύουν τους 12 Αποστόλους.

Πηγή:http://www.kifisia-life.gr

Πηγή:https://www.clickatlife

Γερμανικό Πασχαλινό πιάτο

Γερμανικό πιάτο το Πάσχα. Άπαχο κρέας, ζαμπόν κατά προτίμηση ψημένο μέσα σε ζύμη ψωμιού.

Αυτά είναι τα κυριότερα Πασχαλινά Εδέσματα ανά τον κόσμο.

Καθαρά Δευτέρα, τραπέζι και εδέσματα

Η Καθαρά Δευτέρα είναι η πρώτη ημέρα της Μεγάλης Σαρακοστής και σηματοδοτεί την έναρξη της νηστείας που διαρκεί μέχρι το Μεγάλο Σάββατο. Από την ημέρα αυτή, προετοιμαζόμαστε, μετά την καλοφαγία και την καλοπέραση των Αποκριών, ώστε να καθαρίσει η ψυχή και το σώμα μας μέχρι το Πάσχα.

Σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας μάλιστα, την Καθαρά Δευτέρα, οι νοικοκυρές «καθαρίζουν» ό,τι απόμεινε από τα μη νηστίσιμα φαγητά της αποκριάς και βάφουν άσπρα τα πεζοδρόμια.

Τα νηστίσιμα φαγητά της Καθαράς Δευτέρας

Ακολουθούν και οι ανάλογες δικές μας συνταγές….

Το… τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας –συχνά υπαίθριο, καθώς οι περισσότεροι γιορτάζουν τα «Κούλουμα» στην εξοχή- περιλαμβάνει νηστίσιμα πιάτα και εδέσματα, για αποτοξίνωση από το πλούσιο φαγοπότι της Αποκριάς και φυσικά την παραδοσιακή λαγάνα, ένα είδος ψωμιού χωρίς προζύμι.
Το έθιμο της λαγάνας διατηρείται αναλλοίωτο ανά τους αιώνες και το τραγανό αυτό και σουσαμένιο ψωμί, συνηθίζεται να παρασκευάζεται με μεράκι από τους αρτοποιούς κάθε γειτονιάς.

Ταραμάς

Ο ταραμάς  φτιάχνεται από κόκκους από ερυθρό χαβιάρι (αυγά) που βγαίνει από τον μπακαλιάρο ή τον κυπρίνο και θεωρείται ένα από τα πιο εκλεκτά είδη αυγοτάραχου. Θα βρείτε δύο είδη ταραμά: τον λευκό, που θεωρείται και ποιοτικά ανώτερο- και αυτόν με το βαθύ ρόδινο χρώμα. Παραδοσιακές συνταγές με ταραμά είναι η ταραμοσαλάτα και οι ταραμοκεφτέδες.

Συνταγή για σπιτικό ταραμά θα βρείτε εδώ…

Χαλβάς

Ο χαλβάς και ιδίως η παραλλαγή που φτιάχνεται με ταχίνι και πωλείται σε μορφή παραλληλεπιπέδου, αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά σαρακοστιανά εδέσματα. Θα τον βρείτε στο εμπόριο σκέτο, με σοκολάτα ή με ξηρούς καρπούς.
Παρά τις θερμίδες του χαλβά, η διατροφική του αξία είναι υψηλή, ειδικά του σουσαμένιου, καθώς παρασκευάζεται από το παχυντικό μεν, ωφέλιμο δε, ταχίνι, που είναι πλούσιο σε φυτική πρωτεΐνη, ασβέστιο και φυτικές ίνες.

Χαλβάς σιμιγδαλένιος συνταγή εδώ….

Χαλβάς Φαρσάλων συνταγή εδώ….

Χαλβάς σιμιγδαλένιος με κακάο και πορτοκάλι

ΣΥΝΤΑΓΗ ΕΔΩ

Τουρσιά

Την Καθαρά Δευτέρα, συνηθίζονται πάρα πολύ και τα λαχανικά τουρσί (διατηρημένα δηλαδή για κάποιο χρονικό διάστημα σε αλάτι ή και ξίδι), που μπορεί να περιλαμβάνουν πιπεριές, βολβούς, λάχανο, αγκινάρες, αγγουράκια, καρότα, κουνουπίδι, κρεμμυδάκια κλπ.

Τουρσί, συνταγή εδώ….

Ελιές

Οι ελιές πρωταγωνιστούν στο τραπέζι της Σαρακοστής, σε διάφορα είδη, θρούμπες, μαύρες ή πράσινες, σε άλμη, ξίδι, ή λάδι κ.τ.λ. Αποτελούν σημαντικό στοιχείο της Μεσογειακής Διατροφής και είναι πηγή μονοακόρεστων λιπαρών οξέων. Δεν περιέχουν καθόλου χοληστερόλη. Επίσης, αποτελούν πλούσια πηγή αντιοξειδωτικών, όπως το σελήνιο και ο ψευδάργυρος. Έτσι βοηθάνε τον οργανισμό στη «μάχη» κατά των ελεύθερων ριζών.

Συνταγή για ελιές σπιτικές εδώ….

Λαγάνα
Το ψωμί με την ωραία τραγανή κρούστα, που παρασκευάζεται παραδοσιακά χωρίς προζύμι, δε λείπει ποτέ από το τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας. Ταιριάζει απόλυτα με όλες τις νηστίσιμες λιχουδιές που θα φτιάξετε.

Συνταγή για την καλύτερη λαγάνα εδώ….

Λαγάνα με πιπεριές και ελιές, συνταγή εδώ….

Θαλασσινά

Την Καθαρά Δευτέρα συνηθίζουμε να τρώμε νηστίσιμα θαλασσινά όπως οστρακοειδή (κυδώνια, γυαλιστερές κλπ.), αλλά και γαρίδες, καλαμάρια, σουπιές και χταπόδια.
Αποτελούν πλούσιες πηγές πρωτεΐνης, είναι χαμηλά σε λιπαρά και μπορείτε να τα φάτε σε διάφορες συνταγές, ωμά (τα όστρακα), είτε μαγειρεμένα.

Συνταγή για χταπόδι εδώ….

Σουπιές με σπανάκι συνταγή εδώ….

Συνταγή για καλαμαράκια με ρύζι εδώ….

Συνταγή για μύδια με σάλτσα και μακαρόνια εδώ…

Όσπρια

Όσπρια όπως οι φακές και τα φασόλια, αλλά και η φάβα, είναι ιδανικές επιλογές σε περιόδους νηστείας, αλλά και στο τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας. Την Καθαρά Δευτέρα μαγειρεύονται χωρίς λάδι και συχνά προστίθενται μέσα στην σαλάτα.
Είναι πλούσια σε πρωτεΐνη, σίδηρο και φυτικές ίνες και επίσης μειώνουν τη χοληστερίνη, «καθαρίζουν» το έντερο και την καρδιά.

Συνταγή για φακορυζοσαλάτα εδώ…

Σαλάτες

Σαλάτες διάφορες με ωμά λαχανικά, με βραστά λαχανικά, ψητά λαχανικά, πατάτες βραστές, μελιτζανοσαλάτα κλπ

Συνταγή για απλή μελιτζανοσαλάτα εδώ…

Φυσικά δεν λείπουν και τα αγαπημένα μας ντολμαδάκια γιαλαντζί

Συνταγή εδώ….

Καλά Κούλουμα και καλή Σαρακοστή σε όλους!

Διαβάστε και για το έθιμο της Κυρά Σαρακοστής εδώ….

«Ότι τσικνίζει, να…γυρίζει», αυτό είναι το μότο της ημέρας, η οποία απαιτεί κρέας, κρέας και ακόμα περισσότερο κρέας.

Γιατί γιορτάζουμε την Τσικνοπέμπτη; Τι το ιδιαίτερο έχει αυτή η μέρα τελικά;

1. Η Τσικνοπέμπτη είναι μια ετήσια ως γνωστόν τελετή, που η ιστορία της χάνεται στους αιώνες. Σήμερα, έχει καθιερωθεί ως η ημέρα που τρώμε κρέας.

2. Γιορτάζεται 11 ημέρες πριν την Καθαρά ∆ευτέρα, την Πέμπτη της 2ης εβδομάδας της Αποκριάς, γνωστή και ως Κρεατινή.

3. Οι άλλες εβδομάδες είναι η Προφωνή και η εβδομάδα της Τυροφάγου.

4. Το όνομά της (φυσικά) προέρχεται από τις λέξεις «τσίκνα», η μυρωδιά δηλαδή του καμένου ψημένου κρέατος και την ημέρα Πέμπτη.

5. Για τους Ελληνορθόδοξους προμηνύει την έναρξη της Σαρακοστής. Της σαρανταήμερης περιόδου νηστείας πριν από το Πάσχα.

6. Λέγεται, ότι επιλέχτηκε η Πέμπτη ως ημέρα κρεατοφαγίας, καθώς παραδοσιακά οι ημέρες νηστείας των Ελληνορθόδοξων είναι η Τετάρτη και η Παρασκευή.

7. Στη σημερινή εποχή, θεωρείται, ότι η Τσικνοπέμπτη είναι η «επίσημη» ημέρα έναρξης της αποκριάτικης περιόδου.

8. Η «Τσικνοπέφτη», όπως είναι επίσης γνωστή, ήταν η μέρα που ετοίμαζαν σε παλαιότερες εποχές, το «παστό». Έβραζαν δηλαδή το λίπος με λίγο νερό και το ράντιζαν ταυτόχρονα (με νερό), πριν το σουρώσουν.

9. Μια εβδομάδα πριν από την Τσικνοπέμπτη, ξεκινούσε η διαδικασία της σφαγής των γουρουνιών, τα λεγόμενα «χοιροσφάγια». Γι’ αυτό, η εβδομάδα αυτή ονομαζόταν και σφαγαριά. Κάθε οικογένεια έτρεφε για έναν ολόκληρο χρόνο από ένα γουρούνι, το οποίο κατέληγε …θύμα της αποκριάτικης κρεατοφαγίας.

10. Σε όλη την περιφέρεια της Πελοποννήσου, την Τσικνοπέμπτη σφάζουν χοιρινά από τα οποία φτιάχνουν διάφορα άλλα τρόφιμα, μεταξύ των οποίων πηχτή, τσιγαρίδες, λουκάνικα, γουρναλοιφή και παστό.

11. Στις Σέρρες πάλι, το έθιμο της Τσικνοπέμπτης επιβάλλει μεγάλες φωτιές, στις οποίες, αφού ψήσουν το κρέας, οι πιο τολμηροί πηδούν ανάμεσα από τις φλόγες. Τα «προξενιά» έρχονται στο τέλος, όπου κάποιος αναλαμβάνει να αναμείξει τα κάρβουνα με ένα ξύλο.

12. Λίγο πιο ψηλά, στην Κομοτηνή, πρωταγωνιστής είναι μία κότα, την οποία οι νοικοκυρές σχεδόν καίνε (καψαλίζουν στην ουσία) για να τη φάει η οικογένεια την Κυριακή της Αποκριάς. Η παράδοση μάλιστα αναφέρει, ότι την Τσικνοπέμπτη τα αρραβωνιασμένα ζευγάρια πρέπει να ανταλλάξουν φαγώσιμα δώρα. Ο άντρας πρέπει να στείλει τον «κούρκο», δηλαδή μία κότα και η γυναίκα μπακλαβά και μια κότα γεμιστή.

13. Στην Πάτρα από την άλλη, υπάρχει το έθιμο της Κουλούρας. Καθόλου παράδοξο για την ελληνική παράδοση και αυτό το συγκεκριμένο έθιμο έχει να κάνει με τον γάμο.

Η «ιστορία» αναφέρει, ότι η Γιαννούλα η Κουλουρού, θεωρούσε, ότι Ναύαρχος Ουίλσων ήταν τόσο τρελά ερωτευμένος μαζί της, που είχε σκοπό να την παντρευτεί. Έτσι, εκείνη ντύνεται νύφη και κατεβαίνει στο λιμάνι να τον υποδεχτεί με τη συνοδεία των συμπατριωτών της, οι οποίο διασκεδάζουν και χορεύουν.

14. Τα «Κορφιάτικα Πετεγολέτσια» ή αλλιώς «Κουτσομπολιά» ή «Πέτε Γόλια» είναι μία παράδοση της Τσικνοπέμπτης, που ανήκει στην παλιά πόλη της Κέρκυρας. Η πετεγολέτσα ή πετεγουλιό, σύμφωνα με τους ντόπιους, είναι η προσφιλής, σε πολλούς, συνήθεια του κουτσομπολιού.

Στην Κέρκυρα βέβαια, παραδοσιακά πραγματοποιείται με δόξα και καμάρι στην Πιάτσα της πόλης της Κέρκυρας, την Τσικνοπέμπτη το βράδυ. Στην ουσία, στήνεται κάτι σαν «θεατρικό», όπου οι ντόπιοι υποδύονται τους κουτσομπόληδες με σπαρταριστικές ιστορίες.

15. Στην Ιο, το βράδυ της Τσικνοπέμπτης μασκαράδες ζωσμένοι με κουδούνια προβάτων διασχίζουν τη Χώρα και επισκέπτονται σπίτια και καταστήματα, ενώ στον Πόρο, η παράδοση επιβάλλει στους νέους να κλέψουν ένα…μακαρόνι, το οποίο θα βάλουν κάτω από το μαξιλάρι τους για να δουν ποια θα παντρευτούν.

16. Το ίδιο έθιμο ισχύει και την Ήπειρο, αλλά οι νέοι βάζουν στο μαξιλάρι τις κορδέλες από το παραδοσιακό γαϊτανάκι, οι οποίες κόβονται στον τελευταίο (απογευματινό) χορό την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς.

17. Πιστοί στο γλέντι που θέλει η Τσικνοπέμπτη, οι κάτοικοι της Σκοπέλου δίνουν ραντεβού κάθε χρόνο στο Πεύκο, για να συνεχίσουν το γλέντι και το φαγοπότι όλοι μαζί.

18. Η Νάουσα φημίζεται για την αποκριάτικη παράδοσή της. Με πρωταγωνιστές τους «Γενίτσαρους» και τις «Μπούλες», η Τσικνοπέμπτη για της πόλη σημαίνει ραντεβού στην πλατεία Καρατάσου, με εκδηλώσεις από πολιτιστικούς συλλόγους.

19. Μία από τις πιο σύγχρονες παραδόσεις της Τσικνοπέμπτης είναι αυτή του Δήμου Θεσσαλονίκης. Τα τελευταία χρόνια, πηγαίνοντας κόντρα στις απαιτήσεις των κρεατοφαγικών καταχρήσεων, διοργανώνει «Ποδηλατικό Καρναβάλι».

20. Βέβαια, παρόμοιες γιορτές με την Τσικνοπέμπτη έχουν ακόμα οι Γερμανοί, την «Weiberfastnacht». Οι Γάλλοι, την «Mardi Gras» δηλαδή τη «Λιπαρή Τρίτη», η οποία ωστόσο αντιστοιχεί στην Ορθόδοξη Καθαρά Δευτέρα. Η «Mardi Gras» γιορτάζεται με ιδιαίτερη χλιδή και σε παλιές γαλλόφωνες περιοχές, όπως είναι η Νέα Ορλεάνη.

Σόφη Ζιώγου

Πηγή: [email protected]

Αμύγδαλα διατροφικά οφέλη και η ιστορία τους

Τα αμύγδαλα μπορούν να φαγωθούν ωμά ή ψημένα και αλατισμένα. Οι αρχαίοι Έλληνες, οι Χετταίοι, οι Ρωμαίοι και οι Ευρωπαίοι τον Μεσαίωνα τα χρησιμοποιούσαν και στην μαγειρική, κάτι που γίνεται ακόμα και σήμερα.

Επίσης καβουρντισμένα και τριμμένα, λιωμένα ή και ολόκληρα χρησιμοποιούνται και στη ζαχαροπλαστική.

Στην Ελλάδα γνωστά γλυκά που παρασκευάζονται με βάση τα αμύγδαλα είναι τα αμυγδαλωτά. Επίσης τα αμύγδαλα χρησιμοποιούνται ευρύτατα στη γέμιση σοκολάτας.

Τα αμύγδαλα περιέχουν 18% πρωτεΐνη.

Οι καρποί είναι από τις βασικές τροφές των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και των μεταγενέστερων λαών. Η ιστορία αναφέρει ότι οι ξηροί καρποί όχι μόνο ήταν γνωστοί από τους πανάρχαιους χρόνους, αλλά οι λαοί τους είχαν συσχετίσει με περίεργες και παράξενες δοξασίες.

Οι αρχαίοι Πέρσες για παράδειγμα, πίστευαν ότι τρώγοντας πέντε αμύγδαλα πριν την οινοποσία, προλάβαιναν την μέθη και τα δεινά αποτελέσματά της. 

Επίσης πίστευαν ότι τα αμύγδαλα απωθούσαν τις μάγισσες και ότι συνέβαλαν στο να αυξηθεί η ποσότητα γάλακτος στις θηλάζουσες μητέρες.

Η μη εξημερωμένη αμυγδαλιά εμφανίζεται σε ανασκαφές στην Ελλάδα από το 8.000 π.Χ. έως το 3.000 π.Χ. που γίνεται η εξημέρωση της. Η εξημερωμένη αμυγδαλιά ήταν ευρέως γνωστή στους Εβραίους από τον 16ο π.χ. αιώνα.

Όταν πέθανε ο Αιγύπτιος βασιλιάς Τουταγχαμών γύρω στο 1325 π.Χ. τα αμύγδαλα ήταν μία από τις τροφές που τοποθετήθηκαν στον περίφημο τάφο του για να τον τρέφουν στη μετά θάνατο ζωή του.

Στους Έλληνες και τους Πέρσες αναφέρεται σαφώς ως εδώδιμο από τον 6ο π.Χ. αιώνα. Από την Ελλάδα διαδόθηκε στην Ιταλία κατά τον 2ο π.Χ. αιώνα η δε Λατινική ονομασία του αμυγδάλου ήταν nux Graecum (= ελληνικό καρύδι. Πηγή: wikipaidia

Δεν είναι τυχαίο το ότι οι ξηροί καρποί θεωρούνται πολύτιμα προϊόντα της φύσης ακόμα και πριν χιλιάδες χρόνια, αφού αποτελούν μια πηγή ενέργειας, θρεπτικών συστατικών και στοιχείων που έχουν την ιδιότητα να προλαβαίνουν πολλές ασθένειες, από καρδιαγγειακά νοσήματα μέχρι καρκίνο. Λειτουργούν ευεργετικά στη λειτουργία της καρδιάς, βοηθούν στην αποφυγή καρδιαγγειακών επιπλοκών και εμφάνισης καρκίνου.

Επίσης είναι ωφέλιμη τροφή για τον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα.

Οι καρποί, όπως και ο σπόροι, είναι τα μελλοντικά φυτά και δέντρα, οπότε η φύση τα κάνει πλούσια σε θρεπτικά συστατικά. Οι ξηροί καρποί στη διατροφή μας, αποτελούν μια πολύ καλή πηγή πρωτεϊνών, ασβεστίου, φωσφόρου, ψευδαργύρου, υδατανθράκων, φυλλικού οξέος, βιταμινών Α και Ε, χαλκού, σεληνίου, αντιοξειδωτικών στοιχείων και ωμέγα 3 λιπαρών οξέων.

Η κατανάλωσή τους λοιπόν, μπορεί και πρέπει, ν’ αποτελεί κομμάτι ενός υγιεινού και ισορροπημένου διαιτολογίου.

Ο συνδυασμός των ξηρών καρπών με αποξηραμένα φρούτα αποτελεί ένα υγιεινό σνακ. Η συμμετοχή τους σε συνταγές μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής κάνουν τις γεύσεις πιο πλούσιες και εξωτικές.

Οι καρποί είναι βέβαια πηγές πολύτιμων διατροφικών στοιχείων αλλά ταυτόχρονα περιέχουν μεγάλες ποσότητες λιπαρών ουσιών, κυρίως πολυακόρεστων, με αποτέλεσμα να έχουν υψηλή θερμιδική αξία. Για παράδειγμα, 100γρ. ξηρών καρπών προσδίδουν από 350-500 θερμίδες. Το μυστικό όμως είναι η τακτική και με μέτρο κατανάλωσή τους όπως εξάλλου ισχύει και για όλα τα είδη διατροφής.

Οι ξηροί καρποί :

•  Παίζουν σπουδαίο ρόλο στην μείωση των καρδιακών και άλλων χρόνιων παθήσεων
•  Μειώνουν τα επίπεδα της χοληστερίνης
•  Περιέχουν φυτικές ίνες
•  Περιέχουν φυτικές στερόλες, που περιορίζουν την αρτηριοσκλήρυνση
•  Είναι σημαντική πηγή φυλλικού οξέως το οποίο έχει επιδείξει ότι μειώνει το ποσοστό των γενετικών ανωμαλιών όταν λαμβάνεται από τις εγκύους.

Το αμύγδαλο είναι ο βασιλιάς των καρπών και περιέχει 1/3 περισσότερη πρωτεΐνη από ένα αυγό ιδίου βάρους.

Είναι πλούσιο σε πρωτεΐνες, λιπαρά και βασικά μέταλλα όπως ο ψευδάργυρος, το μαγνήσιο, το κάλιο και ο σίδηρος, καθώς επίσης και σε ορισμένες βιταμίνες του συμπλέγματος Β.

Τα κουκουνάρια περιέχουν τα υψηλότερα επίπεδα πρωτεΐνης από όλους τους άλλους ξηρούς καρπούς και είναι ένα νοστιμότατο γαρνίρισμα σε χορτοφαγικές συνταγές και σαλάτες.

Τα φουντούκια έχουν τα λιγότερα λίπη από όλους τους ξηρούς καρπούς.

Τα φιστίκια Βραζιλίας είναι ιδιαίτερα πλούσια σε πρωτεΐνες και σίδηρο, αλλά πρέπει να τρώγονται με μέτρο, επειδή περιέχουν πολλές θερμίδες.

Τα καρύδια περιέχουν υψηλές ποσότητες ω-3 λιπαρών οξέων, τα οποία χαμηλώνουν την χοληστερίνη.

Τα φουντούκια είναι πλούσια σε βιταμίνη Ε, ασβέστιο, φώσφορο, κάλιο, σίδηρο και θειαμίνη.

Οι ωμοί και ανάλατοι ξηροί καρποί για μερικούς ανθρώπους μπορεί να είναι δύσπεπτοι, αλλά είναι προτιμότεροι.

Ιδιαίτερα για τα άτομα που παρουσιάζουν αρτηριακή υπέρταση, συστήνεται η κατανάλωσή τους στην ανάλατη μορφή.

Επειδή οι ξηροί καρποί έχουν μεγάλη περιεκτικότητα σε λίπη, μπορεί να ταγκίσουν πολύ εύκολα αν ξεφλουδιστούν, οπότε και γίνονται επικίνδυνοι για την υγεία.

Όποτε είναι δυνατόν, να αγοράζετε τους καρπούς με το περίβλημά τους, να τους αποθηκεύετε αξεφλούδιστους σε αεροστεγή βάζα μέσα στο ψυγείο και να τους καταναλώνετε γρήγορα.

Την επόμενη φορά λοιπόν που δεν θα αντισταθείτε σε μία χούφτα αμύγδαλα ή καρύδια, απολαύστε τα, αλλά καταναλώστε τα σε πολύ μικρές ποσότητες, ώστε να μην στερηθείτε ούτε την γεύση, αλλά ούτε και τις ευεργετικές τους ιδιότητες!

Πηγή:http://www.kosivas.gr/p3.html

Ανάλογα με την ποικιλία του δέντρου, τα σπέρματα είναι γλυκά ή πικρά.

Τα αμύγδαλα περιέχουν 25-40% αμυγδαλέλαιο, που χρησιμοποιείται στη φαρμακοποιία, την κοσμετολογία και στην αρωματοποιία. Σε πολλά κράτη τα αμύγδαλα χρησιμοποιούνται για την ίαση από νευρικές και διατροφικές ανωμαλίες καθώς και για την πρόληψη του καρκίνου. Σε ορισμένες χώρες η αμυγδαλιά-νάνος καλλιεργείται και ως διακοσμητικό φυτό.

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΦΑΝΟΥΡΟΠΙΤΑ ΜΕ ΑΜΥΓΔΑΛΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΣΚΟΡΔΑΛΙΑ ΨΩΜΙΟΎ ΜΕ ΑΜΥΓΔΑΛΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΚΟΛΟΚΥΘΟΠΙΤΑ ΓΛΥΚΙΑ ΜΕ ΑΜΥΓΔΑΛΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ ΚΑΝΕΛΑΣ ΜΕ ΑΜΥΓΔΑΛΟΣΚΟΝΗ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΠΕΤΑΛΑΚΙΑ ΜΕ ΑΜΥΓΔΑΛΟΣΚΟΝΗ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Μελομακάρονα Συμβουλές Ειρήνης

Μελομακάρονα αγαπημένα, ας μιλήσουμε λίγο για αυτά για να πετύχουν τέλεια!

Ποια είναι τα μυστικά τους?

Πρώτα απ όλα βράζουμε το σιρόπι μας όπως γράφουμε στην συνταγή μου  από το βράδυ για να κρυώσει και δέσει καλά.

Τα μελομακάρονα θα βουτηχτούν καυτά αμέσως από τον φούρνο λίγα λίγα στο κρύο σιρόπι, εγώ μετράω ως το 30 γιατί δεν τα θέλουμε πολύ σιροπιασμένα αλλά τραγανά απ έξω και ζουμερά μέσα.

Δεν τα αφήνουμε πολύ γιατί θα μουλιάσουν και θα σπάσουν μετά και δεν θα είναι καθόλου τραγανά.

Για το σιρόπι αν θέλουμε βάζουμε την γλυκόζη που έχω στην συνταγή. Κάνει πιο γυαλιστερό το γλυκό μας, δένει καλύτερα το σιρόπι και συντηρεί το γλυκό.

Μέλι στο σιρόπι προσθέτουμε μετά που θα τελειώσει το βράσιμο του, όσο καλύτερη η ποιότητα του τόσο πιο νόστιμα τα μελομακάρονα.

Αν θέλουμε έντονη γεύση χρησιμοποιούμε πευκόμελο αλλιώς θυμαρίσιο.

H Συνταγή εδώ:

Για την ζύμη τώρα

Ετοιμάζουμε όλα τα υλικά πριν ανακατέψουμε να τα έχουμε έτοιμα. Καλό είναι να γίνει γρήγορα η ζύμη για να μην ξεράσει το λάδι της.

Διαλύουμε την σόδα πάντα στα υγρά υλικά τα οποία τα ανακατεύουμε όλα μαζί για αρχή με το σύρμα (αυγοδάρτη). Όχι μίξερ.

Μετά το σιμιγδάλι το οποίο τα κάνει πιο τραγανά και πιο νόστιμα.

Το αλεύρι το ρίχνουμε σιγά σιγά αλλά δεν ζυμώνουμε όπως ζυμώνουμε μια απλή ζύμη. Ας πω πως διπλώνουμε λίγες φορές το πάνω κάτω και μόλις πιουν τα υγρά το αλεύρι σταματάμε.

Η συνταγή μου έχει μέσα και καρύδια σπασμένα που δίνουν ωραία γεύση. Αν δεν μας αρέσουν ή είμαστε αλλεργικοί δεν τα βάζουμε αλλά συμπληρώνουμε ελάχιστο αλεύρι στην θέση τους.

Η ζύμη μας πρέπει να είναι μαλακιά και πλάθοντας το μελομακάρονο να σχηματιστεί καλά. Αν είναι πολύ μαλακιά θα απλώσουν κατά το ψήσιμο.

Έχουμε ζεστάνει τον φούρνο μας και ετοιμάσει τις λαμαρίνες με το χαρτί ψησίματος.

Πλάθουμε γρήγορα όχι πολύ μεγάλα μελομακάρονα γιατί θα απλώσουν στο ψήσιμο.

Αν θέλουμε σχέδια να κάνουμε επάνω τα πατάμε σε μία σίτα ή σουρωτήρι ή στον τρίφτη λαχανικών.

Εγώ δεν τα πατάω  τα ψήνω έτσι.

Προτιμώ να τα ψήσω να πάρουν λίγο χρώμα παρά να μείνουν άψητα και μετά το σιρόπιασμα να σπάσουν και να διαλυθούν.

Καυτά είπαμε σε κρύο σιρόπι για 20 με 30 δευτερόλεπτα και μετά σε σουρωτήρι μέχρι να σιροπιάσουμε και τα υπόλοιπα με .

Αραδιάζουμε σε πιατέλα, ταψί, τάπερ, όπου θέλουμε. Μία σειρά μελομακάρονα, πασπαλίζουμε μέλι με το κουτάλι από πάνω και μπόλικα καρύδια.

Πριν τα σκεπάσουμε με σελοφάν η με καπάκι βεβαιωνόμαστε να έχουν κρυώσει πολύ καλά αλλιώς θα μαλακώσουν αμέσως.

Αν τα κρατήσετε αρκετές μέρες καλό είναι να τα αλλάζετε σε άλλο σκεύος για να ανεβούν τα κάτω επάνω και τα πάνω κάτω να έχουν όλα σιρόπι.

Κρατάμε λίγο σιρόπι αν δούμε μετά από μέρες ότι αρχίζουν και στεγνώνουν να τα πασπαλίσουμε λιγάκι με ένα κουτάλι ή λίγο μέλι ακόμη να ξαναγυαλίσουν.

Καλή επιτυχία!

Πηγή: Cook-Bake Irini Patiloudi

Η ελληνική ιστορία του μελομακάρονου

Αντίθετα με τον κουραμπιέ, ο οποίος κάνει σίγουρα πανβαλκανική καριέρα ως γλυκό, το μελομακάρονο μοιάζει, τουλάχιστον ετυμολογικά, να είναι πέρα για πέρα ελληνικό. Εκείνο που μπορεί να ξαφνιάσει σε ό,τι αφορά την καταγωγή του, είναι ο λόγος για τον οποίο ετοιμάζονταν οι… πρόγονοι του μελομακάρονου.

Αναφορές λοιπόν θέλουν το όνομα του χριστουγεννιάτικου γλυκού να έχει τις ρίζες του στο νεκρώσιμο δείπνο που ετοιμαζόταν κατά τον Μεσαίωνα. Η μακαρωνία, όπως αποκαλούνταν, υπήρξε το πιάτο που έτρωγαν όσοι παρίσταντο στην νεκρώσιμη ακολουθία.

Με τη σειρά του, το όνομα του πιάτου μακαρωνία, φαίνεται πως σχετίζεται με τις μακαρίες. Μικρά ψωμιά, πιθανότατα στο σχήμα του σημερινού μελομακάρονου, τα οποία μοιράζονταν κατά τη διάρκεια μιας κηδείας. Αδιευκρίνιστο πώς και γιατί, κάποια μακαρία (ψυχόπιτα) βούτηξε σε γλυκό μέλι και έτσι προέκυψε το μελομακάρονο.

Πηγή:https://www.real.gr/koinonia

δευτερόλεπτα περίπου

Ζύμες διάφορες γλυκές αλμυρές  τάρτας

Η ζύμη είναι μία εύπλαστη, μερικές φορές παχύρρευστη και άλλες ελαστική, πάστα κατασκευασμένη από οποιεσδήποτε καλλιέργειες δημητριακών, οσπρίων ή καστανιάς.

Η ζύμη συνήθως κατασκευάζεται με ανάμειξη αλεύρου με μικρή ποσότητα νερού και/ή άλλου υγρού.

Μερικές φορές περιλαμβάνει διογκωτικούς παράγοντες, είτε βιολογικούς (ζυμομύκητες) είτε χημικούς (μπέικιν πάουντερ), καθώς και άλλα συστατικά όπως διάφορα λίπη ή αρώματα.

Η διαδικασία παρασκευής και διαμόρφωσης της ζύμης αποτελεί πρόδρομο για την παρασκευή μιας ευρείας ποικιλίας τροφίμων, ιδιαίτερα ψωμιού και προϊόντων με βάση το ψωμί.

Περιλαμβάνει επίσης μπισκότα, κέικ, ζυμαρικά, πιτόψωμα (flatbreads), πίτσες, πίτες και άλλα παρόμοια αρτοσκευάσματα. 

Οι ζύμες παρασκευάζονται από μεγάλη ποικιλία αλεύρων, συνήθως από σιτάρι, αλλά και αλεύρια από αραβόσιτο, ρύζι, σίκαλη και άλλα δημητριακά, καθώς και από όσπρια, αμύγδαλα και άλλες καλλιέργειες που χρησιμοποιούνται σε όλο τον κόσμο. 

Τάρτες

Η τάρτα είναι αρτοποίημα που περιλαμβάνει μία βάση από ζύμη ζαχαροπλαστικής γεμισμένη με κρέμα που μπορεί να είναι κρέμα ζαχαροπλαστικής, κρέμα σοκολάτας, μαρέγκα, λεμόνι ή άλλος τύπος, και γαρνίρισμα με φρέσκα ή αποξηραμένα φρούτα, ξηρούς καρπούς ή φοντάν ζαχαροπλαστικής.

Αποτελεί δημοφιλέστατο κέρασμα, εναλλακτικά μπορεί να σερβιριστεί μία ποικιλία από ταρτάκια, δηλαδή μινιατούρες τάρτας. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία από συνταγές για γλυκές και αλμυρές τάρτες.

Η καλή παρασκευή τάρτας διευκολύνεται από ειδικά σκεύη και εξοπλισμό μαγειρικής που προορίζονται ειδικά για αυτόν τον σκοπό.

Η φόρμα της τάρτας μπορεί να είναι στρογγυλή ή ορθογώνια, η βάση της καλύτερα να είναι αντικολλητική με αποσπώμενη βάση.

Ιστορία

Η λέξη τάρτα προέρχεται από τη γαλλική λέξη tarte που σημαίνει τάρτα ή πίτα,

η διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι στην πίτα η γέμιση καλύπτεται με φύλλο ζύμης, ενώ η τάρτα παραμένει ανοικτή.

Περαιτέρω διαφορές σχετίζονται με τα είδη και εξοπλισμό μαγειρικής που χρησιμοποιούνται.

Για την προέλευση της τάρτας υπάρχουν διάφορες θεωρίες.

Είναι εν μέρει γαστρονομική παράδοση στην οποία το φαγητό παρασκευάζεται από στρώσεις διαφορετικού τύπου, αφετέρου το ψήσιμο πιτών και ταρτών είναι μεσαιωνική συνήθεια που συνοδεύεται από τεχνογνωσία και έθιμα.

Η ειδική ζύμη ζαχαροπλαστικής για τάρτες πρωτοπαρουσιάστηκε το 1550, περίπου 200 χρόνια μετά από τις ζύμες πίτας. Εκείνη τη χρονική περίοδο η τάρτα ήταν προνόμιο της τάξης των ευγενών, ενώ οι πίτες ήταν συστατικά της κουζίνας των κοινών θνητών.

Στις αρχές του μεσαίωνα οι τάρτες ήταν γεμισμένες με κρεατικά, αργότερα όμως υπερίσχυσαν γαστρονομικά οι γλυκές τάρτες με γέμιση κρέμας και γαρνίρισμα φρούτων.

Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CF%81%CF%84%CE

Ζύμες για τάρτες

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΤΆΡΤΑ ΜΗΛΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΤΑΡΤΑ ΜΕ ΔΑΜΑΣΚΗΝΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΠΑΣΤΑ ΦΛΩΡΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΑΛΜΥΡΗ ΤΑΡΤΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΑΛΕΤΕ ΟΤΙ ΑΛΜΥΡΗ ΓΕΜΙΣΗ ΘΕΛΕΤΕ

Βασιλόπιτα, φλουρί, ιστορία και παράδοση

Η Βασιλόπιτα κατά το ελληνικό έθιμο κόβεται σε οικογενειακή συγκέντρωση αμέσως με τον ερχομό του νέου έτους κυρίως μετά από φαγοπότι όπου και ακολουθεί χαρτοπαιξία «για το καλό του καινούργιου χρόνου».

Το κόψιμο της Βασιλόπιτας γίνεται και τις άλλες μέρες του “Δωδεκαήμερου” των εορτών. Υπουργεία, γραφεία και σύλλογοι μπορεί να κόβουν βασιλόπιτες μέχρι και το μήνα Φεβρουάριο.

Κατά την ορθόδοξη παράδοση,

η ιστορία της βασιλόπιτας, είναι μια ιστορία που συνέβηκε πριν από 1500 χρόνια περίπου, στην πόλη Καισάρεια της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία.

Ο Μέγας Βασίλειος ήταν Επίσκοπος της Καισαρείας και ζούσε αρμονικά με τους συνανθρώπους του, με αγάπη, κατανόηση και αλληλοβοήθεια.

Κάποια μέρα όμως,

ένας αχόρταγος στρατηγός – τύραννος της περιοχής, ζήτησε να του δοθούν όλοι οι θησαυροί της πόλης της Καισαρείας, αλλιώς θα πολιορκούσε την πόλη για να την κατακτήσει και να τη λεηλατήσει.

Ο Μέγας Βασίλειος

ολόκληρη τη νύχτα προσευχόταν να σώσει ο Θεός την πόλη. Ξημέρωσε η νέα μέρα και ο στρατηγός αποφασισμένος με το στρατό του περικύκλωσε αμέσως την Καισάρεια. Μπήκε με την ακολουθία του και ζήτησε να δει τον Επίσκοπο, ο οποίος βρισκόταν στο ναό και προσευχόταν.

Με θράσος και θυμό ο αδίστακτος στρατηγός απαίτησε το χρυσάφι της πόλης καθώς και ότι άλλο πολύτιμο υπήρχε στην πόλη.

Ο Μέγας Βασίλειος

απάντησε ότι οι άνθρωποι της πόλης του δεν είχαν τίποτε άλλο πέρα από πείνα και φτώχεια, δεν είχαν να δώσουν τίποτε αξιόλογο στον άρπαγα στρατηγό. Ο στρατηγός με το που άκουσε αυτά τα λόγια θύμωσε ακόμα περισσότερο και άρχισε να απειλεί τον Μέγα Βασίλειο ότι θα τον εξορίσει πολύ μακριά από την πατρίδα του ή κι ακόμη ότι μπορεί να τον σκοτώσει.

Οι χριστιανοί της Καισαρείας

αγαπούσαν πολύ τον Δεσπότη τους και θέλησαν να τον βοηθήσουν. Μάζεψαν λοιπόν από τα σπίτια τους ότι χρυσαφικά είχαν και του τα πρόσφεραν, ώστε δίνοντάς τα στο σκληρό στρατηγό να σωθούν.

Στο μεταξύ ο ανυπόμονος στρατηγός κόντευε να σκάσει από το κακό του. Διέταξε αμέσως το στρατό του να επιτεθεί στο φτωχό λαό της πόλης.

Ο Δεσπότης, ο Μέγας Βασίλειος,

που ήθελε να προστατέψει την πόλη του προσευχήθηκε και μετά παρουσίασε στο στρατηγό ότι χρυσαφικά είχε μαζέψει μέσα σε ένα σεντούκι.

Τη στιγμή όμως που ο στρατηγός πήγε να ανοίξει το σεντούκι και να αρπάξει τους θησαυρούς, με το που ακούμπησε τα χέρια του πάνω στα χρυσαφικά έγινε το θαύμα!

Όλοι οι συγκεντρωμένοι είδαν μια λάμψη και αμέσως μετά έναν λαμπρό καβαλάρη να ορμάει με το στρατό του επάνω στον σκληρό στρατηγό και τους δικούς του.

Σε ελάχιστο χρόνο ο κακός στρατηγός και οι δικοί του αφανίστηκαν. Ο λαμπρός καβαλάρης ήταν ο Άγιος Μερκούριος και στρατιώτες του οι άγγελοι.

Έτσι σώθηκε η πόλη της Καισαρείας.

Τότε όμως, ο Δεσπότης της ο Μέγας Βασίλειος, βρέθηκε σε δύσκολη θέση! Θα έπρεπε να μοιράσει τα χρυσαφικά στους κατοίκους της πόλης και η μοιρασιά να είναι δίκαιη, δηλαδή να πάρει ο καθένας ότι ήταν δικό του.

Αυτό ήταν πολύ δύσκολο.

Προσευχήθηκε λοιπόν ο Μέγας Βασίλειος και ο Θεός τον φώτισε τι να κάνει. Κάλεσε τους διακόνους και τους βοηθούς του και τους είπε να ζυμώσουν ψωμάκια, όπου μέσα στο καθένα ψωμάκι θα έβαζαν και λίγα χρυσαφικά. Όταν αυτά ετοιμάστηκαν, τα μοίρασε σαν ευλογία στους κατοίκους της πόλης της Καισαρείας.

Στην αρχή όλοι παραξενεύτηκαν, μα η έκπληξή τους ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν κάθε οικογένεια έκοβε το ψωμάκι αυτό κι έβρισκε μέσα τα χρυσαφικά της. Ήταν λοιπόν ένα ξεχωριστό ψωμάκι, η βασιλόπιτα. Έφερνε στους ανθρώπους χαρά κι ευλογία μαζί. Από τότε φτιάχνουμε κι εμείς τη βασιλόπιτα με το φλουρί μέσα, την πρώτη μέρα του χρόνου, τη μέρα του Αγίου Βασιλείου.

Η αναζήτησή μας για τις ρίζες του εθίμου της βασιλόπιτας, μας οδηγεί πίσω στην αρχαιότητα, στις προσφορές άρτου ή και μελιπήκτων των αρχαίων ημών προγόνων, προς τους θεούς κατά τη διάρκεια εορτών, αναφέρει ο λαογράφος Φίλιππος Βρετάκος στο βιβλίο «Οι 12 μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των»:

«Οι πρόγονοί μας εις την αρχαιότητα κατά τας μεγάλας αγροτικάς εορτάς προσέφερον εις τους θεούς, ως απαρχήν, έναν άρτον. Επί παραδείγματι κατά την εορτήν του θερισμού, που ελέγετο Θαλύσια και ήτο αφιερωμένη εις την Δήμητρα, κατασκευάζετο από το νέον σιτάρι ένας μεγάλος εορταστικός άρτος που ελέγετο “Θαλύσιος άρτος”, κατά δε την προς τιμήν Απόλλωνος εορτήν των Θαργηλίων εψήνετο, κατά το έθιμον, ο “θάργηλος άρτος”».

Στο Σέλινο Χανίων,

για παράδειγμα, ζυμώνονταν με λάδι, αλεύρι, ζάχαρη και πολλά μυρωδικά, σύμβολα της αφθονίας των οικογενειακών αγαθών. Και μόλις την έστρωνε η νοικοκυρά στο ταψί, σχεδίαζε στην όψη της με πιρούνι τσιμπητό σταυρό και άλλα πλουμίδια, που σκοπό είχαν να εξορκίσουν το κακό μάτι. Παρόμοια πίτα, με ζάχαρη και μυρωδικά, ετοίμαζαν και στις Κυδωνίες.

Κι επί πλέον με κλειδί τη στόλιζαν με παράξενα σχήματα, για να κλειδώσουν την κακογλωσσιά, ενώ με δαχτυλήθρα, σύμβολο της νοικοκυροσύνης, γέμιζαν με σχέδια τα ενδιάμεσα κενά, για να είναι οι γυναίκες του σπιτιού γερές και προκομμένες.

Γλυκές βασιλόπιτες

συνήθιζαν κυρίως στα αστικά κέντρα, αλλά και σε αρκετές αγροτικές περιοχές της πατρίδας μας. Τα υλικά ήταν περίπου τα ίδια. Ποίκιλε μόνο, από τόπο σε τόπο και από οικογένεια σε οικογένεια, ο τρόπος διακόσμησής της, “τα γράμματα” όπως έλεγαν. Στολίδια δηλαδή από ζυμάρι, που το καθένα αντιστοιχούσε σε μια ευχή, έναν πόθο ή μια λαχτάρα.

Έτσι η γυναίκα του γεωργού “έγραφε” στην πίτα το αλέτρι, τα ζωντανά, τα στάχυα, τα σακιά με το γέννημα, για να τα ευλογεί ο Άι-Βασίλης και να δώσει η χάρη του πλούσια σοδειά. Η γυναίκα του τσέλιγκα το μαντρί, τα πρόβατα, τα σκυλιά, τις καρδάρες με το γάλα. Η γυναίκα του αμπελουργού τα κούτσουρα, το βαρέλι, το πατητήρι και ότι άλλο ποθούσε η καρδιά της να ευλογεί ο καλοσυνάτος Άγιος.

Η παραδοσιακή Μικρασιάτικη βασιλόπιτα

ήταν πολύ εντυπωσιακή σε εμφάνιση και γεύση. Έμοιαζε με ένα μεγάλο τραγανό πεντανόστιμο μπισκότο στολισμένο με δικέφαλο αετό στη μέση, ενδόμυχο ίσως πόθο και ευχή για εθνική νεκρανάσταση και ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Η Κωνσταντινουπολίτικη

πάλι βασιλόπιτα ήταν γλυκιά, φουσκωτή, αρωματισμένη με χίλια δυο μπαχαρικά και έφερε στο μέσον μεγάλο Β, το αρχικό του Άι-Βασίλη, ή το αρχικό του ονόματος του νοικοκύρη, ενώ γύρω χαραγμένα ξόμπλια με το ψαλίδι, παρέπεμπαν σε πουλιά με ανοιγμένα φτερά.

Στη Μακεδονία και στη Θράκη,

όταν έρχονταν ο καιρός, να μοιράσει ο πατέρας της μεγάλης πατριαρχικής οικογένειας το βιός του στους γιους, άφηνε στη χάρη του Άι-Βασίλη να κρίνει το τι έπρεπε να πάρει ο καθείς. Έτσι στη μεγάλη βασιλόπιτα τα “σημάδια” δεν έμπαιναν για ευχή, αλλά για “τάξιμο”. Και τα κομμάτια της τη χρονιά εκείνη τα ονόμαζαν “φιλιά”. Σ’ όποιου γιου το “φιλί” έπεφτε το νόμισμα, θα έπαιρνε το σπίτι. Σ’ όποιου το φασόλι, το ποτιστικό χωράφι. Το στάρι, το ξερικό χωράφι. Η κληματόβεργα, το αμπέλι. Το άχερο τα ζωντανά κ.λ.π.

Αλλά και η κοπή της βασιλόπιτας γίνονταν με αληθινή ιεροπρέπεια.

Πρώτα ο νοικοκύρης την έστρεφε τρεις φορές στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Έπειτα έκανε με κλειδί, με μαχαίρι ή με πιρούνι τρεις φορές το σημείο του σταυρού, για να κόβεται η κακογλωσσιά, να κλειδώνονται τα κακά στόματα ή να αποτρέπεται το κακό μάτι. Και την ώρα ακριβώς, που άλλαζε ο χρόνος, άρχιζε να ονοματίζει τα κομμάτια, με καθιερωμένη πάντα σειρά Πρώτο ήταν του Άι-Βασίλη, έπειτα του Χριστού και της Παναγίας, του σπιτιού και στη σειρά όλων των μελών της οικογένειας, κατά ηλικία, αρχίζοντας από τους μεγαλύτερους και καταλήγοντας στα παιδιά. Κομμάτι έκοβε και για τους φτωχούς, τα ζωντανά, τα χωράφια και τα αμπέλια, το μύλο και τη βάρκα, γιατί όλα έπρεπε να πάρουν την ευλογία του Άι-Βασίλη. Και σαν απόσωνε τον εορταστικό δείπνο η οικογένεια, ο νοικοκύρης κατέβαινε στο στάβλο να ταΐσει την πίτα τους στα ζωντανά, ενώ την επαύριο θρυμμάτιζε και σκορπούσε το δικό τους κομμάτι στα κτήματα και στα αμπέλια.

Σε μερικούς τόπους, όπως στην Κάρπαθο και τη Σκύρο,

έπλαθαν ξεχωριστή πίτα για τα μεγάλα ζώα, τους πολύτιμους συνεργάτες του νοικοκύρη στον καθημερινό μόχθο. Την οποία ονόμαζαν “βουόπιτα” ή “βοδόκλουρα” και θρυμματισμένη, με λίγο αλάτι, τους την τάιζαν ανήμερα της πρωτοχρονιάς.

Στα Χάσια Τρικάλων,

ξεχωριστή πίτα έπλαθαν και για τον τσομπάνο, τον βοσκό των προβάτων. Αφού η οικογένεια θα είχε κόψει τη δική της πίτα, λίγο μετά τα μεσάνυχτα οι άντρες του σπιτιού πήγαιναν στη στάνη να κόψουν και την πίτα του τσομπάνου και μαζί του τραγουδούσαν, γελούσαν και χόρευαν ως το πρωί σε πασίχαρο γλέντι, που το σεκοντάριζαν τα βελάσματα των προβάτων και των κατσικιών. Στην πίτα εκείνη το νόμισμα δεν είχε καμιά σημασία. Αντ’ αυτού έβαζαν ένα κουλουριασμένο ξυλάκι, που το έλεγαν “μαντρί” και το θεωρούσαν σαν κάτι ιερό. Γι’ αυτό κι όποιος το έβρισκε, το παράχωνε στη στάνη, σε μέρος που δεν θα το πατούσαν άνθρωποι και ζώα.

Στην αρχοντική Σιάτιστα η παράδοση ήθελε δύο βασιλόπιτες.

Μια γλυκιά και μια αλμυρή με φύλλα. Την γλυκιά έκοβαν τα μεσάνυχτα, στην αλλαγή του χρόνου, για να τους φέρει γλυκές μέρες. Την αλμυρή, που περιείχε και το ασημένιο νόμισμα “το δώρο”, όπως το έλεγαν, την ονόμαζαν “του σπιτιού”, την έκοβαν στο εορταστικό μεσημεριανό τραπέζι της πρωτοχρονιάς, και ο τυχερός άναβε με το νόμισμα λαμπάδα για το καλό όλης της οικογένειας. Η πίτα εκείνη περιείχε επί πλέον και σταυρουδάκι από χλωρά κλαράκια για υγεία και ευτυχία.

Πηγή: https://www.alexpolisonline.com/2011/12/blog-post_9864.html#ixzz69Wzkny1R
Alexandroupoli Online

Βασιλόπιτα τσουρέκι συνταγή εδώ

…https://cook-bake.gr/recipe/%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%bb%cf%8c%cf%80%ce%b9%cf%84%ce%b1-%cf%84%cf%83%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ad%ce%ba%ce%b9-%ce%bc%ce%b5-%cf%86%ce%bb%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%af/

Βασιλόπιτα τσουρέκι συνταγή εδώ…

https://cook-bake.gr/recipe/%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%bb%cf%8c%cf%80%ce%b9%cf%84%ce%b1-%cf%84%cf%83%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ad%ce%ba%ce%b9-%ce%bc%ce%b5-%cf%86%ce%bb%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%af/

Βασιλόπιτα σαν κέικ, τριφτή

Συνταγή εδώ…https://cook-bake.gr/recipe/%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%bb%cf%8c%cf%80%ce%b9%cf%84%ce%b1-%cf%84%cf%81%ce%b9%cf%86%cf%84%ce%ae-%ce%b5%ce%bb%ce%b1%cf%86%cf%81%cf%8e%cf%82-%cf%83%ce%b1%ce%bd-%ce%ba%ce%ad%ce%b9%ce%ba/

Τυρόπιτα συνταγή εδώ…

https://cook-bake.gr/recipe/%cf%80%ce%af%cf%84%ce%b1-%ce%b6%cf%8d%ce%bc%ce%b7-%cf%83%cf%80%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%af%cf%84%ce%b1-%ce%b1%ce%bb%ce%bc%cf%85%cf%81%ce%ae-%ce%ae-%ce%b3%ce%bb%cf%85/

Κοτόπιτα, συνταγή εδώ…

https://cook-bake.gr/recipe/%ce%ba%ce%bf%cf%84%cf%8c%cf%80%ce%b9%cf%84%ce%b1-%ce%bc%ce%b5-%ce%ba%cf%81%ce%ad%ce%bc%ce%b1-%cf%83%ce%b9%ce%bc%ce%b9%ce%b3%ce%b4%ce%ac%ce%bb%ce%b9/

Φαγητά Χριστουγεννιάτικα Παραδοσιακά στην Ελλάδα

Τα Χριστούγεννα μαζί με την Πρωτοχρονιά αποτελούν διαχρονικά μια εκ των δύο σημαντικότερων θρησκευτικών γιορτών στην Ελλάδα.

Οι 12 γιορτινές μέρες που μεσολαβούν μεταξύ παραμονής Χριστουγέννων και Θεοφανείων, έχουν συνδεθεί με μυριάδες τοπικά έθιμα ανά την ελληνική επικράτεια που ως κοινωνική αποστολή είχαν, πέραν του να τιμήσουν την γέννηση του θεανθρώπου, να ισχυροποιήσουν τους δεσμούς της οικογένειας.

Όπως εύκολα μπορούμε να φανταστούμε, ένας εξαίσιος τρόπος να μαζευτεί ολόκληρη η ελληνική οικογένεια και να επαληθεύσει τους δεσμούς της, ήταν το φαγητό και ειδικότερα το παραδοσιακό γιορτινό τραπέζι με τα απαραίτητα χριστουγεννιάτικα φαγητά.

Kαι αν σήμερα στα μεγάλα αστικά κέντρα γνωρίζουμε σχεδόν αποκλειστικά την γαλοπούλα, υπάρχουν ακόμη μέρη της Ελλάδας που την εορταστική κρεατοφαγία την έχουν συνδυάσει με την σφαγή και κατανάλωση του οικόσιτου χοίρου, τα γνωστά «χοιροσφάγια».

Σε παλιότερες εποχές, κάθε σπίτι της ελληνικής υπαίθρου (που συνήθως ασχολούνταν με την γεωργία και την κτηνοτροφία) διέθετε και από έναν χοίρο που τον σίτιζε ολόκληρη την χρονιά με σκοπό την τελετουργική γιορτινή θυσία του.
Κανένα κομμάτι του χοίρου δεν πήγαινε χαμένο, κάτι που εύκολα αποδεικνύεται από την ύπαρξη πολλών χοιρινών εδεσμάτων που καταναλώνονταν σε μεγάλες συγκεντρώσεις από σπίτι σε σπίτι.

Χοιρομέρια, λουκάνικα, καπνιστές μπριζόλες, καβουρμάδες, απάκια και σύγλινα είναι μερικοί εκλεκτοί μεζέδες που επιβίωσαν μέσα στον χρόνο και που κάποτε συμπλήρωναν τα «σκουτελικά για ψυχικό» δηλαδή τα φαγώσιμα καλάθια με δώρα που δίνονταν στα φτωχότερα μέλη κάθε κοινότητας.

Κάθε τόπος δημιούργησε με το πέρασμα των χρόνων την δική του ιδιαίτερη παραδοσιακή χριστουγεννιάτικη κουζίνα μέσα από την οποία ερμήνευσε τα γεγονότα της θείας γέννησης και της έλευσης της νέας χρονιάς:

Βόρεια Ελλάδα – Θράκη

Η Μσούρα είναι το παραδοσιακό Χριστουγεννιάτικο φαγητό του Μελισσοχωρίου Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για μία τριλογία από χοιρινό κρέας, μοσχάρι και κοτόπουλο σιγοβρασμένο με λαχανικά και ρύζι στον φούρνο.

Οι σαρμάδες (ποντιακοί λαχανοντολμάδες) είναι άλλο ένα γιορτινό φαγητό που έχει συμβολική σημασία καθώς το τύλιγμα των φύλλων του λάχανου συμβολίζει τα σπάργανα του Χριστού.

Στις βόρειες περιοχές της Ελλάδας, το χοιρινό κρέας σερβίρεται συχνά με λάχανο τουρσί

Στον Έβρο

την παραμονή των Χριστουγέννων, στο τραπέζι υπήρχαν εννέα διαφορετικά φαγητά, άβραστα και νηστίσιμα, συμβολίζοντας την αφθονία φαγητών όλο τον χρόνο κατά παραλληλισμό των εννέα μηνών κυήσεως της Θεοτόκου.

Κατά μια άλλη εκδοχή τα εννέα φαγητά συμβολίζουν τα μέρη που επισκέφθηκαν ο Χριστός, η Παναγία και ο Ιωσήφ την περίοδο διωγμού του θείου βρέφους από τον Ηρώδη.

Πρώτη παραλλαγή των 9 φαγητών

• η πίτα
• το κρασί
• το μέλι
• το καρπούζι
• το σαραγλί
• το μήλο
• το πεπόνι
• το σκόρδο
• το κρεμμύδι

Δεύτερη παραλλαγή των 9 φαγητών

• χαλβάς
• ελιές
• άζυμη πίτα
• πιπεριές
• λάχανο
• ντομάτες
• μελιτζάνες
• αλατοπίπερο
• τουρσί

Η μπάμπω

(μέρα της γριάς) δεν λείπει από κανένα θρακιώτικο σπίτι: χοιρινό με μπόλικα μυρωδικά και μπαχαρικά, το οποίο σιγοβράζει όλο το βράδυ, ώστε να είναι έτοιμο και ζεστό το πρωί, μετά τη θεία λειτουργία των Χριστουγέννων.

Φανούλα Ζουμπούλη

Ήπειρος

Το γιορτινό τραπέζι περιλαμβάνει λαχανοντολμάδες, πίτες όπως το κουσμερί ή χοσμερί, κρεατόπιτα, μπατσαριά (σπανακόπιτα), γαλατόπιτα και γλυκιά κολοκυθόπιτα.

Κουσμερί

Στα Γιάννενα

το αγριογούρουνο σαλμί αλλά και τα κλασικά μπακλαβαδάκια έχουν την τιμητική τους!

Στα Ζαγοροχώρια

φτιάχνουν τα «σπάργανα», ένα γλυκό που μοιάζει με τηγανίτες και συμβολίζει τα σπάργανα του Χριστού.

Θεσσαλία – Στερεά Ελλάδα – Εύβοια

Στα Τρίκαλα ανήμερα των Χριστουγέννων, συνήθιζαν να τρώνε όλοι μαζί «γουρνάδα», δηλαδή ψητό χοιρινό κρέας.

Στην Έυβοια το βράδυ των Χριστουγέννων ψήνουν κομματάκια χοιρινού, στη θράκα, πασπαλισμένο με μπόλικο αλάτι, το λεγόμενο «κοντοσούφλι».

Ακόμη παλιότερα έφτιαχναν τις «μπάμπες», που ήταν βρασμένο παχύ έντερο και παραγεμισμένο με συκώτι, σπλήνα, μυρωδικά και μπαχαρικά.

Στην Στερεά Ελλάδα την μέρα των γιορτών τρώνε χοιρινό με σέλινο, αλλά και κοτόσουπα.
Η πηχτή και ο πατσάς επίσης είναι γιορτινοί μεζέδες, όπως και τα ψητά κρέατα